Rosalie (33): ‘Ik koos voor abortus toen mijn baby gehandicapt bleek te zijn’

Als je zwanger bent hoop je natuurlijk op een gezonde baby. Wanneer dit niet het geval blijkt te zijn is dit heel verdrietig. Het overkwam Rosalie. “Toen ik hoorde dat ik een gehandicapt kind zou krijgen, heb ik besloten om een abortus te ondergaan”, vertelt ze aan Famme.

“Ik ben er niet trots op, maar ik heb tijdens een weekend met vriendinnen in het buitenland een onenightstand gehad. Na heel wat cocktails heb ik onveilige seks gehad met een leuke Fransman, van wie ik niet eens het telefoonnummer heb gekregen. Toen ik een paar weken later niet ongesteld werd, kon ik niet alleen voor een SOA test naar de huisarts, maar ook voor een zwangerschapstest. Ik had gelukkig geen geslachtsziekte, maar ik bleek wel zwanger te zijn.

Zwanger na onenightstand

Ik was verrast maar ik wist direct dat ik het ouderschap in mijn eentje aan zou kunnen. Ik had een leuk appartement met twee slaapkamers, een goede baan en wat spaargeld. Mijn beste vriendinnen steunden mij direct. De baby kreeg dan wel geen vader in zijn leven, maar wel veel lieve “tantes”. Toen ik het nieuws aan mijn ouders vertelde moesten ze even slikken. De volgende dag stonden ze voor de deur met vijf pakken luiers en een grote teddybeer. Ze konden niet wachten om opa en oma te worden.

Voorpret

De zwangerschap verliep prima. In de ochtend was ik wel een beetje misselijk, maar dat nam ik voor lief. Toen ik twaalf weken zwanger was had ik een echo en alles zag er prima uit. Ik wist zeker dat er niets mis meer kon gaan. Online zocht ik leuke meubeltjes voor de babykamer uit en ook keek ik alvast naar babykleertjes. Ik kon niet wachten totdat ik zou horen of het een jongen of een meisje was. Dan ging ik gelijk babykleertjes kopen.

Twintig weken echo

Vol goede moed ging ik samen met mijn moeder naar de twintig weken echo. Ik was een beetje nerveus, maar keek ook uit naar het moment dat ik mijn baby weer zou zien. Helaas zag de echoscopiste een aantal verontrustende dingen. Zo zag ze een bobbel op de rug van de baby en hadden de voeten een afwijkende vorm. Ook leek het hartje niet goed aangelegd te zijn. Op weg naar buiten barstte ik in tranen uit. Mijn baby bleek niet gezond te zijn.

Gehandicapt kindje

Een week later had ik een afspraak in het ziekenhuis voor nog een echo. Ook daar zag de gynaecoloog een aantal verontrustende dingen. Vooral het hartje baarde hem zorgen. Als hij al levend ter wereld zou komen, dan zou de baby direct geopereerd moeten worden. Hij maakte zich ook grote zorgen over de bobbel op de rug. Hij vertelde mij dat het kind gehandicapt zou worden.

Na het slechte nieuws vertelde hij mij over de opties die er waren. Een abortus behoorde bij zo’n zware handicap tot de mogelijkheden. De gynaecoloog gaf mij enkele dagen bedenktijd. Toen ik thuis kwam moest ik alles eerst laten bezinken, maar ik was er al snel uit dat ik geen gehandicapt kind aan zou kunnen. Drie dagen later belde ik naar het ziekenhuis om aan te geven dat ik een abortus wilde, hoe erg ik dit ook vond.

Veel verdriet

We zijn nu een tijdje verder en nog steeds heb ik iedere dag veel verdriet. Zeker toen ik twee maanden geleden uitgerekend zou zijn. Soms schaam ik me voor wat ik heb gedaan, maar hoe kon ik in mijn eentje een gehandicapt kindje opvoeden? Ik probeer mijn leven beetje bij beetje weer op te pakken en te genieten van de kleine dingen. Hopelijk kan ik deze verdrietige tijd ooit een plekje geven.”

Christel (29): ‘Ik ben aseksueel, maar wil wel een kind’