Janne Vogel Persoonlijk 14 mei 2018, 12:18

Leestijd: 4 minuten

Afke: ‘Ik wil haar zeggen dat ze niet moet vergeten te genieten van deze bijzondere tijd’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, ZZP-er, vriendin en buurvrouw. Ze is altijd op zoek naar dat wat (aan)raakt en heeft een zwak voor imperfectie en echtheid. Daar schrijft ze over voor Famme én op haar eigen blog.

Column: Baby af

Ik zit in een café en lees blaadjes. Alhoewel mijn moedersensor hardnekkig aan blijft staan en ik bij ieder kindergeluid kijk of het mijn koters zijn, en ik steeds op mijn horloge kijk of het al tijd is, geniet ik. Wat heerlijk dat ik even zonder de kinderen ben. Dit had ik echt nodig. Wat is dit lang geleden. De kinderen worden groter en ik krijg steeds wat meer ruimte. Het voelt alsof de andere stukken van mij langzaamaan weer tot leven komen.

Hippe exemplaren

Ik lees een tijdschrift dat zich richt op moeders (de hippe exemplaren zo te zien) met jonge kinderen. Ik begrijp nu waarom onze oppas vriendelijk bedankte voor mijn zwangerschaps- en babyspullen. Ze zijn als ik het blad zo eens bekijk hopeloos gedateerd. Met iedere bladzijde die ik omsla realiseer ik me meer dat ik geen kersverse moeder meer ben. Nee, ik ben inmiddels een doorgewinterde moeder van twee jongens die het babytijdperk al lang achter zich gelaten heeft. (Al maak ik nog bij iedere zwangere buik die ik zie een rekensommetje. Hoe oud ben ik nu? Ik zou in theorie best nog een keer zwanger kunnen worden, dus waarom eigenlijk niet?)

Verschuiving

Een moeder die langzaam een verschuiving heeft gemaakt van ‘romantisch, onzeker en mooi’ naar ‘praktisch, efficiënt en ‘geen verwachtingen’. Die geen behoefte meer heeft aan het lezen van bevallingsverhalen van anderen en niet meer bij ieder huiltje bezorgd op zoek gaat naar de betekenis op internet. Die niet meteen naar de huisartsenpost rent bij een rood vlekje hier of daar. Voor wie ‘school’ en ‘zwemles’ al heel ‘gewoon’ zijn.

Die de Avent stomer en blender het raam uit heeft gegooid en niet meer opkijkt van een patatje meer of minder. Die de tel kwijt is en niet meer weet hoeveel omgevallen bekers melk ze al heeft opgeruimd. Die haar handen niet omdraait voor een ondergespuugd kind, vieze onderbroeken, looporen, pulken en meer van dat soort dingen.  Die niet meer gaat voor die schattige lichtblauwe rompertjes, maar kiest voor donkerblauw (geen vlekken te zien) en goedkoop. Die binnenkort helemaal geen rompertjes meer nodig heeft. Nooit meer rompertjes…Mijn hart krimpt ineens een beetje.

Vertederend tafereel

Ik loop langs een moeder die haar baby te slapen legt in een kinderwagen. Ongelooflijk dat een baby hier wil slapen. Ik ben vertederd door dit tafereel. Wat een kleintje nog. Wat is het toch bijzonder. Geboorte. Voordat ik het weet voel ik tranen opkomen. Ik kijk naar de moeder, in de veronderstelling dat zij ook zo vertederd zit te kijken. Maar ze staart naar haar telefoon terwijl ze op haar nagels bijt. En dan kijkt ze op. In haar blik lees ik weinig vertederends. Meer iets van: “Wat?!”. Ik schrik. Word ik nu net als die andere oudere vrouwen? Die vrouwen die hun verstand lijken te verliezen als ze een baby zien en nergens anders meer oog voor hebben? Waar ik als kersverse moeder niet zoveel van begreep (ruilen mét de slapeloze nachten, krampjes en aambeien erbij?).

Begrip

Maar het is daar in dat moment dat ik ze begrijp.
Ik zou haar willen zeggen dat ze niet moet vergeten om te genieten van deze bijzondere tijd.
Dat het voordat ze het weet voorbij zal zijn.

Dan zijn ze groot. Geloof me, die dag komt sneller dan jij denkt.
En je weet het. Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.
En dan komen die momenten waarop je je probeert te herinneren hoe dat bij jou ook al weer was.

Dat waarvan je je in het moment zelf niet voor kunt stellen dat je het ooit zult vergeten. Huilde hij nou ook zoveel? De borstvoeding, hoe ging dat ook al weer? De eerste lach, was ik daarbij?

Jaja…

Ik wil al die dingen zeggen die die andere vrouwen ook tegen mij zeiden en waarvan ik dacht: ‘Jaja..’ Maar waar ik niets bij voelde. Ik wil haar zeggen: ‘Schrijf het op. Maak foto’s en verzamel ze in een album. Kijk de uren niet weg, maar zuig iedere seconde die je samen doorbrengt met je kind op. Laat iedere cel in je lichaam weten hoe bijzonder het is dat je dit mee mag maken. Zodat je het niet vergeet.’

Nog net op tijd weet ik mijn woorden in te slikken.
Want ik weet dat het geen zin heeft om ze uit te spreken.
Dit is zoals het gaat.
En misschien zou ik dit tegen haar willen zeggen, maar heb ik het eigenlijk tegen iemand anders.
Mijzelf of zo.

Op weg naar huis besluit ik vanavond eindelijk eens aan het baby-album van de oudste te beginnen.
Nee, nu écht.

Misschien.