Maaike van de Graaf Gezondheid 10 okt 2020, 07:00

Leestijd: 4 minuten

Columnist Afke leest samen met haar dochter een boek over zieke ouders: ‘Ik voel ontroering’

Afke (44) is moeder van drie kinderen, heeft een eigen praktijk als lichaamsgerichte therapeut en werkt als vrijwilliger in Het Toon Hermans Huis Amersfoort – een inloophuis voor iedereen die met kanker te maken heeft – met jongeren die leven met een zieke ouder of die iemand verloren hebben aan de ziekte kanker.

Deze week klom Afke in de pen om te schrijven over een kinderboek over zieke ouders dat ze samen met haar dochter heeft gelezen.

Columnist Afke leest samen met haar dochter een boek over zieke ouders: ‘Ik voel ontroering’

‘Het begon zo lief en rimpeloos. Zij was de pedagogisch medewerker van mijn zoon (toen 1,5 jaar oud). Altijd opgewekt, enthousiast en met een paar open warme armen ontving ze ons kind iedere week weer. De manier waarop hij haar naam uitsprak als hij haar zag verraadde een eerste verliefdheid. Toen hij twee jaar oud werd ging hij naar een andere groep. Maar zijn liefde voor haar bleef bestaan. Nu, 7 jaar later, zien wij haar nog dagelijks op het schoolplein, als zij haar eigen kinderen naar school brengt en hij weet nog precies wie ze is.

Vandaag lees ik samen met mijn dochter van vier het prentenboek Papa Draak wordt niet meer beter. Het boek dat zij heeft geschreven: Sascha, de pedagogisch medewerker van toen. Wat geweldig dat ze een boek heeft geschreven! De aanleiding is minder geweldig. Sascha is getrouwd met Anjo. In 2017 wordt hun leven op zijn kop gezet als blijkt dat hij ongeneeslijk ziek is, diagnose PSMA / ALS. Niet veel later volgt een nieuwe klap. Sascha wordt ziek, diagnose MS. Schrijven en tekenen helpen haar met alles wat er op haar pad komt. Ze begint gedichten te schrijven en al snel blijkt haar pen iedereen te raken en vinden veel mensen herkenning in haar werk. Haar illustraties zijn treffend en ontroeren.

‘Papa draak’

Mijn dochter wrijft met haar handen over de voorkant van het boek. De vleugels van papa Draak glanzen en je kunt ze voelen. ‘Mooi he’, zegt mijn kind. We lezen over het gezin Draak en zien hoe blij ze zijn als Drakie wordt geboren. Papa draak moedigt haar aan het leven te ontdekken en vangt haar op als het nodig is. Met hem in haar buurt kan er niets gebeuren. In gedachten dwaal ik af naar mijn eigen vader en de periode voordat hij ziek werd. Ik herinner me dat het leven zorgeloos was, met mijn vader in mijn buurt kon er niets kapot gaan en was ik veilig. Mijn dochter lacht om de tekeningen en avonturen van de drakenkinderen Vonk en Drakie.

Dan neemt het verhaal een andere wending. Papa Draak kan ineens dingen niet meer die hij vroeger wel kon en de dokter vertelt hem dat hij niet meer beter kan worden. Ik denk terug aan het moment waarop mijn vader me vertelde dat hij ziek was, hoe hij daar zat op mijn roze slaapbankje en me aankeek met een blik die ik niet van hem kende. Ontredderd. De boodschap was te groot om waar te kunnen laten zijn. Dus gingen we verder met leven en bedachten voor iedere tegenslag gewoon een oplossing. Net als Vonk en Drakie in het boek. Maar het onvermijdelijke kwam, hoe hard we ons best ook deden. Ook in het boek. Papa Draak gaat dood. Mijn dochter komt niet los van de bladzijde waarop te zien is hoe de drakenkinderen en hun moeder huilend bij papa Draak liggen. Het is alsof ze het niet kan geloven. Zoals het bij mij ook ging toen mijn vader overleed. Ik kon het niet geloven en kneep stiekem in zijn hand in de hoop dat hij toch wakker werd. Wat op zo’n moment onvoorstelbaar is is dat jouw leven verder gaat. Maar het is echt waar.

Dat zien we ook in het boek. Drakie en Vonk moeten wennen, worden heen en weer geslingerd door allemaal verschillende gevoelens, ze missen papa Draak en tegelijk gaat het gewone leven verder waarin ze worden uitgenodigd op te groeien. Hoe doe je dat? Mama Draak is er en blijft, hoe verdrietig en boos de drakenkinderen ook worden. Hoeveel ze papa Draak zelf ook mist. En op een dag gebeurt er iets waardoor Drakie leert haar pijn om te zetten in kracht en waarop ze ontdekt dat papa Draak niet helemaal verdwenen is. Het is iets wat zij alleen maar zelf kon ontdekken en wat niemand anders haar kon vertellen. Papa Draak leeft voort in haar binnenste.

Ontroering en dankbaarheid

We slaan het boek dicht. Ik voel ontroering en ben dankbaar dat Sascha dit verhaal de wereld in heeft gestuurd. (H)erkenning voor alle kinderen die opgroeien met een ongeneeslijk zieke ouder of de kinderen van toen, die dit hebben meegemaakt. Ik vraag mijn dochter wat zij van het boek vindt. Ze antwoordt: ‘Ik vind het een mooi boek met de tekeningen en een stom verhaal. Omdat papa Draak doodgaat.”

Meer lezen?

• Afke’s dochter is verdrietig omdat haar moeder gaat werken: ‘Ze stampt met haar voet op de grond’