Rachelle Abbas Persoonlijk 23 okt 2018, 13:42

Leestijd: 3 minuten

Afke: ‘Ik trok het niet vandaag. Ik had geen rek en geen potjes humor meer op de plank’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw en ZZP-er. Ze heeft een zwak voor imperfectie en echtheid, maar kan het goede moedergedoe, het beeld van de moeiteloos succesvolle ondernemer en de ideale echtgenote soms moeilijk laten voor wat ze zijn. Daar schrijft ze over voor Famme.

Column: En nu jij

Er klimt een bloot meisje in de vensterbank. ‘En nu jij’, roept ze lachend. Een uur geleden viel een beker koffie op de grond, gevolgd door een kom yoghurt. Terwijl ik naar de klodders yoghurt op mijn voeten keek, voelde ik hoe van binnen ergens een dop af werd getrokken en hoe een enorme golf zich een weg baande omhoog.

‘Hou op’, schreeuwde ik veel harder en onaardiger dan ik wilde. Mijn kind veegde, alsof het een toegift was, ook de bak met kleurtjes en twee kandelaars van tafel. Die nacht was ik er vijf keer uit geweest om te sussen en slokjes water te brengen. Vanaf half zes zat ik beneden met een peuter die te wakker was om verder te slapen en te moe om zich staande te houden. Het resultaat was een aaneenschakeling van driftbuien.

Ik trok het niet vandaag. Ik had geen rek en geen potjes humor meer op de plank. Alles wat er was, was een vat vol woede en juist dat vat moest dichtblijven, zoals het al jaren netjes dicht was gebleven. Toen er toch een stukje ontsnapte zag ik meteen hoe de kamer gevuld werd met mijn andere kinderen, vrienden, familie, collega’s en docenten. Ze schudden hun hoofd omdat ik me zo had laten gaan. Ze waren teleurgesteld en zeiden: ‘Zie je wel.’ Ze maakten aantekeningen in mijn dossier, gniffelden en sommigen keken geschokt. Ze fluisterden dingen tegen elkaar en draaiden hun rug naar me toe. Anderen zeiden: ‘Wat jammer dat je je nog steeds door ons laat beïnvloeden, je had een goede therapeut kunnen worden, maar ja.’

Ik voelde tranen, maar de moeder in mij besefte ook dat ze iets had te lijmen. Ik zuchtte en legde mijn hoofd achterover op de bank. Wat fijn dat de bank mij even wilde dragen. Ik dacht aan de dag daarvoor. Ze kwam bij mij om eindelijk weer eens haar lichaam te voelen en te kunnen ontspannen. Er was veel gebeurd de afgelopen maanden. Helaas moest ze onverwacht direct na de sessie door naar het ziekenhuis om een dierbaar iemand te bezoeken. Ze had de afspraak niet afgezegd omdat ze wist dat ze ook ergens tijd voor zichzelf moest maken, wilde ze het huidige tempo van haar leven vol kunnen blijven houden. Het was haast alsof ze dapper aan de massage begon. De hele sessie bleef het stil. Aan het eind veegde ik met een handdoek zachtjes de olie van haar rug. Mijn handen bleven rusten op haar armen en ik keek over haar schouders naar haar gezicht. Ze sloot haar ogen, legde haar hoofd tegen mijn hoofd en zuchtte. Ik sloeg mijn armen om haar heen en liet haar leunen. Eindelijk mochten haar tranen vrij.

Terwijl de bank mijn hoofd droeg, veegde ik alle plannen van tafel. Mijn kind mocht onbeperkt in haar blootje door het huis blijven lopen en ik mocht mijn pyjama en ongekamde haren aan houden. En we gingen helemaal nergens heen. Ik zette klassieke muziek op en liet me door de klanken dragen. Mijn kind draaide een rondje met een huppeltje. ‘En nu jij’, riep ze lachend.