Redactie Persoonlijk 13 jan 2019, 14:04

Leestijd: 4 minuten

Afke: ‘Echt lachen kun je alleen als je ook weet wat echt huilen is’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw en ZZP-er. Ze heeft een zwak voor imperfectie en echtheid en heeft een missie: Dat alle kinderen en ouders weten dat hun aanwezigheid er toe doet en zich geliefd voelen. Daar schrijft ze over op haar Facebookpagina.

Column: Huilen

Huilen is geen zwaktebod. Huilen hoort er bij en boosheid trouwens ook. Ze helpen je om te ontladen. Iedereen huilt weleens, iedereen voelt weleens een donderwolk van binnen. Soms om iets groots, soms om iets kleins. Je hoeft je tranen niet weg te vegen of je boosheid binnen te houden. Nooit. Echt lachen kun je alleen als je ook weet wat echt huilen is.

Dat is wat ik jullie steeds weer vertel.

Jij mag jij zijn. Altijd. Je bent niet meer, maar ook niet minder dan de ander. Ook al loopt iemand met een boogje om je heen. Ook al zegt iemand dat hij jou niet begrijpt en krijg je een afkeurende blik. Als iedereen iets leuk vindt, maar jij niet, dan is dat helemaal goed. Blijf maar staan en laat jezelf zien. Jij hoeft jezelf niet anders voor te doen in de hoop ergens bij te horen. Er is geen ‘erbij’.

Dat is wat ik jullie steeds weer vertel.

Durf het leven te onderzoeken en durf te vallen. Iets gaat eerst honderd keer mis voordat het een keer lukt. En daarna ga je vast nog een paar keer onderuit. Precies in die momenten zitten de mogelijkheden.

Dat is wat ik jullie steeds weer vertel.

Vandaag sluimert er een beetje zo’n vervelend gevoel in mijn lijf. Het wordt vergezeld door een grote zucht en iets wat steeds roept om suiker. Mijn hoofd draait overuren. Waarom is de opdracht voor mijn werk mislukt? Ik speel alles voor de zoveelste keer af in mijn gedachten. Misschien moet ik wél naar dat feest gaan, ze vinden het vast raar als ik nee zeg. Waarom voel ik me hier zo onveilig? Is dat mijn intuïtie? Vandaag wil ik even niet in de spiegel kijken – oké te laat. Ik heb een lelijke dag vandaag. Facebook opent met een nieuwe profielfoto van iemand. Ze is oogverblindend mooi. Ik like ‘m met een flinke dosis jaloezie. Wat een gepiep, ga iets nuttigs doen, denk ik tegelijkertijd. Ik zie het briefje liggen met mijn ambities, ooit opgesteld in een overmoedige bui. Dacht ik werkelijk dat ik..? Misschien moet ik even een frisse neus halen. Ik groet de mevrouw op de fiets, maar ze ziet me niet. Mijn glimlach naar een peuter wordt beantwoord met een boze blik en een pruillip die begint te trillen. Snel loop ik door. In de supermarkt pak ik een zelfscanner. Juist vandaag word ik er uitgehaald voor een kleine controle en juist vandaag blijk ik iets niet te hebben gescand. Ik voel tranen opkomen, nee hè, niet nu. Met een rood hoofd en zwetende oksels betaal ik. Ik weet niets te zeggen en wil zo snel mogelijk naar huis om in mijn bed te kruipen en te verdwijnen. De tranen blijven zich maar opdringen. Ga weg! Als ik ze nu toelaat komen er niet alleen tranen, maar ook bakken snot. Rode dikke ogen en van die grote uithalen. Die kan ik nu allemaal niet gebruiken. Deze dag kan maar beter voorbij zijn, maar het is tijd om naar school te gaan en jullie, mijn kinderen, op te halen. Ik zet mijn glimlach op, haal diep adem en reset mijn geheugen met een harde beat in de auto. Het werkt, als ik bij het schoolplein aankom is er niets meer aan de hand.

‘Mama, huilen grote mensen ook?’ vraagt één van jullie vanaf de achterbank. Verbaasd kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel. ‘Ja natuurlijk,’ zeg ik.

Ik vertel dat huilen heel normaal is en helpt om te ontladen. Het is geen zwaktebod, net als boosheid trouwens. ‘Huil jij ook weleens, mama?’ ‘Ja natuurlijk, dat weet je toch wel?’ zeg ik lachend en voel iets van verontwaardiging van binnen (eh hallo, als er iemand is die verstand heeft van huilen, dan ben ik het). ‘Papa huilt weleens, dan moet hij zo hard lachen om iets dat hij ervan huilt.’ Ik wacht, maar er komt niets. ‘En heb je mij wel eens zien huilen,’ vraag ik. ‘Nee’ zeg je zonder aarzeling, terwijl je uit het raam kijkt. Ik schrik. Dit kan niet waar zijn, ik geloof het niet. Ik zoek naar weerwoorden en het tegendeel, maar er komt niets. Ik zie jullie voor me en hoe jullie jullie tranen snel wegvegen als iemand kijkt. Het verbaast me altijd. Hoe vaak heb ik niet gezegd dat huilen erbij hoort, hoeveel boeken over emoties hebben we al samen gelezen..

Dan denk ik aan vanmorgen en ineens weet ik wat ik jullie mag vertellen.

‘Dat is waar,’ zeg ik en laat de traan die opkomt vrij.