Redactie Persoonlijk 19 nov 2018, 12:54

Leestijd: 2 minuten

Afke: ‘Als ook maar iemand aanstalten maakte om het S-woord te zeggen bracht ik hem met mijn dreigende blik tot zwijgen.’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw en ZZP-er. Ze heeft een zwak voor imperfectie en echtheid en heeft een missie: Dat alle kinderen en ouders weten dat hun aanwezigheid er toe doet en zich geliefd voelen. Daar schrijft ze over op haar Facebookpagina.

Column: Pré Sinterklaasfeest

Alles heb ik gegeven.. écht alles.
 Als een waakhond lag ik bij de brievenbus om aanstootgevende post te onderscheppen. 
Onze ‘nee nee’ sticker checkte ik op leesbaarheid en wreef ‘m nog even extra goed vast. 
Als ook maar iemand aanstalten maakte om het S-woord te zeggen bracht ik hem met mijn dreigende blik tot zwijgen.
 In de supermarkt kende ik alle gevarenzones en alle veilige omwegen. 
Als we per ongeluk links toch een stelling met verdachte spullen passeerden, riep ik: ‘Hee kijk daar, RECHTS, loopt daar nou je áller áller áller beste vriend?’

Als jij riep dat je pepernoten had gezien, riep ik dat dat natuurlijk écht niet kon omdat het nog héél lang zou duren voordat het weer Sinterklaas was. Lachend vertelde ik je dat je waarschijnlijk in de war was met hondenbrokken, die inderdaad best iets weg hadden van pepernoten en dan liet ik je nadenken over een lekker toetje voor het weekend. 


Als de beste man per ongeluk in beeld werd gebracht op televisie door een enthousiaste ondernemer, begon ik ineens heel hard te niezen of ging per ongeluk op de afstandsbediening zitten. Oh, sorry! Nou, mama’s billen zetten zomaar de televisie uit. 
Ik heb ook heel erg mijn best gedaan om de herfst te promoten. Eindeloze struintochten door het bos maakten we. Kabouterspotten, paddestoelen hunten, kastanjes verzamelen en een herfsthoek in huis. Niets was te gek. Takken, bladeren, eikels, alles mocht je naar binnen slepen. Maar ja, herfst is uiteindelijk ook maar gewoon herfst.

En dus vanmorgen om 5.45 uur was er geen houden meer aan. Daar stond je aan mijn bed in mijn oor te roepen (voor de zekerheid wat luider dan normaal). ‘Yes! Het is bijna Sinterklaas, mama! Ik denk dat ik vanavond maar vast mijn schoen ga zetten want jij weet heus niet zeker dat hij nog in Spanje is hoor. Hebben we wortels?’

De verlanglijsten zijn geschreven, de verwachtingen zoals ieder jaar weer wat hoger en voor de zekerheid ga jij niet slapen voordat je alle liedjes die je over de beste man kent, hebt gezongen. Je hebt je jongere broertje het advies gegeven om hetzelfde te doen en vertelt hem iedere dag wat er voor heel erg ontzettend supie supie spannends staat te gebeuren. En het Sinterklaasjournaal begint vanavond, dat weet je zeker en daar weten wij, jouw ouders, helemaal niets van toevallig. En als het vandaag niet is dan begint het zeker weten wel morgen. Dat zeiden ze. Gewoon, iemand van school en trouwens, zulke dingen weet jij gewoon.

Zo zijn wij er ook dit jaar nog vóór de herfstvakantie al helemaal klaar mee, eh… voor bedoel ik natuurlijk. Voor.