Rachelle Abbas Persoonlijk 31 okt 2018, 14:37

Leestijd: 2 minuten

Afke: ‘Mijn vest kent mijn tranen, mijn rillingen en mijn slappe lach’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw en ZZP-er. Ze heeft een zwak voor imperfectie en echtheid en heeft een missie: Dat alle kinderen en ouders weten dat hun aanwezigheid er toe doet en zich geliefd voelen. Daar schrijft ze over op haar Facebookpagina.

Column: Veilig

Morgen begint weer een nieuwe schooldag. Ik kies een mooi t-shirt en nieuwe broek uit en leg ze alvast voor hem klaar. De volgende ochtend komt hij naar beneden in zijn oude joggingbroek en vest wat net te kort is. Verbaasd kijk ik hem aan. ‘Ja’, zegt hij als ik hem vraag of hij de kleren heeft gezien die ik had klaargelegd. Hij trekt de capuchon over zijn hoofd en nestelt zich onder een dekentje. De neiging om hem over te halen iets anders aan te doen, wordt net op tijd ingehaald door mijn begrip. Ik besef ineens hoe spannend deze dag voor hem kan zijn.

Mijn vriendin en ik zitten binnen in ons vakantiehuisje. We kunnen haast niet geloven dat we een heel weekend van de radar zijn en voor niemand hoeven te zorgen. We fantaseren over hoe het zou zijn om het hele weekend in bed te blijven liggen en alle onderbroken nachten bij te slapen, maar kiezen uiteindelijk toch voor een goed gesprek. We hebben veel te veel vragen voor elkaar. Onze gesprekken kennen nooit een rustige opbouw van oppervlakkig naar diepgaand. Ze koersen direct af op wat er is en nemen geen genoegen met omfietsantwoorden. Dat waardeer ik én dat is soms spannend. Ik wrijf over mijn armen en zeg dat ik even mijn vest ga halen.

Mijn vest en ik zijn al jaren samen. Het is zo oud dat het weer bijna in de mode is, denk ik. Mijn vest past niet bij de rest van mijn kleren en heeft een puberale capuchon. Het ruikt zoals alleen mijn vest kan ruiken en is precies zacht genoeg. Het heeft zakken waar mijn handen helemaal in passen zonder korrelige dingetjes of harde naden en de rits hapert nooit.

Mijn vest kent mijn tranen, mijn rillingen en mijn slappe lach. Het heeft samen met mij op de eerste hulp gezeten, examen op Holos gedaan en heeft mijn zwangere buik omhuld. Het verbergt met liefde mijn pyjama als ik te laat op school aankom met mijn kroost en is een opwarmplek voor de voetjes van mijn dochter.

Mijn vest mag, net als het vest van mijn kind, nooit weg.