Janne Vogel Columns 24 aug 2018, 12:57

Leestijd: 5 minuten

Afke: ‘Hij stapt een wereld in waar wij geen onderdeel van uitmaken’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw en ZZP-er. In haar praktijk voor Holos Massagetherapie (www.voeling.nl) begeleidt ze vrouwen bij het (weer) vertrouwd raken met en luisteren naar hun lichaam. Afke is altijd op zoek naar dat wat (aan)raakt en heeft een zwak voor imperfectie en echtheid. Daar schrijft ze over voor Famme.

Column: Eerste schooldag

Mijn kind zit vanaf vandaag in groep 1. Vanmorgen stonden we extra vroeg op, zodat we zeker op tijd zouden komen. Het was zo goed gelukt, dat we al om 7.30 uur met onze jassen, tassen en schoenen aan klaar zaten op de bank. Wat zal ik eens gaan doen vandaag? Om 15.15 uur haal ik hem weer op. In die tijd kan ik de trap van een nieuwe laag verf voorzien. Of zal ik de muur een andere kleur geven? Het was even puzzelen hoe je dat doet als moeder; twee kinderen naar school brengen. Wie breng je dan eerst naar de klas en met wie lees je nog een boekje? Ik kan ook de plinten boven (eindelijk eens) leggen. Nou ja, de vloer beneden is belangrijker. Ik ben benieuwd of hij zelf zijn broodtrommel open krijgt. En zou hij naar de wc gaan als hij moet? Wat heb ik hier naar uitgekeken zeg. Na zeven jaar voor het eerst kindvrij overdag. Wat zal ik eens gaan doen?

Tot de vorige keer

De administratie boven mag ook wel eens worden weggewerkt, maar als ik die berg zie, zakt de moed me in de schoenen. Laat nog maar even zitten. Ik moet dat klusbedrijf nog bellen, helemaal vergeten. Volgende week wordt het aanrechtblad al geleverd. Vanmorgen stond hij zo vrolijk op. ‘Nu ben ik vier en nooit meer drie, tot de vorige keer!, riep hij trots. Samen pakten we zijn schooltas in en hand in hand met zijn grote broer liep hij naar buiten.
Wat gaat de tijd toch snel. Wat zal ik eens gaan doen vandaag? Ik kan ook gewoon iets voor mezelf gaan doen. Laat ik beginnen met koffie. Nee, eerst de was in de wasmachine. De ramen moeten gelapt, nu zie ik het. Hebben we een zeem?

De kring

Toen hij in de kring zat werd hij ineens een beetje verlegen. Ik zag hoe hij zijn knuffel tegen zich aandrukte en mijn blik zocht. Ik voelde mijn hart een stukje krimpen. Ineens zag hij er weer zo klein uit. ‘Kom… kom maar mee naar huis’, wilde ik zeggen, maar ik deed het niet.

Wat heerlijk, het kan ook stil zijn in huis. Ik weet het, ik ga eerst al het speelgoed naar boven brengen. Daarna zet ik verse bloemen neer, mijn muziek op en steek een kaarsje aan. We hebben eigenlijk best een leuk huis zie ik nu door de bergen speelgoed, broodkorsten en verdwaalde kledingstukken heen. Ik kan ook een lunchafspraak met iemand maken. Of alleen ergens koffie gaan drinken… Nee, ik kan een rondje sauna doen!

Heb ik genoeg van hem genoten toen hij nog thuis was? Zo vaak heb ik gedacht: ‘Wat duurt het nog lang, ik wou dat hij al naar school ging..’ Zo vaak liet ik de televisie iets langer aanstaan zodat ik meer tijd voor mezelf had.  En zo vaak zei ik “nee” als hij vroeg of ik mee wilde spelen.

Tijd voor inspiratie

Dit is het moment om meer energie in mijn werk te stoppen. Dit is de tijd voor inspiratie. Laat ik met een blog beginnen of met het opfrissen van mijn website. Mijn jaaroverzicht ligt te wachten. Vanmorgen lag hij nog te slapen en heb ik stiekem naar hem gekeken. Zo met zijn duim in zijn mond lijkt hij nog precies op dat baby’tje van vier jaar geleden. Ik ving hem zelf op toen hij geboren werd. Dat was een heel bijzonder moment. Het babyalbum moet ik ook nog maken.

Een ‘eigen’ leven

Wat zou hij aan het doen zijn? Gek, het besef dat hij vanaf nu een wereld instapt waar wij geen onderdeel van uitmaken. Voor het eerst gaat hij echt een ‘eigen’ leven leiden.
Heb ik dat met de oudste ook zo ervaren? Misschien ben ik toch niet geschikt voor het moederschap. Vanmorgen was ik zo’n moeder waar ik altijd een beetje om lach met de andere moeders. Dat beeld van een kind wat lekker aan het spelen is en de aanwezigheid van zijn moeder al niet meer opmerkt in tegenstelling tot de moeder, die maar geen afscheid kan nemen. Een moeder die stiekem huilt, maar doet alsof ze verkouden is. Hoe moet dat met al die andere stappen die nog gaan komen? Toen ik naar huis reed was het net alsof ik de navelstreng van een haspel rolde tot ik thuis was. Ik voel hem nog steeds.

Heerlijke dag

Ik kan ook weer naar bed gaan. Niemand die het merkt. Of in bad en dan eindelijk eens wat doen aan het achterstallig onderhoud van mijn lichaam. Hoe laat is het? Of zal ik eerst de boodschappen doen? Ik moet mijn moeder nog bellen. Hij was wel trots, zo met zijn nieuwe schooltas en samen met zijn grote broer over het schoolplein lopend. Wat is het toch een lekker kind. Mijn koffie wordt koud. Ik doe eerst mijn jas maar uit. Wat een heerlijke dag vandaag. Wat zal ik eens gaan doen?