Janne Vogel Persoonlijk 1 jun 2018, 16:52

Leestijd: 6 minuten

Afke: ‘Ik kijk naar haar. Een hoofd vol organisatietalent, praktische tips en adviezen, maar een verlaten hart’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw en ZZP-er. In haar praktijk voor Holos Massagetherapie (www.voeling.nl) begeleidt ze vrouwen bij het (weer) vertrouwd raken met en luisteren naar hun lichaam. Afke is altijd op zoek naar dat wat (aan)raakt en heeft een zwak voor imperfectie en echtheid. Daar schrijft ze over voor Famme.

Column: De moeder die alles beter weet

‘Wij smeren ‘s avonds altijd al de boterhammen voor de volgende dag en leggen de kleren klaar. Scheelt een hoop gedoe. De ochtenden verlopen altijd heel soepel bij ons. Iedereen weet waar hij aan toe is en wat er wordt verwacht. Onze kinderen kleden zich ook gewoon zelf aan. Ze zijn niet anders gewend’, zegt de moeder van Bob.

‘Wat fijn’, weet ik er met een soort glimlach uit te persen, terwijl ik haar in gedachten een enkele reis Timboektoe wens. Ik duw de oudste de kleedkamer van het zwembad uit. We zijn te laat. ‘En hoe vindt jullie oudste de lessen?’, vraagt de moeder van Bob. Ik vertel dat het best goed gaat, maar dat hij nog erg moet wennen en ik hem vaak met tranen achterlaat. ‘Oh ja?! Dat heeft Bob nooit gehad. Hij was vanaf dag één op zijn plek hier. Het hangt natuurlijk ook wel af van hoe je daar als ouders mee omgaat’, lacht de moeder van Bob. Ik lach terug en wens haar een enkele reis naar de maan toe.

Verschil moet er wezen

Ik til onze oudste op om samen een kunstwerk te bekijken als ik naast me een stem met nadrukkelijke intonatie hoor zeggen: ‘Bob, zullen wij samen dat prachtige werk bekijken? En MAG ik jou dan daarvoor optillen?’ De moeder van Bob kijkt naar mij terwijl ze de woorden uitspreekt.

Het regent hard. De kinderen komen de deur uit en ik zeg tegen de oudste: ‘Het is heel vies weer, doe je capuchon maar op dan rennen we naar de auto.’ Achter me zegt iemand, extra luid: ‘Bob, kijk naar buiten, het regent, wat heerlijk, daar houden wij van! We kunnen in de plassen stampen, doe je regenjas maar aan, dan gaan we.’ Ik wens een zeer lokale wolkbreuk.

De moeder van Bob

De moeder van Bob is altijd op tijd. Ze is altijd rustig en heeft nooit strijd met haar kinderen. De moeder van Bob brengt de kinderen altijd samen met haar man naar zwemles zodat beide kinderen door één van hun ouders de les ingebracht worden. Er is nooit strijd en ze zijn altijd goedgehumeurd. Het gezin straalt harmonie uit. De moeder van Bob doet veel voor de vereniging. Op iedere intekenlijst staat haar naam. Is er spontaan hulp nodig? Zij is altijd beschikbaar. Ze heeft onlangs een webshop geopend die vanaf dag één als een speer loopt. De moeder van Bob heeft het voor elkaar.

Gratis tips en adviezen

Ik kan niet tegen de moeder van Bob. Met haar mooie kleding, perfecte figuur, dure auto en op rolletjes lopende leven. Omdat ik geloof dat zij kan, wat mij niet lukt. En omdat ze altijd alles beter weet. Zij heeft haar leven goed georganiseerd. Zij reageert altijd pedagogisch verantwoord op haar kinderen. Haar kinderen hebben vanaf dag één doorgeslapen. Zij en haar man zijn nog iedere dag blij om elkaar te zien, hun seksleven kan niet beter. Ze begrijpt niet waar je het over heb als je zegt dat je moe bent of dat je het ouderschap best een klus en uitdaging voor je relatie vindt, maar ze is wel bereid om je te helpen. Zij ziet precies waar het fout gaat bij jou en geeft graag iedere week gratis tips en adviezen.
Ik vind mezelf een watje naast de moeder van Bob.

Scheiden

Terwijl ik buiten sta te wachten en een voorzichtige zonnestraal probeer te vangen, voel ik hoe iemand naast me komt staan. Waarom zo dichtbij? Sommige mensen hebben geen gevoel voor afstand. Als ik mijn ogen opendoe kijk ik in de ogen van de moeder van Bob. Nee hè.
Ze vraagt hoe het gaat. Ik geef een neutraal antwoord, hopend dat dat geen aanleiding geeft voor een goedbedoeld advies. Het blijft stil. Verbaasd kijk ik opzij. De moeder van Bob staart voor zich uit. Dit ben ik niet gewend. Wat heerlijk, maar de stilte voelt eigenlijk ook ongemakkelijk. Ik vraag hoe het met haar gaat.

‘Niet zo goed’, zegt ze. Ik check of ik dit goed heb verstaan. Als ik haar gezichtsuitdrukking zie, weet ik dat het waar is. De moeder van Bob vertelt dat het tussen haar en haar man al tijden niet goed gaat en dat hij nu wil scheiden. Ze vertelt dat zij daar nog niet aan toe is, maar dat het zo ook niet langer door kan gaan. De kinderen zijn opstandig door de situatie en zij woont inmiddels tijdelijk bij haar ouders. Ze is dringend op zoek naar meer werk, zodat ze straks eventueel zelfstandig kan wonen met de kinderen. Ze zegt dat ze het eigenlijk allemaal even niet meer weet.

Mijn mond valt open van verbazing.
Even voel ik een soort genoegdoening door me heen gaan. ‘Zie je wel, jij bent ook niet perfect, ik wist het wel! Dit moet ik aan mijn echtgenoot vertellen.’ Maar al snel maakt dat gevoel plaats voor mededogen. Ik zie een vrouw voor me zitten die gebroken is. Een hoofd vol organisatietalent, praktische tips en adviezen, maar een verlaten hart.

De ‘perfecte moeder’

De weken daarna zie ik de moeder van Bob bij het ophalen en brengen van de kinderen, maar ik krijg geen commentaar meer op wat ik wel of niet doe. De moeder van Bob verdwijnt steeds meer naar de achtergrond. Een aantal weken geleden had me dat nog heerlijk rustig geleken, maar nu krijg ik een onbestemd gevoel.
Niet alleen de moeder van Bob verdwijnt naar de achtergrond, maar ook mijn beeld van de ‘perfecte moeder’.

Geluk

Als de moeder van Bob vanbinnen eigenlijk ongelukkig is en haar organisatietalent en bemoeizucht alleen maar manier waren om zichzelf niet te hoeven voelen, dan zou het weleens kunnen zijn dat het beeld wat ik van haar gemaakt heb helemaal niet bestaat. Dat we allemaal maar ‘iets doen’, maar eigenlijk geen idee hebben waar we mee bezig zijn. En dat we naar de buitenwereld proberen daar een mooi plaatje van te maken, een plaatje van geluk.

Ik hoop dat de ouders van Bob het niet opgeven. Ik hoop dat ze in relatietherapie gaan en dat alles goedkomt. Voor hun kinderen, voor hen. Nou ja, eigenlijk ook een beetje voor mij, al moet ik nog jaren goedbedoelde adviezen aanhoren.