Janne Vogel Algemeen 5 jun 2018, 16:22

Leestijd: 4 minuten

Afke: ‘Ik snak soms naar iemand die echt luistert’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw en ZZP-er. In haar praktijk voor Holos Massagetherapie (www.voeling.nl) begeleidt ze vrouwen bij het (weer) vertrouwd raken met en luisteren naar hun lichaam. Afke is altijd op zoek naar dat wat (aan)raakt en heeft een zwak voor imperfectie en echtheid. Daar schrijft ze over voor Famme.

Column: Hoi leuke moeder

Hoi leuke andere moeder die altijd zo opgewekt door onze straat fietst. Iedere ochtend zie ik je en altijd glimlach je naar mij. Achter je fietsen twee kinderen op hun eigen fiets. Ze zien er altijd schoon en vrolijk uit. Jullie zijn altijd op tijd.

Ik kan niet goed inschatten of je glimlach bedoeld is als begroeting of dat je lacht om het tafereel. Jij ziet mij altijd staan bij de brievenbus met één hand in de mouw van mijn jas en een boterham tussen mijn tanden. Met de andere hand maak ik wilde gebaren en probeer zo alles in goede banen te leiden. Op goede dagen dartelen er drie kinderen om mij heen. De oudste twee meppen elkaar met schooltassen, de jongste kauwt op een blaadje van de beukenhaag of draait aan de trapper van de fiets die net niet omvalt.

Slechte dagen

Op slechte dagen zie je alleen de jongste die de overstap van de stoep naar de straat overweegt terwijl ze een kapotgetrapte slak in haar mond stopt. Je hoort de oudste schreeuwen dat hij echt niet meegaat en de voordeur die met een klap in het slot valt. Je vangt misschien nog net een glimp op van de middelste achter het raam die met zijn duim in zijn mond naar de wolken tuurt en je ontmoet mijn blik. Ik lach met een grote glimlach naar jou, zoals altijd.

Ik laat je niet weten dat het zweet op mijn rug staat, mijn handen trillen en dat ik op dat moment het liefst alleen in de auto stap en wegrijd.

Heb jij dat ook weleens? Het ziet er altijd zo perfect uit bij jou en je bent altijd zo blij met je kinderen. Ik benijd je weleens. Soms heb ik helemaal geen zin om met jou geconfronteerd te worden. Sorry.

Niet te vergelijken

Het valt hier niet altijd mee. Ik bedoel, het is niets als ik het vergelijk met die ouders van dat zieke meisje, mijn ongewenst kinderloze vriendin of met de echtgenoot van die dementerende man. Als ik beelden van vluchtelingen zie, hongersnood of plastic soep dan besef ik dat nog meer.

Maar al die dingen veranderen niet wat ik voel. Is dat erg? Als ik eerlijk ben, voel ik mij als moeder soms eenzaam. Het valt me een beetje tegen van mezelf, dat mag je best weten.

Alleen

Het gebeurt bijvoorbeeld na een woedeaanval van één van mijn kinderen. Weet je, ik heb zoveel boeken gelezen en zo hard aan mijzelf gewerkt. Dat ik niet in staat ben om mijn kind op dat moment te bereiken, dat voelt zo als falen. Het doet pijn vanbinnen om mijn kind zo te zien en mijn eigen onvermogen te ervaren. Als de buurvrouw mij dan de volgende ochtend met een kort knikje begroet, terwijl ik weet dat zij alles moet hebben gehoord, dan voelt dat alleen.

Voel jij je ook weleens alleen?

Geen moeder

Als mijn partner ‘s ochtends vroeg vertrekt met een vluchtige kus en zijn hoofd al lang bij zijn werk terwijl de kinderen klagen over wat ze allemaal moeten, dan heb ik het ook. Ik wil soms helemaal geen moeder meer zijn.

Ik snak soms naar iemand die luistert. Verlang jij ook weleens naar een luisterend oor?

Niet naar iemand die zegt dat zij nog veel ergere dingen heeft meegemaakt, maar naar iemand die doorvraagt. Niet naar iemand die met goedbedoelde tips en adviezen komt, maar naar iemand die met aandacht stil durft te zijn. Niet naar iemand die zegt dat zij daar gelukkig allemaal nooit last van heeft gehad, maar naar iemand die een kopje thee zet. Niet naar iemand die lachend een duwtje tegen mijn schouder geeft en terwijl ze verder loopt roept: ‘Gekkie!’, maar naar iemand die blijft.

Helemaal happy

Over het algemeen voel ik mijzelf alleen maar slechter van die verhalen van andere moeders die altijd toch weer ‘helemaal happy’ of met een knipoog eindigen inclusief foto’s van creatief gevulde broodtrommels. Dat komt vast doordat die van mij vaak niet verder komen dan een open einde en een boterham met pindakaas.

Mijn kinderen eten geen groente, trouwens. Zo, dan heb ik dat ook maar gezegd.

Zou je nog naar me glimlachen als je dat allemaal van mij wist?

Soms vertel ik het je in gedachten. Dan glimlach ik naar je en denk tegelijkertijd: ‘Je moest eens weten wat ik voor prutser ben.’

Het is tijd om af te ronden. Straks zie ik je weer en zal ik naar je lachen.

Gek, ik kijk ernaar uit.

Misschien zwaai ik wel even.