Sterre Touw Persoonlijk 25 jan 2018, 11:35

Leestijd: 5 minuten

Anita: ‘Snikkend zat ik aan tafel toen ik de eerste pil slikte. Ik voelde me een vreselijke moeder’

Anita (29) geniet volop van het moederschap met haar twee prachtige dochters. Dan gebeurt er Tweede Paasdag 2014 iets verschrikkelijks. Tijdens een autorit met het gezin naar haar schoonzus krijgt Anita een epileptische aanval. Alles werd zwart voor haar ogen. Iets wat voor de rest van haar leven nog gevolgen zal hebben en een enorme impact heeft op het moederschap.

Anita: ‘Ik werd wakker en zag mijn man naast me druk bellen. Ik vond het maar vreemd. Even later zie ik ineens de nicht van mijn man en ik hoor mezelf zeggen: ‘wat doe jij hier? Hé, hebben jullie een nieuwe auto?.’ Ze geeft aan dat ze ons langs de kant van de weg zagen staan en even poolshoogte kwamen nemen of het goed ging. Later bleek dat ik dit al meerdere keren had gevraagd, alleen was ik dit weer vergeten. Mijn man hing op en vertelde mij dat we naar de huisartsenpost gaan.’

Epilepsie

‘Vanuit de huisartsenpost mocht ik eigenlijk direct door naar de spoedeisende hulp en daar mag ik plaats nemen op een ziekenhuisbed. Ik krijg wat onderzoeken, maar kan mij er weinig van herinneren. Ik kreeg een afsprakenkaartje mee voor een EEG en een MRI-scan. Wat?! MRI, EEG waar gaat dit over? Wat is er gebeurd?, ging er door mijn hoofd. Ik was totaal in de war, maar vertrouwde er tegelijkertijd ook volledig op dat we ons hier doorheen zouden slaan. ‘Anita, de artsen vermoeden dat je epilepsie hebt’, vertelde mijn man me diezelfde avond. Na een tweede EEG-scan vertelde de neuroloog uiteindelijk dat het inderdaad epilepsie is. Een vorm die wordt getriggerd door vermoeidheid en stress. Wat ze ons verder vertelde ging totaal langs me heen. Ik kon alleen nog maar het woord epilepsie door mijn hoofd horen galmen.’

Onzekerheid

‘Ik vond het een doodeng idee dat ik zomaar, zonder een aankondiging van mijn lichaam, opeens neer kon vallen en kon gaan schudden. Alle controle kan verliezen. Voor mezelf als Anita vond ik dat niet vervelend, maar voor mezelf als mama wel. Onze jongste dochter was een maand oud en dat zorgde ervoor dat ik een onzekere moeder werd. De eerste paar weken had ik een ‘oppas’ voor mezelf, niet eens voor mijn jonge meiden. Ik voelde me vreselijk en klein. Ik kon niet de moeder zijn voor mijn dochters die ik voor hen wilde zijn. Na de diagnose sloeg de roze wolk van het moeder zijn in één klap over naar een grijze wolk.’

Derde kindje

‘Tweeënhalf jaar gingen voorbij en ik zag mijn dochters groeien, ontwikkelen en giebelen. Het vertrouwen in mijn lichaam kwam gelukkig weer terug. Tijdens een romantisch diner vroeg mijn man me of ik klaar was voor een derde kindje. Ondanks dat we wisten dat mijn zwangerschap niet zonder vermoeidheid en stress zou verlopen, besloten we ervoor te gaan. Waar we bang voor waren, gebeurde. Ik kreeg een aanval tijdens mijn zwangerschap. Ik voelde me onderuit geschopt door mijn eigen lichaam. De neuroloog adviseerde om medicatie te slikken om meer insulten te voorkomen. Ik wilde echter zo min mogelijk “troep” in mijn lichaam voor de baby in mijn buik. Ik besloot ze niet te nemen, maar na een derde insult in februari moest ik er toch echt aan geloven. De eerste pil die ik slikte voelde vreselijk. Ik zat snikkend aan tafel en vond mijzelf een vreselijke moeder.’

Dankbaar

‘In maart vorig jaar beviel ik van ons zoontje, een prachtig ventje. Die dag leefden we op een roze wolk en heb ik kunnen genieten zonder aan de epilepsie te denken. Totdat hij de volgende dag niet huilde en er geen respons kwam op prikkels die hij kreeg. Bij de artsen gingen alle alarmbellen af en ons zoontje van één dag oud werd opgenomen op de couveuse-afdeling. Ons mannetje was verzwakt door de medicatie die hij had binnengekregen via mij. Wéér voelde ik me een waardeloze moeder. Het schuldgevoel was immens groot. Onze kerel bleek gelukkig erg sterk en op dag vijf liet hij eindelijk van zich horen. Daar ben ik tot de op de dag van de dag nog dankbaar voor.’

Mijn leven op zijn kop

‘Epilepsie heeft mijn hele leven op zijn kop gegooid. Wat vroeger vanzelfsprekend was, is dat nu op veel vlakken niet meer. Mijn baby van de trap aftillen moet nu in een maxi-cosi voor zijn veiligheid. En waar onze oudste dochter gierend op de fiets zat toen zij voor het eerst voorop het fietsstoeltje mocht plaatsnemen, moet onze zoon het doen met een plekje in de bakfiets met een dakje boven zijn hoofd. Onze zoon wordt door mij op de grond verschoond en niet op de commode. Als ik een aanval krijg, kan hij zich omdraaien en een van de commode vallen.’

Nog een insult

‘Ik zal mijn meest heftige aanval nooit vergeten. Het was een woensdagmorgen en ik had nog vijftien minuten om onze dochter (5) naar school te brengen. Een halve minuut nadat ik mijn zoontje in de kinderwagen had gelegd, begon het. Ik viel op de grond en bleef daar schokkend liggen. Mijn dochter herkende de aanval en is gaan zoeken naar mijn telefoon. We hebben haar geleerd om mijn mobiel te pakken en haar vader te bellen. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik eraan denk hoe heftig deze situatie voor haar is geweest. ‘Papa, mama is gevallen’, zei ze met grote snikken in de telefoon als mijn man opneemt. Haar rood doorlopen ogen na die aanval zal ik nooit vergeten. Wat zijn wij ontzettend trots dat zij ondanks deze schrijnende situatie heeft weten te handelen hoe wij het haar geleerd hebben.’

Mama van drie kinderen

‘Ik ben een mama van drie kinderen en daarbij heb ik de diagnose epilepsie. Ik wil mezelf vooral zien als mama van drie kinderen. Dat ik daarbij epilepsie heb is zeker vervelend, maar wil ik mijn leven niet laten overschaduwen. Ik heb een positieve draai gegeven aan mij diagnose door erover op mijn blog over te gaan schrijven. Naast dat het broodnodig was voor mijn eigen verwerking, heb ik de keuze gemaakt om iets moois te halen uit deze nare diagnose. De epilepsie heeft het vertrouwen in mijn lichaam weggenomen, maar zoveel meer vertrouwen teruggegeven in mijn kunnen. Dat is voor mij van onschatbare waarde. Ik heb keuzes gemaakt, waar ik niet van had durven dromen. Daardoor kan ik oprecht zeggen: ik ben gelukkiger met mijn leven na mijn diagnose epilepsie.’