Anna (31): ‘Sinds ik moeder ben, moet ik een vrije dag opnemen als ik tijd voor mezelf wil’
:format(jpeg):background_color(fff)/https%3A%2F%2Fwww.famme.nl%2Fwp-content%2Fuploads%2F2025%2F01%2Fjoshua-rodriguez-I1fxrsarwZM-unsplash.jpg)
Anna (31) woont samen met haar man in een gezellig maar druk gezin met drie kinderen van 1, 3 en 5 jaar. Ze vindt het geweldig om moeder te zijn, maar toch voelt ze zich soms opgesloten door de zorg, haar baan en het eeuwige ‘moeten’. “Ik heb nooit tijd voor mezelf”.
Nooit tijd voor mezelf
“Als je aan de buitenkant naar mijn leven kijkt, lijkt het plaatje perfect. Ik heb een leuke man, drie gezonde kinderen en een stabiele baan. Maar de realiteit is anders. Het voelt alsof ik nooit meer ademruimte heb.
Mijn dag begint om half zes, als de eerste kleine voetjes richting onze slaapkamer komen gesloft. Vanaf dat moment ben ik in dienst van iedereen om me heen. Broodjes smeren, snotneuzen afvegen, ruzies sussen, het is een aaneenschakeling van taken waar nooit een einde aan komt.
Ik zou er van moeten genieten en dat doe ik meestal ook, maar wanneer ik eindelijk een kop koffie kan drinken zonder onderbrekingen, is het vaak pas op mijn werk. Daar heb ik tenminste even de tijd om te ademen. Absurd, toch? Dat ik mijn ‘vrije tijd’ moet vinden op een plek waar ik juist productief hoor te zijn.
Een dagje vrij nemen…
Ik betrapte mezelf laatst op iets bizars: ik neem alleen een vrije dag op als ik iets voor mezelf wil doen. Naar de kapper, een bezoek aan de tandarts of zelfs een wandeling door de stad. Dat kan alleen als de kinderen op de opvang of school zijn. Het voelt bijna alsof ik een smoesje gebruik om even ‘vrij’ te zijn.
Laatst moest ik bijvoorbeeld hoognodig naar de kapper. Mijn haar was een ramp, een pluizige bos die ik al maanden had verwaarloosd. Maar oppas regelen is bij ons thuis ingewikkeld. Mijn ouders wonen ver weg en we hebben geen vaste oppas in de buurt. Dus moest ik een vakantiedag opnemen. Terwijl ik daar in de kappersstoel zat, voelde ik me schuldig. Dat is misschien het zwaarste van alles, zelfs als ik tijd voor mezelf neem, knaagt dat schuldgevoel.
Het voelt als een gevangenis
Ik hou van mijn kinderen, maar soms voelt het ouderschap als een gevangenis. Ik zit opgesloten in routines en verantwoordelijkheden waar geen ontsnappen aan lijkt. Zelfs de simpelste dingen, zoals een boek lezen of even stilzitten met een kop thee, voelen als een luxe. Mijn man en ik proberen elkaar zoveel mogelijk af te wisselen maar hij werkt fulltime. In de praktijk ben ik vooral degene die met de kinderen thuis is. Ik droom er weleens van om een dag helemaal alleen door te brengen. Geen werk, geen kinderen, geen verplichtingen. Gewoon stilte.
Soms moet ik mezelf er echt even aan herinneren dat het oké is om af en toe even ‘nee’ te zeggen, om mijn eigen behoeften serieus te nemen. Want als ik niet goed voor mezelf zorg, kan ik ook niet goed voor mijn gezin zorgen.”
Lees ook: