De baby van Annelies had resusantagonisme tijdens de zwangerschap: ‘Ik mocht mijn baby twee weken niet vastpakken’

Grote kans dat je nog niet van resusantagonisme of een resusbaby hebt gehoord. Dat is niet raar, want Annelies (38), moeder van drie dochters, kende het ook niet, maar kreeg er toch mee te maken tijdens twee van haar zwangerschappen. “Toen ik hoorde dat dit levensbedreigend kon zijn, schrok ik daar enorm van.”

“Als je praat over resusantagonisme, praat je eigenlijk over bloedgroepimmunisatie. Het heeft namelijk te maken met welke bloedgroep je hebt. Ik ben negatief van bloedgroep en je krijgt resusantagonisme als je een kind met een positieve bloedgroep draagt. Ik was na mijn eerste zwangerschap, waar dit niet aan de orde was, in het ziekenhuis bekend als negatief en zij gaan er ook voor zorgen dat je bij een volgende zwangerschap geen last hebt van resusantagonisme. Na de geboorte van mijn eerste dochter kreeg ik namelijk een anti-D prik toegediend voor de antistoffen die aangemaakt kunnen worden als ze te maken krijgen met een positieve bloedgroep. Alleen heeft dit bij mij niet geholpen, maar daar kwam ik pas achter tijdens mijn tweede zwangerschap.

Resusantagonisme

Het bloed van mijn oudste dochter was waarschijnlijk tijdens de bevalling in mijn bloedbaan terechtgekomen, waardoor mijn lichaam als een gek antistoffen aanmaakte. Dat bloed van mijn dochter moest uit mijn bloed. Mijn bloed is als het ware gaan vechten tegen het bloed van mijn dochter. Ik had daar alleen helemaal geen last van, ik merkte daar niks van. Op een gegeven moment raakte ik zwanger van onze tweede dochter en moest ik bloedprikken. De arts constateerde toen dat er een grote aanwezigheid van antistoffen in mijn bloed was en dat dit niet hoorde. Ik kende dit helemaal niet, dus ik schrok wel toen ik hun bezorgde gezichten zag. Ze zeiden dat dit mogelijk gevolgen had voor mijn kind en dat ik daarom naar de gynaecoloog moest. De gynaecoloog constateerde bij 27 weken dat het tijd was om naar het LUMC te gaan. Ze konden dit namelijk niet ergens anders oplossen en daar was een specialist die mij verder kon helpen.

Daar werd aan mij uitgelegd dat als mijn antistoffen zodanig vechten tegen het bloed van mijn baby, de rode bloedcellen van haar worden vernietigd, waardoor er bloedarmoede ontstaat en dat kan gevaarlijk zijn. Het hartje van het kind moet dan harder werken en de milt en lever worden groter, wat zelfs levensbedreigend kan zijn. Daar schrok ik natuurlijk enorm van. Ik moest vanaf toen elke twee weken bloed laten afnemen om te meten hoe hoog het percentage van het aantal antistoffen was. Ik kwam streng onder controle te staan en door middel van speciale echo’s konden ze zien in hoeverre de milt, de lever en het hart waren vergroot. Hoe dan ook zou mijn baby te maken krijgen met bloedarmoede, dus eigenlijk konden we er ook niet meer heel veel aan doen.

Je kind niet mogen vasthouden

Rond de 34 weken was de situatie zo ernstig dat ik moest worden ingeleid. Met 36 weken werd mijn dochter geboren, alleen werd ze direct meegenomen naar de afdeling Neonatologie, waar allemaal vroeggeboren baby’s liggen. Dat vond ik verschrikkelijk, ik kon mijn dochter niet eens vasthouden. Door de afbraak van de rode bloedcellen wordt het stofje bilirubine geproduceerd, wat hersenbeschadiging kan veroorzaken. Om dat te voorkomen, werd ze dus gelijk behandeld. De eerste stap was door middel van fototherapie, ook wel lichttherapie genoemd. Mijn dochter moest onder blauwe lampen liggen om de antistoffen te verminderen. Dat werkte niet, dus moesten we door naar stap twee.

Wisseltransfusie

Dat was een wisseltransfusie. Er werd bloed van een donor gemengd met het bloed van mijn dochter, waardoor haar bloed wint van mijn bloed. Dat hielp gelukkig wel, vanaf dat moment ging het eindelijk beter. Maar tot die tijd, dat was twee weken lang, mocht ik mijn dochter niet vastpakken. Dat vond ik zo erg. Het was allemaal al zo spannend en het enige wat je wil doen, is je kind vasthouden. Juist deze tijd is voor de hechting zo belangrijk, maar het kon gewoon niet. Ik was er natuurlijk wel, maar wat ik zag was ook absoluut niet leuk, ze lag er zo hulpeloos bij. Toen de wisseltransfusie werkte, was dat dus echt een opluchting.

Mijn dochter kreeg in totaal twee keer een wisseltransfusie en daarna werd ze overgeplaatst naar het kinderziekenhuis. Eindelijk mocht ik haar vasthouden, dat was zo’n fijn moment en gevoel. Dit alles heeft wel zijn sporen achtergelaten. Ik voelde me nog lang schuldig, want in mijn ogen was ik er niet voor haar geweest die eerste weken. Ik merkte toen dat ik dat goed wilde maken door het juist overdreven te forceren, maar dat ging niet, omdat ik eigenlijk met een postnatale depressie te maken had. Mijn man en ik besloten toen ook dat we niet voor nog een kind gingen, want het was zo’n pittige periode, dat wilden we niet nog een keer meemaken.

Derde zwangerschap

Na een jaar waarin we er alles aan deden om een zwangerschap te voorkomen, bleek dat onze derde dochter daar toch echt anders over dacht. Direct nadat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, werd ik weer teruggeworpen. We schrokken ervan, dit was immers niet het plan. De eerste zestien weken kon ik ook gewoon niet blij zijn, maar toch hadden we al snel besloten dat we het kind wilden houden. Zij had ons uitgekozen, ze wilde heel graag bij ons komen, zo zagen we dat. Deze zwangerschap kwam ik direct onder begeleiding van het LUMC. Ik moest wekelijks daarheen voor controles en de speciale echo’s, om alles in de gaten te houden, want bloedarmoede kan binnen één of twee weken ontstaan.

En dat gebeurde ook. Ik was 24 weken zwanger toen er al sprake was van een heftig percentage aan antistoffen in mijn lichaam. De bloedarmoede was al bezig. Dit keer stond ik er wel sterker in. Ik wist al wat het allemaal inhield, ik kende de mensen in het ziekenhuis al en ik had me veel ingelezen. Alleen ging het deze zwangerschap zodanig achteruit, dat er een IUT geplaatst moest worden. Dat betekent dat er een bloedtransfusie in mijn baarmoeder moest plaatsvinden. Dat deden ze met een enorme naald door mijn buikwand heen en die naald prikten ze in de navelstreng. De naald moest dus door de placenta heen en gelukkig lag de placenta goed. Dat dit kon, vond ik zo bijzonder. Na twee of drie weken moest ik steeds weer een IUT ondergaan, net zolang tot de bevalling was.

Trots op mezelf

Met 37 weken is onze derde dochter geboren. We moesten tot die tijd vier keer een IUT ondergaan en de bevalling verliep gelukkig heel soepel. Ook zij moest naar de Neonatologie afdeling en werd onder de blauwe lampjes gelegd. Gelukkig hielp dat goed genoeg en mocht ze daarna mee naar huis. Ik was zelfs trots op mezelf, dat ik dit toch gewoon had gedaan. Ik was zo blij dat mijn dochters allebei weer gezond waren, ik had echt een overwinningsgevoel. Met mijn mijn derde dochter moest ik nog wel iedere zes weken naar het kinderziekenhuis, waar bloed werd afgenomen om de antistoffen te controleren. Ook na de geboorte kunnen er namelijk nog antistoffen ontstaan, dat was helaas ook zo bij haar. Toen heeft ze later, dus buiten de baarmoeder, nog een wisseltransfusie gekregen in het ziekenhuis.

Gelukkig zijn allebei mijn dochters er weer helemaal bovenop gekomen. Ze hebben nergens meer last van gehad en ze zijn helemaal gezond. Helaas heb ik sinds de scheiding met mijn ex-partner geen contact meer met mijn kinderen. Dat heeft allemaal te maken met beïnvloeding van derden. Daar ben ik heel verdrietig om, want ze betekenen alles voor me. Geen kind is zo aanwezig als het kind dat wordt gemist. Ze zijn nu 11, 9 en 8 jaar. Maar de band zal altijd blijven, ik heb ze het leven gegeven. Ook al pas ik daar op dit moment niet in, dan heb ik dat toch gedaan en dat vind ik hartstikke mooi.”

Brenda’s pasgeboren zoontje kreeg het RS-virus: ‘Hij leek wel een lappenpop’