Redactie Persoonlijk 31 mrt 2021, 10:12

Leestijd: 3 minuten

Anoniem: ‘Ik ben zo jong getrouwd, nu snak ik naar avontuur… met een andere man’

Wanneer je nog nooit het voorbeeld hebt gehad van een echt goede man, is het moeilijk om te geloven dat ze echt bestaan. En als je er dan een vindt klamp je je eraan vast. Maar is dat de juiste keuze?

‘Mijn vader was een narcist, iemand die mijn moeder altijd kort hield, haar wereld moest om hém draaien. Maakte ze een praatje met de buurvrouw, dan stoof mijn vader de straat op om haar te halen zodat ze het gesprek moest afkappen. Ik geloof dat mijn moeder nooit echte vriendinnen heeft gehad Dat kwam pas pas op latere leeftijd.

Af en toe sloeg mijn vader haar. Niet waar mijn broer en ik bij waren, maar soms zagen wij ’s ochtends dat ze een blauw oog had. Tegen een kast aangelopen, zei ze dan. Maar wij wisten wel beter.

Ook wij moesten ons altijd tegenover onze vader verantwoorden. Hij sloeg ons niet, maar kon zeer intimiderend zijn. Mijn jeugdliefde, een schat, moest ik aan de kant zetten omdat hij in mijn vaders ogen niets goed kon doen.

In mijn tienertijd deed mijn moeder pogingen om zich van mijn vader los te weken. Ze wilde weer gaan werken, maar hij saboteerde haar. Het probleem loste zich vanzelf op – hard gezegd – toen mijn vader verongelukte. Familie en vrienden waren ontroostbaar; die arme, sympathieke man! Maar wij waren opgelucht.

Binnen de kortste keren liep mijn moeder weer tegen een man aan. Weer zo’n fout type. Ik merkte dat mijn aanstaande stiefvader net iets te belangstellend naar mij keek, dus ik zorgde dat ik nooit alleen met hem was.

Anoniem: ‘Hij maakte misbruik van mijn onzekerheid en liet me gebroken achter’

Ik was bijna achttien, oud genoeg om het huis te kunnen ontvluchten. Ik ging op kamers wonen, studeerde en had twee horecabaantjes om mijn hoofd boven water te houden. Ik heb er zelfs nog een tijdje een krantenwijk bij gehad. Tja, ik moest toch wat. Volgens mijn stiefvader groeide het geld hem niet op de rug, maar hij had er de pest in.

Inmiddels dacht ik dat alle mannen niet deugden, ik wist niet anders. Ik had totaal geen zin in vriendjes. Toen ik Robert ontmoette, hield ik dan ook lang de boot af. Ik vond hem weliswaar leuk en lief, maar ik wist ook dat schijn bedriegt. Eerst moest hij zich maar eens bewijzen.

Die test doorstond hij met vlag en wimpel. Hij had geen oog voor andere meiden, alleen voor mij. Hij steunde me in alles wat ik deed, wilde me nergens van afhouden. Hij was ook erg zorgzaam. Ik vertelde hem niet veel over mijn achtergrond, alleen dat mijn jeugd niet prettig was geweest.

Zo kregen we langzamerhand toch een relatie. De aap zou wel uit de mouw komen, dacht ik. Maar Robert bleef zich voorbeeldig gedragen.

Anoniem: ‘Ik was die andere vrouw, eerst onbewust, toen volledig bewust’

Toen ik bij zijn ouders over de vloer kwam, was ik achterdochtig. Welke familiegeheimen zouden hier nou weer schuilgaan? Maar het was een warm gezin waarin ik al snel werd opgenomen, Behalve wat onderlinge herrie over politieke opvattingen was er niks aan de hand. Zo kon het dus ook.

Ik trouwde jong met Robert en behalve hoofdbrekens waarmee iedereen te maken krijgt, zoals de schoolkeuze van onze kinderen, hebben wij eigenlijk geen problemen.

Maar de laatste tijd ben ik rusteloos, in slaap gesust door ons harmonieuze leven. Alsof ik slaapwandel. Robert is mijn eerste echte vriendje en ik voel de drang om met een ander te experimenteren. Ik heb al iemand op het oog. Waarom problemen opzoeken? Ik ben gek en heb nu al spijt.’

Anoniem: ‘Ik word niet meer opgewonden van mijn man.’