Redactie Persoonlijk 5 mei 2021, 17:00

Leestijd: 3 minuten

Anoniem: ‘Ik kon nooit aan hem ontsnappen’

“Mijn vriend en ik woonden nog niet zolang samen en moesten afgelopen jaar allebei voornamelijk thuiswerken. Na verloop van tijd begon ik me enorm aan hem te ergeren.”

Anoniem: ‘Ik kon nooit aan hem ontsnappen’

„Van de ene op de andere dag werkten mijn vriend Axel en ik thuis. Voorheen maakten wij lange dagen, hij op een advocatenkantoor, ik in het onderwijs.

We woonden een jaar samen en eigenlijk zagen we elkaar alleen ’s avonds en in het weekeinde. Zelfs dan hadden we niet altijd tijd voor elkaar. Op zondag wilde ik nog weleens proefwerken of andere schoolzaken doornemen; Axel zat vaak met zijn neus in een dossier.

Met die eerste lockdown werd alles anders. Ik kwam af en toe nog op school en Axel kwam mondjesmaat in de rechtszaal, maar het werk speelde zich voornamelijk thuis af.

Anoniem: ’Ik koos voor mijn vriend, niet voor mijn akelige zus’

Omdat ik leerlingen online moest lesgeven en dat natuurlijk met het nodige geluid gepaard ging, werd de logeerkamer boven mijn domein. Daar had ik ook best wat ruimte, terwijl Axel met zijn laptop aan de keukentafel belandde.

Hij klaagde niet. Sterker nog: hij vond het allemaal best. Tot mijn verrassing begon hij zich ook meer met het huishouden te bemoeien. Dan had hij opeens de afwas gedaan of de kattenbak verschoond, klusjes die hij dan toe voornamelijk aan mij overliet. Voorheen stofzuigde hij wel altijd omdat hij wist dat ik daar een hekel aan heb. Inmiddels begreep hij ook hoe de wasmachine werkte.

„Wat heerlijk!” zei mijn vriendin Karin met wie ik regelmatig ’s avonds een ommetje maakte voor de broodnodige beweging. Haar man doet vrijwel niets in het huishouden, ook niet tijdens de lockdown. Wel hield hij hun kinderen bezig, waarmee Karin in mijn ogen happy zou moeten zijn. Dat was tenminste een zorg minder. Je hoorde immers zoveel ouders klagen dat ze het niet uithielden, zo met de kids thuis.

Anoniem: ’Mijn schoonfamilie moest mij niet en liet dat duidelijk merken’

Ik wist best dat ik mijn handen mocht dichtknijpen met een fijne vriend die aan mij dacht. Maar waarom voelde ik me dan zo opgesloten?

Al snel kreeg ik het idee dat wij elkaar nu juist veel te veel zagen. Kon ik me er vroeger juist op verheugen om hem na een dag werken te zien – en omgekeerd vast ook – nu kon ik de dagen bijna uittekenen. En altijd was Axel daar, ochtend, middag, avond, nacht. Geen ontsnappen aan.

Ik had ruimte nodig. Soms bleef ik langer dan nodig in mijn nieuwe werkkamer hangen.

Ik begon me ook te ergeren. Tenzij Axel een Zoom-meeting had of er toch even op uit moest, droeg hij een T-shirt uit het jaar nul en een vale joggingbroek. Ik vond het belangrijk om elke dag iets leuks aan te trekken en wat lichte make-up te gebruiken. Om me gewoon mens te voelen.

Anoniem: ’Ik ontvluchtte mijn rijke minnaar’

Er waren ook andere irritaties. De manier waarop hij trots elk afgerond klusje aankondigde, bijvoorbeeld. „Schat, ik heb de gft-bak weggebracht!” Wat wilde hij precies, een medaille?! Of hoe hij ’s avonds lamlendig tijdens het Netflixen tegen me aanhing.

Ik sleepte me van de ene naar de andere dag en was dankbaar dat ik uiteindelijk weer fysiek voor de klas kon staan.

Al die tijd zei ik niets tegen Axel en daar heb ik spijt van. Ik wist gewoon niet hoe ik erover moest beginnen. Misschien zijn we te snel gaan samenwonen en kenden we elkaar gewoon niet goed genoeg. Waren we na verloop van tijd sowieso uit elkaar gegroeid.

Hoe dan ook, toen ik hem vertelde dat de relatie wat mij betreft voorbij was, viel hem dat rauw op zijn dak.”

Anoniem: ‘Hij maakte misbruik van mijn onzekerheid en liet me gebroken achter’