‘Mijn vakantieliefde eindigde in een koude douche’

„Tijdens mijn vakantie werden een Française en ik verliefd. Twee jaar hielden we contact, zij het als vrienden. Toen zij me eindelijk in Nederland bezocht, werd dat een enorme domper.”
„Had ik haar toen maar niet uitgenodigd om bij mij in Nederland te komen logeren. Toen ik haar ontmoette, tijdens mijn vakantie in Lyon op bezoek bij een Franse vriend, was ik 19 en zij 18 jaar. Een mooi meisje met een grote bos rode krullen.
Op de tweede avond van mijn vakantieweek sloeg de vonk in de kroeg l’Albion over. Wij werden verliefd en een gepassioneerde week volgde. Onafscheidelijk waren we: samen naar de film, naar het zwembad, uit eten, in het park wandelen.

‘Beloofden te bellen’

Na die week kwam Laurence bezweet aan bij ons afscheid aan. Ze moest zich haasten om de metro niet te missen, zo graag wilde ze me nog zien voordat ik de trein terug naar Nederland zou nemen. We beloofden elkaar te schrijven en te bellen. In die tijd was dat duur, want dat kon alleen via een vaste lijn.
Toen ik weer thuis was, heb ik haar geschreven en een aantal maanden later leek de verkering nog aan. Uiteindelijk zei Laurence aan de telefoon dat zij met onze relatie wilde stoppen. Ze wilde alleen ’gewoon als vrienden’ contact houden. Doorgaan was voor haar onmogelijk, ondanks alles wat ik zei.
Vanwege de afstand, zei ze, en dat was begrijpelijk. Ze vroeg dan ook aan de telefoon: „Vind je ook niet dat dat moeilijk is als je elkaar maar één keer per jaar ziet?” Ik koos voor het alternatief dat zij voorstelde: vriendschap over de grenzen, een schrale troost…

‘Sfeer was kil en koel’

Toen Laurence op mijn uitnodiging met de trein naar Breda kwam, was dat na twee jaar brieven schrijven voor ons beiden een desillusie. Op het station rende ik op haar af, maar ik geloof dat ze mij niet direct herkende. Wat wil je ook: we moesten het doen met pasfoto’s van elkaar van een paar jaar geleden. In mijn herinnering was er geen sprake van een knuffel. De sfeer was kil en koel.
Uiterlijk was zij niet veranderd, zelfs nog knapper dan ik me herinnerde. Modebewuster, zelfverzekerder, een vrouw van de wereld, van tienermeisje opgebloeid tot een vamp. Maar wij zaten niet meer op dezelfde golflengte. Zij studeerde aan de universiteit, ik was een werkende jongere.
Zij wilde coffeeshops bezoeken, een dagje naar Amsterdam om de beroemde rosse buurt te zien. Als een goede gastheer wilde ik haar ook veel van Nederland laten zien. Ik wilde haar verrassen met een dagje Efteling waarvan ze het bestaan niet kende. Maar dat was niet gezellig als twee volslagen vreemden.
Toen ze de trein terug nam, zei zij dat mijn ouders haar in de watten hadden gelegd. Tegen mij zei ze alleen: „Bedankt voor de uitnodiging.” Dus ze kwam duidelijk niet voor mij, maar voor een goedkope vakantie.
Die mooie herinnering van de vakantie in Lyon werd overschaduwd door die nare week. Twee jaar elkaar niet zien was te lang geweest.

Getrouwd

Op Facebook zie ik dat Laurence inmiddels met een Fransman is getrouwd. Ik hoop oprecht dat ze nu gelukkig is met een gezin met kinderen. Contact zoek ik niet, dat zouden de zoveelste afgang en gezichtsverlies betekenen.
Ik raad iedereen af om aan een vakantieliefde te beginnen. Eigenlijk heb je daar niets aan. Overkomt het je toch, dan is het beter om daarna geen contact meer te houden. Het houdt geen stand. In mijn geval beheerst het mijn leven, al is het lang geleden.”

Had ik maar nooit… ‘Mijn peuter zoveel snoep laten eten’