Ayla (29) neemt haar baby mee op reis: ‘Ik heb geluk dat we nog leven’

De reislustige Ayla (29) neemt haar baby mee op reis. Tijdens deze reis, komt ze in een onveilige situatie terecht. Inmiddels zijn moeder en dochter veilig terug in Nederland en kijkt ze met gemengde gevoelens terug op haar reis. “Het had niet veel gescheeld of ik had samen met mijn dochtertje in de greppel gelegen.”

“Al sinds mijn tienerjaren ben ik erg reislustig. Mijn moeder zei zelfs vaak: ‘Ik zal jou nooit lang bij me houden. Jij bent van de wereld; niet van mij.’ Waarmee ze doelde op mijn avontuurlijk karakter. Vanaf jonge leeftijd was ik namelijk altijd in voor allerlei uiteenlopende activiteiten. Ik was iemand die alle sporten probeerde, miljoenen vrienden had en standaard met blauwe plekken op mijn scheenbenen rondliep als herinnering aan mijn gestuntel op de skatebaan.

Een avontuurlijk karakter

Deze avontuurlijke en reislustige kant, omarmde ik. Zo was ik zestien toen ik voor het eerst in mijn eentje naar Parijs ging en maakte ik voor mijn negentiende mijn eerste grote reis naar Azië. Volgens een handige app op mijn telefoon zag ik dat zo’n 36 procent van de wereld had gezien. Niet verkeerd, maar als ik mijn doel wilde behalen (50 procent van de wereld zien voor mijn veertigste) moest ik opschieten.

Ik had allerlei landen op mijn bucketlist en had grote dromen om deze te bezoeken. Niets zou mij tegenhouden. Tenminste, dat dacht ik. Onverwacht werd ik zwanger. Hier schrok ik van. Ik had dan wel een stabiele relatie met mijn zeven jaar oudere vriend, mentaal was ik niet toe aan het ouderschap. Toch wist ik zeker dat ik de zwangerschap niet wilde afbreken. Ik had PCOS en wist niet zeker hoe gemakkelijk in de toekomst opnieuw zwanger kon worden.

Mijn vrijheid werd afgenomen

Onze dochter werd geboren en ik besloot om parttime te gaan werken. Ik vond het heerlijk om tijd met mijn dochter te besteden, maar tegelijkertijd vond ik het moeilijk om zoveel thuis te zijn. Het voelde soms alsof mijn vrijheid was afgenomen.

In mijn omgeving zag ik veel ouders die hun kinderen mee namen op reis. Dit inspireerde mij. Na overleg op mijn werk, kon ik een mooie deal sluiten waardoor ik er een maand tussenuit kon. Mijn man kon echter maar tien dagen vrij krijgen. We besloten om de eerste week samen te spenderen en daarna zouden mijn dochter en ik alleen verder reizen.

Wij deden research en boekten de tickets. Een paar weken later zaten we in het vliegtuig naar Kaapstad. De eerste week was heerlijk: we bezochten wijnproeverijen en maakten een magische safaritocht. Daarna vloog mijn man terug en ben ik met mijn dochter naar Muizenberg afgereisd. Dit scheen een toeristische plek te zijn en ik ging er vanuit dat het veilig was.

Hij kwam heel aardig over

In Muizenberg ging ik er samen met mijn dochter op uit. Van een collega had ik wat tips gekregen en enthousiast begon ik aan mijn korte hike. De route die ik had uitgekozen was simpel en niet te lang. We waren echter nog maar net op pad, toen ik werd aangesproken door een man. Hij was een local, klein van stuk en in eerste instantie kwam hij aardig over. Hij rook niet al te fris, waardoor ik het vermoeden kreeg dat hij dakloos was.

De jongen maakte een praatje en ik beantwoordde zijn vragen. Ik hield mijn omgeving in de gaten. Een stukje verderop liep nog een wandelaar en achter ons liep een stelletje met een hond. Na een paar minuten gaf ik aan dat ik liever van de stilte wilde genieten en ik wenste hem een fijne dag. De man snapte de hint niet en bleef met ons mee lopen.

De weg versmalde en we kwamen bij een rotswand. Daar wilde ik de man nogmaals van ons afwimpelen en ik zei dat ik samen met mijn dochter even in de schaduw wilde uitrusten. ‘I would appreciate it if you continue your walk, and leave me alone.‘ Die zin viel verkeerd bij meneer. Hij zei dat ik racistisch was en mijn grote mond moest houden. De sfeer sloeg meteen om en vanaf dat moment ging alles heel snel.

Hij dreigde dat hij zijn mes wilde pakken

De man trok aan mijn tas en wilde wegrennen. Op dat moment werd ik woedend en deed ik iets waarvan ik achteraf hoorde dat ik dit nooit moest doen. Ik vocht terug. Met alle kracht die ik in mij had, trok in aan mijn tas. We vielen op de grond en ik hoorde mijn dochter huilen. Toen hij dreigde dat hij zijn mes wilde pakken, liet ik los. De man rende weg en ik bleef verslagen met mijn dochter achter. Op dat moment was er geen plek voor mijn eigen emoties. Ik moest mijn dochter troosten en zorgen dat zij veilig was.

Uiteindelijk heb ik mijn vlucht kunnen omboeken en ben ik meteen terug naar huis gevlogen. Het heeft echter een paar weken geduurd voor ik mij daadwerkelijk veilig voelde en ik heb me heel lang ontzettend schuldig gevoeld. Ik voelde me verantwoordelijk voor de veiligheid van mijn dochter en ik kreeg het idee dat ik daarin faalde. Ik heb geluk dat we nog leven.

Vanuit mijn moederlijke oerdrang wilde ik mijn kind beschermen. In mijn instinct deed ik dat door terug te vechten, maar achteraf heb ik van meerdere mensen gehoord dat dat juist niet slim was. Hopelijk zal dit nooit meer gebeuren, maar ik zal die tip altijd in mijn achterhoofd houden. Nooit, maar dan ook nooit terugvechten.”

Je liefdesleven op z’n kop? ‘We willen met het hele gezin nog veel blijven reizen’