Wilma Groothuis Persoonlijk 10 feb 2025, 11:01

Leestijd: 4 minuten

Bente (35): ‘Ik twijfel soms of ik wel geschikt ben als moeder’

Het moederschap is iets moois en bijzonders, maar kan ook erg uitdagend zijn. Waarschijnlijk zijn alle moeders het daar wel over eens, maar twijfelen of je geschikt bent als moeder? Dat nooit. Toch? Bente (34) ervaart dit helaas soms wel. “Als moeder moet je geduldig zijn en empathie hebben. Ik heb daar gewoon moeite mee.”

“Mijn man en ik hebben een zoon van 6 en een dochter van 3 jaar. Het zijn hartstikke leuke kinderen; vrolijk, nieuwsgierig en lekker eigenwijs. Ik geniet er dan ook erg van om hun te zien opgroeien en steeds meer hun eigen persoonlijkheid te ontdekken. Toch zijn die genietmomentjes er niet altijd. Soms twijfel ik weleens of ik eigenlijk wel geschikt ben om moeder te zijn.

Moeder worden

Voordat we kinderen kregen, kon ik niet wachten om moeder te worden. Ik zag mezelf al helemaal voor me met mijn kleine mini-me, lekker knuffelen en spelletjes spelen. En dat opvoeden zou heus geen probleem worden, mijn man en ik hebben goede normen en waarden meegekregen en we zijn allebei geduldig, nuchter en gevoelig.

Althans, dat dacht ik. In werkelijkheid vallen deze persoonlijke kenmerken nogal tegen bij mezelf, ben ik achter gekomen. Ik dacht altijd dat ik geduldig was, maar nu ik kinderen heb, merk ik dat je echt engelengeduld moet hebben en dat heb ik absoluut niet. Als mijn kinderen ook maar een beetje treuzelen, bijvoorbeeld met het ontbijt of met naar bed gaan, dan raak ik al geïrriteerd.

Bedtijdroutine

En dat terwijl ik weet dat mijn kinderen heus nog wel meevallen als het gaat om treuzelen of tijd rekken. Soms hoor ik dat de bedtijdroutine bij ouders wel een uur of langer duurt. Nou, daar moet ik echt niet aan denken. Ik ben na een dag met (een van) de kinderen blij als ze naar bed gaan en dan heb ik ze het liefste zo snel mogelijk in bed. Prima om nog een boekje te lezen, maar daarna is het gewoon klaar.

Ook in andere situaties merk ik dat ik minder geduldig ben dan ik zou willen zijn. Als mijn zoon iets vertelt, kan dat soms een heel lang verhaal worden, waarbij je op het eind nog steeds zijn punt niet snapt. Ik merk dat ik daar ook steeds ongeduldiger op reageer. Soms luister ik niet eens meer zijn verhaal af of kap ik hem zelfs af. Achteraf voel ik me dan heel schuldig, ik had gewoon moeten luisteren.

Gevoelig persoon

Daarnaast dacht ik altijd dat ik een gevoelig persoon was, maar bij mijn kinderen blijkt dat soms ook tegen te vallen. Als één van de twee begint te huilen en hij of zij zich naar mijn ogen een beetje aanstelt, kan ik daar soms ook moeilijk begrip voor tonen. Natuurlijk, als iemand echt pijn heeft of verdrietig is, dan troost ik. Maar op de andere momenten denk ik al snel: gewoon weer door.

Ik vind dingen soms al best snel te veel, alsof ik steeds minder dingen aan kan. Ik was altijd heel nuchter en flexibel, maar merk nu dat ik steeds vaker tegen dingen op zie. Bijvoorbeeld het naar bed brengen of als we samen ergens heen moeten. Dan vind ik het gewoon al snel te langzaam gaan of vind ik het irritant als ze niet in één keer mee werken. En dan reageer ik wat prikkelbaarder dan ik van mezelf gewend ben.

Spijt achteraf

Achteraf heb ik altijd een beetje een vervelend gevoel of spijt. Dan denk ik: het zijn nog maar kinderen, ze bedoelen het (meestal) gewoon goed. De laatste tijd twijfel ik daardoor steeds meer of ik eigenlijk wel geschikt ben als moeder. Als moeder moet je geduldig zijn en empathie hebben. Ik heb daar soms gewoon moeite mee. Net als dat ik minder flexibel ben dan ik altijd dacht.

Ik kan dan soms echt even emotioneel worden. Want ik houd onwijs veel van mijn kinderen, ze zijn mijn alles en ik zou niks anders willen. Maar het valt me gewoon tegen van mezelf dat ik prikkelbaarder en ongeduldiger ben dan ik van tevoren had verwacht. Ik probeer hier nu in te veranderen en mezelf eraan te herinneren dat ik soms even tot tien moet tellen, maar dat dat uiteindelijk voor iedereen fijner is.”

Sylvia (29) vindt het moederschap zwaar: ‘Ik voel me schuldig dat ik niet van ieder moment geniet’