Redactie Persoonlijk 30 mei 2019, 14:00

Leestijd: 6 minuten

Berbra had Hyperemesis Gravidarum: ‘In week 3 lag ik al vanwege uitdroging in het ziekenhuis’

Berbra (34) was dolblij toen ze zwanger werd. Maar wat de mooiste tijd van haar leven moest zijn, veranderde al snel in de twee zwartste hoofdstukken uit haar leven. Beide zwangerschappen stonden in het teken van extreme zwangerschapsmisselijkheid: Hyperemesis Gravidarum. Een ziekte die vooral bij de tweede een enorme impact had op haar gezin.

Hyperemesis Gravidarum (HG) is een extreme vorm van zwangerschapsmisselijkheid die bij ongeveer 1% tot 2% van de zwangere vrouwen voorkomt. Door de heftige misselijkheid zijn ze vaak niet in staat om genoeg te eten en te drinken. Gecombineerd met het vele overgeven, leidt dit vaak tot uitdrogingsverschijnselen en ondervoeding. Indien niet tijdig en op de juiste manier wordt ingegrepen, kan dit in het ergste geval tot sterfte van moeder en kind leiden. Het gevoel van HG wordt omschreven als de situatie waarin je met voedselvergiftiging in een achtbaan gaat zitten. Vrouwen zijn misselijk, extreem moe, duizelig, slap en moeten bij het minste of geringste overgeven. De ziekte is puur lichamelijk, maar gaat vaak hand in hand met schuldgevoelens en angst. Berbra maakte het tot twee keer aan toe mee.

Hyperemesis Gravidarum

Berbra: ‘Mijn eerste zwangerschap was heftig. Ik was dolblij dat ik zwanger was en ik dacht dat die zwangerschapsmisselijkheid er nou eenmaal bij hoorde. Totdat ik in de vijfde week met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis belandde. Er werd Hyperemeses Gravidarum vastgesteld. Alles wat ik binnenkreeg, kwam er binnen de kortste keren weer uit. Met sondevoeding en medicijnen wisten ze het dragelijk te maken, maar echt een pretje was het niet. Met een eerste kindje in aantocht wil je het liefst urenlang gaan shoppen, een kinderwagen uitproberen, het kamertje inrichten en kleertjes verzamelen. Helaas was dat voor mij niet weggelegd. Die befaamde roze wolk heb ik pas gekregen toen onze dochter Fleur eindelijk geboren werd. Pas toen besefte ik waarvoor ik het allemaal had gedaan.’

Opnieuw zwanger

‘Toen mijn eerste dochter zes jaar werd, durfden we opnieuw een zwangerschap aan te gaan. Een broertje of zusje voor Fleur was meer dan welkom. Ziek zijn hoort bij mijn zwangerschap, dat wist ik, maar deze keer wist ik gelukkig ook wat de beloning was aan het einde van de rit. Ons ziekenhuis stemde in met het gebruik van een medicijn dat in Amerika wordt gebruikt voor de behandeling van Hyperemeses Gravidarum: Gabapentine. Ik mocht dit medicijn nemen vanaf de 12 weken, als de organen van de foetus waren aangelegd. Een draaiboek met plan van aanpak lag klaar en ik ging zelfverzekerd de strijd aan. In week drie werd ik heel erg ziek. Zonder test wist ik het al; zwanger!’

Doodziek

‘Blijdschap, dankbaarheid, maar ook de paniek waren vrijwel direct aanwezig. Ik werd al snel uitgedroogd opgenomen in het ziekenhuis. Mijn hormoonwaardes lagen over de 60.000, terwijl de normale waarde op 500 hoort te liggen. Naast de HG werd er ook een middenrifbreuk vastgesteld. Hierdoor blijft je maagzuur omhoog komen en gaan je maag en slokdarm ontsteken. Hier waren we niet op berekend, alles liep anders dan verwacht. De druk van het moeten eten en drinken kostte mij teveel energie en nog dezelfde dag werd een sonde ingebracht. Toch konden het infuus en sondevoeding het niet dragelijker voor me maken. Ik was al gauw totaal uitgeput. Ik raakte in een soort trance waarbij ik nog wel dingen zag en hoorde, maar niet meer begreep wat er om mij heen gebeurde.’

Angst

‘De gedachte ons kindje te verliezen maakte me bang. De gynaecoloog, maagarts, internist en diëtist kwamen er niet uit, maar ze haalden alles uit de kast om het zo comfortabel mogelijk te maken. Van pizza’s tot massages: ‘Zeg maar wat je zou willen en wij doen het voor je’, zeiden de artsen. Hoewel ik nooit van de aanbiedingen gebruik maakte gaf het vooral vertrouwen en moed om door te gaan. Op dat moment was er geen uitzicht op spoedig herstel. Ieder uur dat voorbij ging voelde ik de energie uit mijn lichaam stromen. Als ik een keer een redelijke dag had, wist ik dat ik de volgende dag een dreun terugkreeg.’

Schuldig

‘De crisisdienst werd ingeschakeld omdat ik er niet alleen fysiek maar ook mentaal doorheen zat. Thuis zat een zesjarig meisje dat een moeder nodig had. Vaak had ik het gevoel dat ik haar tekort deed, vooral als ze vakantie had van school. In plaats van samen leuke dingen doen, zat zij soms zonder mopperen urenlang televisie te kijken terwijl ik op bed lag. Soms leek de wereld net omgedraaid en zorgde ze voor mij. Ze smeerde dan een boterham en bracht wat te drinken: ‘want als je goed eet, word je snel weer beter mama’, zei ze dan. Daar had ik het meest verdriet van en voelde ik mij lang schuldig over.’

Naar huis

‘Opnames, maagonderzoeken, duizelingen, flauwvallen: het hoort er allemaal bij. Het had niet alleen impact op mij, maar ons hele gezin werd erdoor meegesleept. Gelukkig kreeg ik al bij week 6 toestemming van de gynaecoloog om te starten met het het medicijn uit Amerika. Dezelfde dag nog slikte ik de eerste pil. De volgende ochtend werd ik wakker en merkte dat ik moeilijk kon lopen en praten. Dat was de bijwerking van de medicatie. Gelukkig ging dit over en voelde ik me na drie dagen sterk genoeg om met de sonde naar huis te gaan.’

Geen valse hoop

‘Soms vroeg onze dochter of de dokter al kon zien of er nou echt een baby in mijn buik zat. Mijn man en ik praatten daar dan een beetje omheen. We kenden de risico’s van de medicatie en wilden haar geen valse hoop geven. Toen het moment van de 20-weken echo eindelijk was aangebroken, werd vastgesteld dat de baby goed groeide en er er geen afwijkingen te zien waren. We waren zo opgelucht! Eindelijk was er weer hoop en konden we gaan uitkijken naar een broertje of zusje voor Fleur.’

Dragelijk

‘De overige weken bleef ik ziek maar dit keer was het draagbaar. Er kwamen zelfs dagen dat ik in de zomerhitte mee kon naar het zwembad. Weliswaar hangend in een ligstoel, maar dat deed er niet toe. Ik nam weer deel aan het gewone leven buiten onze slaapkamer en dat was heerlijk. Ik voelde er niks voor om ons kindje eerder te laten halen en wilde haar koste wat kost de ruimte bieden totdat zij er zelf klaar voor was om geboren te worden. En dat gebeurde. Half augustus werd ik zoals elke dag beroerd wakker. Ik had die dag controle en Fleur mocht mee. Op de controle bleek ik al zes centimeter ontsluiting te hebben en werd ik meteen doorgestuurd naar de verloskamer. ‘S middags werd onze tweede dochter daar geboren.’

Begrip

‘Ik wist dat dit eindelijk het einde van alle ellende was en een nieuw wonder was toegevoegd aan ons gezin. Veel mensen onderschatten wat HG is en ik zou graag willen dat er meer begrip komt voor vrouwen die dit moeten meemaken. Zelf werd ik in het ziekenhuis als koningin behandeld, maar de meeste HG-patiënten ervaren veel eenzaamheid en onbegrip. Zij hebben hierdoor nog jarenlang fysieke klachten en een vergrote kans op een postnatale depressie. Mijn man en ik zijn de artsen, familie en vrienden ontzettend dankbaar voor alle steun en hulp. Zonder hen was het nooit gelukt. Het is een enorme rollercoaster geweest, maar we zijn dolgelukkig met onze twee prachtige meisjes’