Janne Vogel Persoonlijk 15 mrt 2018, 16:03

Leestijd: 8 minuten

Esthers bevalling begon tijdens haar bruiloft: ‘We raceten naar het ziekenhuis. Ik in mijn witte jurk, hij in zijn pak’

Wat een droomdag had moeten zijn, veranderde voor Esther in een nachtmerrie. Tijdens haar bruiloft was ze 24 weken zwanger van een tweeling en net voor ze haar vriend het ja-woord gaf, ging het fout.

Trouwen

‘In de loop van mijn zwangerschap kregen we al te horen dat met een van de kindjes iets mis was en dat hij het hoogstwaarschijnlijk niet zou redden. Dat nieuws viel natuurlijk ontzettend zwaar, maar we hielden toch een beetje hoop.

De onzekere situatie maakte dat mijn man en ik met elkaar wilden trouwen, nog tijdens de zwangerschap. We wilden zo graag dat hij er nog bij zou zijn, dat we compleet waren als gezinnetje. Mocht het mis gaan, hadden we dit in ieder geval met z’n allen meegemaakt.

Ik sliep bij mijn ouders de nacht voor de bruiloft, lekker traditioneel, en werd de volgende ochtend al wakker met een soort buikpijn. Ik heb me de hele ochtend voorgehouden dat het waarschijnlijk de spanning was en heb er verder niks mee gedaan.

Omdat ik snel moe was, kozen we ervoor eerst de fotoshoot te doen zodat ik er nog een beetje fris uit zou zien. Daarna zou er een ceremonie zijn met een besloten feest.

Omslag

De zwangerschap was natuurlijk al heel heftig, met de oneindige ziekenhuisbezoekjes en het slechte nieuws, dus we wilden er een echt feestelijke dag van maken. De fotoshoot ging prima en was hartstikke gezellig, tot ik voelde dat het misging.

Ik kreeg een onbehaaglijk gevoel waar ik helemaal misselijk van werd en wist dat ik zo snel mogelijk naar de wc moest. Op het moment dat ik de wc binnenliep voelde ik al van alles langs mijn benen glijden. Dit ging echt niet goed. Toen ik keek zag ik één groot bloedbad.

Met wc-papier kreeg ik het bloeden uiteindelijk een beetje gestelpt en ben ik naar huis gegaan, waar ik werd opgevangen door mijn ouders en schoonouders. De ceremonie zou over een halfuurtje beginnen, dus ik had precies een halfuur de tijd om te beslissen of we het feest door zouden laten gaan of niet.

Doorgaan

Ik heb mijn behandelend gynaecoloog gebeld en hem om advies gevraagd. Als de bloeding echt was gestopt en ik me er goed bij voelde, mocht ik van hem doorgaan. Ik ben vrij positief ingesteld, dus ik twijfelde niet lang. Ik heb mezelf opgefrist en stelde mezelf gerust.

Ik had natuurlijk wel twee kinderen in m’n buik, misschien was het een gesprongen adertje ofzo. Binnen tien minuten moest ik weer vrolijk beneden zijn en doen alsof er niets aan de hand was, omdat ik had besloten de gasten niet te vertellen wat er was gebeurd. We kregen de afgelopen maanden al zoveel medelijden en er was zoveel drama, dat ik dacht nee: dit moet een leuke dag zijn. Niet weer met zo’n lading.

We hebben de ceremoniemeester gebeld om te vragen of hij het hele plechtige gebeuren iets wilde inkorten, omdat ik simpelweg niet wist of ik een heel uur zou volhouden. Ik wilde heel graag trouwen, maar het liefst een béétje snel. Je staat daar toch niet helemaal op je gemak.

We hebben het gelukkig allemaal mooi af kunnen ronden en er zijn mooie foto’s gemaakt, dus het feestje kon beginnen. Er was een groot buffet en we hadden een leuke openingsdans: alles liep zoals we wilden. Tot ik uiteindelijk opstond om een drankje te halen en het weer misging, nu écht. Daar ging ik weer. De bloeding was dit keer drie keer zo erg en ik voelde dat ik nú naar het ziekenhuis moest. Er moest actie ondernomen worden.

We kapten het feest af en raceten naar het ziekenhuis. Ik in mijn witte jurk, mijn man in zijn pak. Vanaf dat moment ging alles ontzettend snel. In het ziekenhuis kregen we te horen dat als de tweeling nu geboren zou worden, ze niets voor ze konden doen. We werden hierdoor in no time overgebracht naar een gespecialiseerd ziekenhuis in Nijmegen. Voor ik het wist lag ik plat op een brancard in een ambulance.

LEES OOK: Vader schrijft práchtig dagboek over zijn te vroeg geboren dochter

Ziekenhuis

Vanaf die avond werd het drama. Ik heb tweeënhalve week aan de dubbele weeënremmers gezeten, maar had 24 uur per dag, 16 dagen lang weeën. Ik functioneerde niet meer. Er werd alles op alles gezet om de bevalling tegen te houden, hoe hard ik ook schreeuwde dat ze ze eruit moesten halen.

Ik werd zo gek van de pijn dat ik de ergste dingen heb geroepen. Achteraf ben ik zo blij dat ze dit niet hebben gedaan, maar op dat moment dacht ik dat iedereen tegen me was. Ik trok het niet.

Vooral van de laatste dagen kan ik me nauwelijks meer iets herinneren. Ik heb me overgegeven aan de pijn. Ik at niet meer, dronk niet meer, ik had koorts; ik was helemaal van de wereld. Mijn man is al die tijd bij me geweest en besloot uiteindelijk een nacht thuis te slapen om een beetje bij te komen.

Toen hij me vertelde dat hij naar huis ging dacht ik: er gaat vannacht iets gebeuren. Hij ging toch, want het leek natuurlijk al twee weken alsof er iets ging gebeuren en hij had het echt even nodig. Maar ja hoor, ik werd die nacht om vier uur ’s nachts wakker en ik wist dat het echt zover was.

Daar lag ik dan: in m’n eentje aan alle slangen en apparaten. Ik voelde dat het mis ging en ging zelfs out. Toen ik bijkwam stond iedereen in mijn kamer en werd ik naar verloskamer 1 gebracht. Dé traumakamer voor te vroeggeboren kindjes, wist ik inmiddels. Ik lag er natuurlijk al twee weken en was behoorlijk ingeburgerd.

De bevalling

Het ging echt gebeuren, de bevalling was niet meer te stoppen. Omdat mijn lichaam zo zwak was door alles wat vooraf was gebeurd, was het een helse bevalling. Mijn lijf was op, maar mentaal was ik ook op. Eerst werd Niek geboren, ons gezonde kindje. Hij begon gelijk te huilen. Dit was een goed teken, maar hij woog maar 900 gram en was daardoor natuurlijk niet in orde. Daarna beviel ik van Maas. Er werd gelijk actie ondernomen en met alle macht geprobeerd hem te laten leven, maar het ging niet. We wisten natuurlijk dat er met hem van alles mis was, maar op de dood van een kindje kún je je niet voorbereiden. Dat bestaat niet.

Afscheid

Daarna komt dan natuurlijk een week waarin je een begrafenis moet gaan organiseren voor je eigen kind. Onmenselijk. ‘Willen jullie een mandje of een kistje?’ Ik wilde mijn kind terug. Levend. Ik was zo boos op alles en iedereen. Er was zoveel gebeurd.

Na een paar uur raakte ik die woede langzaam kwijt en besefte ik dat ik een kindje op de couveuseafdeling had liggen, die lag te knokken voor zijn leven. Niek lag te vechten om bij ons te kunnen zijn. Ik heb dat negatieve hierdoor heel snel van me afgezet. Voor Maas moesten we een mooi afscheid regelen en daarna moesten we proberen door te gaan.

Net voor het afscheid van Maas ging het ook met Niek heel slecht. We durfden hem bijna niet alleen te laten, omdat de kans bestond dat we niet veel later ook van hem afscheid zouden moeten nemen. We hebben in zo’n angst gezeten en zijn gelijk na het afscheid van Maas naar het ziekenhuis terug gehaast.

Er is meerdere malen tegen ons gezegd dat ook Niek het niet zou gaan halen en dat we ons hierop moesten voorbereiden. De angst die je voelt is onmogelijk te beschrijven.
Uiteindelijk heeft Niek zich overal doorheen geknokt en is hij inmiddels net zo sterk als ieder ander kind van zijn leeftijd. We zijn zo trots op hem.

Nieuw leven

Niek en Maas werden op 25 februari geboren, terwijl ik 1 juni uitgerekend was. Bizar maar waar: op 1 juli had ik alweer een positieve zwangerschapstest. Dat we nog een kindje wilden was een bewuste keus, maar dat dat zo snel zou gaan hadden we niet verwacht. Achteraf gezien snap ik waarom het zo snel ging: Niek zou niet alleen zijn.

Toen hij thuiskwam uit het ziekenhuis was ik al zwanger van zijn broertje. Hij kwam eraan. Hij is nu al twee jaar samen met Noud, en het zijn twee handen op één buik. Ze zijn altijd samen. Dat Maas is overleden, daar kan ik nog steeds niet bij, maar dat ik zo snel opnieuw zwanger was heeft zo moeten zijn.

Ik denk dat het heel belangrijk is om te proberen overal zo positief mogelijk in te staan. Ik heb mijn breakdown momenten, momenten dat ik het even niet trek, maar ik probeer positief te blijven en te kijken naar de dingen die ik wél heb. Dat heeft me gemaakt tot wie ik nu ben.

Ik ben een sterker persoon. Juist daarom wil ik mijn verhaal delen en anderen inspireren. Focus op wat je wel hebt en niet alleen op dat wat je verloren bent. Als je hier te veel in blijft hangen, kom je in een negatieve spiraal. En het is heel lastig om daaruit nog omhoog te klimmen.’

Met Esther, haar man Thomas en Niek en Noud gaat het goed. Maas blijft altijd in hun gedachten, maar langzaam maar zeker komt het koppel weer tot rust. Esther: ‘Liefde overwint alles, zelfs de ergste pijn en verdriet. Mijn liefde voor jou, lieve Thomas, voor Niek, Maas en natuurlijk voor Noud houdt mij overeind en laat me stralen. Dankzij jullie kan ik verder gaan met leven.’