Rachelle Abbas
Rachelle Abbas Persoonlijk 13 feb 2019, 
Leestijd: 10 minuten

Tweede bevallingsverhaal Adinda: ‘Enkele seconden na de ruggenprik verloor ik heel veel bloed, in totaal twee liter’

Het bevallingsverhaal van Adinda haar tweede

Adinda woont samen met Mark en dochters Yuna (3,5) en Mia (1) in Amsterdam. Ze neemt je mee in haar interesses, met en zonder kinderen, haar kijk op het moederschap en ze hoopt moeders te verbinden en inspireren. Je kunt haar – naast op Famme – ook volgen op haar eigen blog en Instagram.

Door een laagliggende placenta werd de kans op een natuurlijke bevalling van Adinda haar eerste dochter nihil. Een geplande keizersnede was hoe ze uiteindelijk ter wereld kwam. Lees hier het hele bevallingsverhaal van Adinda haar eerste kind lezen. Deze week deelt ze het bevallingsverhaal van haar tweede dochter.

Een tweede kind?

Toen Yuna de leeftijd van 1,5 jaar had merkte ik dat er meer ruimte kwam om na te denken over een tweede. Alleen, wanneer is een goed moment? In the end weet je nooit wanneer het een goed moment is en bepaalt de natuur, maar het ‘juiste’ moment hield ons wel bezig. Enerzijds genoten we heel erg van ons als gezin van drie, van het feit dat je eindelijk een beetje gewend bent aan het ouderschap en daar ook bewust van wilt genieten. Anderzijds waren we ook heel erg benieuwd hoe het zou zijn met een tweede erbij.

Zwangerschap

Niet lang daarna was ik zwanger en los van de moeheid, voelde ik me goed. Bij zeven weken had ik de eerste echo. Ik weet nog dat ik veel zenuwachtiger was dan de eerste keer. We hadden het al een keer meegemaakt dus ergens zou je denken dat het minder spannend was, maar niets is minder waar. Door een nieuwe baan, verbouwing en een energieke peuter in huis was ik zo weinig bezig met de zwangerschap dat ik me ergens schuldig voelde en de echo toch ineens best spannend vond. Het zal allemaal wel goed zijn, toch? De eerste keer hield ik per week bij hoe ver ik was, wist ik de grootte van de baby etc. Nu moest ik oprecht aan de hand van mijn agenda de weken tellen als mensen vroegen hoe ver ik was…

Bij het vieren van Yuna’s tweede verjaardag was ik acht weken zwanger. Familie en enkele vrienden wisten het, maar velen ook nog niet. Ik weet nog dat het zo bijzonder voelde dat we de verjaardag van onze oudste vierden terwijl er een tweede op komst was. Bij 16 weken maakte ik tijdens een vakantie in Italië bekend dat er weer een baby on the way was. Een vakantie waar we zo aan toe waren, want naast het huishouden en onze banen, waren we ook begonnen met de verbouwing van ons huis. Lang verhaal kort: de verbouwing liep zo’n vijf maanden uit en was zes weken voordat Mia werd geboren pas klaar. In die vijf maanden zijn we zes keer verhuisd en eenmaal terug in ons eigen huis was nog niet alles af. To be continued…

Een broertje of zusje voor Yuna?

De 20 weken echo was op zaterdag 29 juli. Lichtelijk gespannen en met kriebels in onze buik gingen we richting het echocentrum. Als je mijn bevallingsverhaal van Yuna hebt gelezen weet je dat tijdens de zwangerschap van Yuna mijn placenta te laag lag waardoor een natuurlijke bevalling veel risico’s met zich meebracht. Ik was nu dan ook zo benieuwd waar de placenta deze keer lag. De echo verliep goed en tijdens het onderzoek dacht ik een piemeltje te zien, achteraf bleek dit een stukje navelstreng te zijn. Ik zei niks tegen Mark, maar de gedachte dat het een jongetje was maakte me heel blij. Toen het moment eenmaal daar was en er wederom meisje op het scherm verscheen, rolden de tranen over onze wangen en zei ik tegen Mark dat ik dit toch wel heeeel erg leuk vond. Twee dochters. Wauw.

Als laatste werd naar de ligging van de placenta gekeken. Hij lag aan de achterkant, redelijk omhoog, maar nog een stukje aan de lage kant. Maar, zo verzekerde de echoscopist ons, ditmaal kon het niet anders dan dat de placenta mee omhoog zou groeien want deels lag de placenta al omhoog. Bij 32 weken zou ik weer een echo krijgen. Blij en positief gingen we naar huis om Yuna te vertellen dat ze een zusje zou krijgen. In de weken die volgden maakte ik me niet echt druk om de placenta. Ik had nog steeds weinig klachten en meldde me op een gegeven moment aan voor een zwangerschapscursus. Bevallen met een litteken van een eerdere keizersnede vond ik namelijk best spannend. Met de dame van de cursus sprak ik wel af dat ik na de 32 weken echo de resultaten met haar zou bespreken, want er bestond een kleine kans dat het wederom een keizersnede zou worden. Een cursus puffen is dan niet nodig.

Niet weer die placenta, toch?

Op vrijdagmiddag 20 oktober mochten we weer naar het echocentrum. De placenta lag 1 cm te dicht bij de uitgang. Hoé dan?! Dit verzin je toch niet? Huilend liep ik met Mark naar buiten. Ik hoopte zó dat we tijdens deze echo zouden horen dat alles in orde was en dat ik via de natuurlijk weg kon bevallen. Ik werd doorverwezen naar het OLVG en kreeg bij 34 weken nog een laatste check. Met alle verbouwingsstress (hoewel Mark dit hele project op zich nam), het zwanger zijn, de onzekerheid van wel of niet natuurlijk bevallen, werk en Yuna zijn er in die periode zo’n vier hormoonbommetjes afgegaan.

Tijdens de laatste check in het OLVG kregen we te horen dat een natuurlijke bevalling wederom een no go was. De gynaecoloog, die, zoals ze zichzelf voorstelde, absoluut voorstander is van vaginale bevallingen, gaf aan dat met het littekenweefsel van de eerste keizersnede en het feit dat de placenta deze keer 6mm (!) te dicht bij de uitgang lag, toch echt te risicovol was om natuurlijk te bevallen. Enerzijds was ik zo teleurgesteld, anderzijds berustte ik ook – meer dan de vorige keer – in het feit dat de natuur bepaalt en in mijn geval is dat niet de natuurlijke weg. Dat neemt niet weg dat het ook best gek voelt en het heeft me dan ook verdrietig gemaakt. Ik heb nooit ervaren hoe een wee voelt en zal nooit weten hoe het is om een baby eruit te persen. Ik kan gelukkig redelijk goed relativeren en ben zo gezegend met twee gezonde dochters, toch zal het voor mij altijd een gek idee blijven dat ik dit laatste stukje van de zwangerschap op een niet-natuurlijke manier heb ervaren.

Onverwachts eerder verlof

Ik moest eigenlijk nog twee weken werken, maar bij 35 weken kreeg ik midden in de nacht een bloeding. Ik schrok, maar wist meteen; dit komt door de ligging van de placenta. Ik wist van de eerste keer dat je dan direct met het ziekenhuis moet bellen en zo lag ik een uur later in de nacht van donderdag op vrijdag in het Anna Paviljoen in het OLVG. Alleen, want Mark bleef thuis met Yuna. Ik werd aan de CTG scan gelegd en ze konden zien dat de hartfrequentie van de baby goed was. Gelukkig!

Ik weet nog dat ik op dat moment aan mijn werk dacht en ze in de ochtend maar even moest bellen om te zeggen dat ik wellicht wat later was die dag of dat ik er na het weekend weer zou zijn vanwege het nachtelijke ziekenhuisbezoek. Het tegenovergestelde kreeg ik te horen. Bij bloedingen die ontstaan door een te lage ligging van de placenta is bedrust het enige medicijn en mag je het ziekenhuis pas verlaten als je minimaal 24 uur geen bloedingen meer hebt gehad. Oftewel; mijn verlof begon een week eerder.

Bedrust

De volgende dag mocht ik gelukkig weer naar huis. Dankzij de opa’s & oma’s, een begripvolle werkgever en de liefste vriend ging dan toch echt een week eerder mijn verlof in en kon ik daar redelijk van genieten – al had ik van tevoren een ander beeld van mijn verlof. Het werd vooral veel bedrust met af en toe een blokje om, om bloedingen te voorkomen. Yuna was in haar nopjes, want Frozen heeft ze in die periode wel honderd keer gezien.

Inhoud

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Iedere zaterdag het beste van Famme in je mailbox 🙆🏻‍♀️

Een goed begin van je weekend met de mooiste verhalen van Famme