Rachelle Abbas Persoonlijk 30 mei 2019, 18:00

Leestijd: 5 minuten

Bevallingsverhaal Linda deel 2: ‘Ik kan weer ademhalen, het is voorbij!’

inda is 30 jaar en naast vrouw van Peter, moeder van vier stoere jongens. Met Jesse (7 jaar), Noud 4 (jaar) en tweeling Ties & Stef van 1 jaar is het altijd een drukke, maar gezellige boel thuis. Naast haar columns op Famme, kun je alle belevenissen ook lezen op Mamaplaats of volgen op Instagram. Eén ding is zeker: met vier kids is het nooit saai!

Column: Een tweeling met TTS

‘Vorige week las je in het eerste deel van deze column over het bezoek aan de gynaecoloog. Vanaf dat moment gaat alles in een sneltrein vaart. Alle metingen worden gedaan, er wordt gebeld met het LUMC (het enige ziekenhuis in Nederland waar ze TTS behandelen) en we kunnen dezelfde middag nog terecht.

In het LUMC aangekomen volgt er eerst een echo door de echoscopiste. Ze meet alles na en komt met een conclusie: TTS stadium 2. Dat is gunstig! Beide kindjes hebben wel een hartafwijking ontwikkeld, doordat het bloed niet meer goed verdeeld is. Maar als de behandeling aanslaat kan dit herstellen. Toch nog een lichtpuntje.

Al snel komt de gynaecoloog en ze neemt alle opties met ons door. Afbreken mag nog, kiezen om één kindje te houden (het ziekste kindje wordt dan afgeklemd) of een laserbehandeling en hopen op goed resultaat. Even in percentages: er is 60% kans dat beide kinderen het redden, 80% kans dat eentje het zal redden. Als je deze kindjes al zo lang voelt bewegen in je buik, voelen deze percentages alsnog alsof je een dreun tegen je hoofd krijgt. Wat ons betreft is de laserbehandeling de enige juiste keuzes. Zo’n 1,5 uur later lig ik al op de behandeltafel met Peter aan mijn zijde.

De behandeling

De behandeling lijkt geslaagd! De vaten zijn doorgebrand en ze hebben 2 liter vruchtwater af laten lopen. Mijn buik voelt direct een stuk fijner. Het grote wachten begint. Ik moet een nacht blijven ter observatie en morgenochtend volgt er een echo om te kijken hoe de jongens het doen. En denk ik ‘of ze het überhaupt dan nog doen’.

Na een bewogen nacht word ik al vroeg opgehaald voor de echo. Voor zover het nu te beoordelen is lijkt het goed. Eén van de jongens heeft zijn duim omhoog, alsof hij wilde zeggen ‘het komt goed’. We mogen naar huis. Met een duidelijke instructie: rust. Zoals ze het noemde ‘Netflix bankhang rust’ en dat is dan ook wat er gebeurde. Alle hulptroepen werden thuis ingezet om te helpen met de zorg voor de andere twee heren en Peter moest zowel op het werk als thuis alle ballen in de lucht zien te houden.

Controle na controle volgde, daar gingen we weer naar Leiden op en neer. De heren doen het goed en van die hartafwijking is niets meer over. Pff, wat een pak van ons hart. We wisselen inmiddels de controles af met controles in ons eigen ziekenhuis. De verwachting na een laserbehandeling is 32 weken, ook de termijn waarbij ik in ons eigen ziekenhuis mag bevallen, dus dat is ons streven.

Eigen bubbel

Als een kip op haar ei zat ik dag in dag uit op de bank levend in mijn eigen bubbel. Een saai bestaan? Ja, zeker! Maar weet je, het kon me niks schelen, alles om deze kids een zo goed mogelijke start te geven. De weken kruipen voorbij en de spanning stijgt. Veel harde buiken zorgen voor een nachtje ziekenhuis en voor de zekerheid alvast longrijpers. Gelukkig blijft alles rustig en mogen we weer naar huis.

Op 22 april is het de verjaardag van Jesse. Ik had al een voorgevoel dat het vandaag wel eens kon gebeuren en om 06.00 word ik wakker met gebroken vliezen. Ik baal ontzettend, ik heb al zo weinig kunnen doen de afgelopen tijd en nu mis ik ook nog eens zijn verjaardag. We gaan naar het ziekenhuis, maar gek genoeg blijft het rustig een bevalling lijkt nog ver weg. Peter gaat naar huis en de verjaardag van Jesse gaat gewoon door.

De volgende dag wordt er gelukkig besloten dat ik ingeleid wordt en dat de heren dus geboren gaan worden. De uren gaan voorbij en na een dag van heb ik jou daar, wordt om 20:26 Ties als eerste geboren. Tijd om bij te komen en van hem te genieten is er niet want de weeën blijven komen, Stef moet er nog uit. Na een korte check blijkt hij te zijn gedraaid, hij ligt met handen en voeten voor de uitgang. Tijd om te proberen hem te draaien is er niet, want zijn hartslag daalt. De gynaecoloog geeft het sein dat we naar de OK gaan. Vanaf dat moment gaat alles razendsnel, iedereen doet wat hij moet doen en als een malle rijden we door de gangen. Max verstappen is er niks bij.

Het hele team staat al paraat ook nu gaat alles ontzettend snel, ruggenprik erin en open maken die buik. Het gaat allemaal iets té snel, een deel voel ik nog en ik raak lichtelijk in paniek. Mijn lijf lijkt in een of andere shock toestand te zitten en doet niets anders dan trillen. Om 20:50 wordt Stef uit mijn buik gehaald. Het duurt even, maar dan zegt de dame naast mij: ‘Hoor je hij huilt, het is goed’. Ik kan weer ademhalen, het is voorbij!’

Dit bericht bekijken op Instagram Een bericht gedeeld door ⋒ L i n d a (@huisje.vol.testosteron) op 9 Mei 2018 om 8:20 (PDT)

Meer bevallingsverhalen:

• Het bevallingsverhaal van Adinda: ‘We hoorden definitief dat een natuurlijke bevalling niet mogelijk was’
• Bevallingsverhaal Joyce: ‘Hoe erg ze mij ook met z’n allen aan het motiveren waren om te door te gaan, ik gaf het op’
• Het bevallingsverhaal van Loes: ‘Niet persen! roept hij, terwijl ik uit alle macht probeer mijn baby op te houden’
• Bevallingsverhaal Sherita: ‘Ik bevind mij in een gekke wereld tussen dromen en wakker zijn’