Bevallingsverhaal Rianne (32): ‘Ik onderging een spoedkeizersnede na tien uur lang persweeën’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Rianne die een spoedkeizersnede onderging.

Hoe het bevallingsverhaal begon

“Het is augustus 2019, na drie miskramen (met 11, 6 en 5 weken) ben ik weer zwanger! Deze keer voelt het echter anders dan de voorgaande zwangerschappen. De angst dat het misgaat is, zeker in het begin, heftig aanwezig. Mijn man en ik hebben naar elkaar uitgesproken dat we hoe dan ook zullen genieten van dit kindje.

Mijn zwangerschap verloopt niet zonder slag of stoot. De eerste vijftien weken moet ik dagelijks spugen, daarna begint mijn bloeddruk al te stijgen en ik krijg zoveel last van mijn bekken dat ik na dertig weken niet veel meer kan.”

Het bevallingsverhaal van Rianne

“Met 34 weken word ik overgedragen aan de gynaecoloog vanwege een hoge bloeddruk met bijkomende klachten. Op 22 april hebben we om 14.00 uur een controleafspraak. De week ervoor had de arts al aangegeven dat, indien m’n bloeddruk weer hoger zou zijn, we een datum gaan prikken om de bevalling in te leiden. Het heeft geen zin om te wachten tot de bloeddruk complicaties veroorzaakt.

We verwachten dat de baby gehaald wordt na Koningsdag. Niets is minder waar, het wordt dezelfde dag nog. De arts geeft aan dat we ons later op de middag mogen melden op de kraamafdeling en dat we dan met een baby naar huis gaan. In de auto zijn mijn man en ik allebei een beetje stil: zo snel hadden we het ook weer niet verwacht.

22 april 17.00 uur

Rond 17.00 uur wordt er een ballonnetje geplaatst en moet ik aan de CTG. Er is een kleine overslag hoorbaar in de hartslag van de baby. Dat is even schrikken. Dit betekent dat ze sowieso 24 uur ter observatie opgenomen wordt op de couveuseafdeling. Het ballonnetje valt er tegen 22.00 uur uit. De arts wil een nieuw ballonnetje plaatsen maar ook deze valt er weer uit. Ik heb dus in ieder geval twee centimeter ontsluiting. Helaas is mijn baarmoedermond nog niet verstreken en kunnen mijn vliezen nog niet gebroken worden.

23 april

De volgende dag wordt er verder ingeleid door het inspuiten van een hormoongel om de baarmoedermond verder te verwerken. Drie rondes gel verder, is mijn baarmoedermond er klaar voor. De volgende dag worden mijn vliezen gebroken.

24 april 07.00 uur

Op 24 april is het dan zo ver. Ik ben al om 5.45 uur wakker. Even douchen, haren wassen, make-up op (what was I thinking?). Rond 7.00 uur worden mijn vliezen gebroken. Een bijzonder gevoel, dat warme water langs je benen. De wee-opwekkers worden aangesloten en dat begin ik vrij snel te merken. Rond 10.00 uur zijn de weeën zo heftig dat ik om een ruggenprik vraag. Dit vind ik een moeilijke keuze, want ik wil eigenlijk geen pijnstilling. Daarnaast voel ik me een mega aansteller: ik heb net drie uur weeën. Mijn ontsluiting wordt gecheckt: 4 centimeter.

10.30 uur

De ruggenprik lijkt wat verlichting te geven tot ik rond 10:30 uur reflectoire persdrang krijg. Alles in mijn lijf roept dat ik moet persen, maar zolang er nog niet voldoende ontsluiting is, moet ik de persweeën blijven wegpuffen. De ruggenprik lijkt helaas niet te werken. Ondanks de heftige pijn kom ik in een soort van trance. In mijn hoofd heb ik een mantra: Alle vrouwen kunnen dit, ik kan dit ook, ze is er bijna, straks hou ik haar vast. Ik voel me tijdens die uren zo krachtig, ik ben ervan overtuigd dat ik dit kan verdragen.

15.00 uur

Tegen 15.00 uur is de pijn niet meer uit te houden. Tot dat moment weet ik zelf nog niet dat ik persweeën heb. Pas als de gynaecoloog mij dit vertelt en aangeeft dat dit niet standaard is, kan ik wat milder naar mezelf kijken: ik ben dus echt geen aansteller. Nadat de ontsluiting is gecheckt, ik zit ondertussen op 5/6 centimeter, krijg ik Fentanyl (pijnstilling) voor wat verlichting. Dit zorgt ervoor dat ik weer heel even op de wereld ben en ik wat kan praten met mijn man. Ik vraag om een waterijsje, van dat puffen wordt mijn mond zo droog dat zelfs water niet nat genoeg meer is.
Na een half uur, rond 15.30 uur, werkt de Fentanyl uit en komen de persweeën in alle hevigheid terug. Het wordt gedurende de dag niet duidelijk waarom ik al zo snel persweeën krijg, er is nog even twijfel of de baby verkeerd ligt, maar ook dat blijkt niet zo te zijn. Ik kom de middag door met waterijsjes en mijn man die bij elke wee mijn voeten in het matras duwt voor enige verlichting.

16.45 uur

Rond 16.45 uur wordt mijn ontsluiting weer gecheckt: 7/8 centimeter. Hoewel ik het zwaar heb, geeft het idee dat we er bijna zijn me kracht om door te gaan. Zolang het met de baby goed blijft gaan, blijven we doorgaan op deze manier. Ik krijg nog een keer Fentanyl in de hoop dat dit genoeg helpt om het laatste stukje aan te kunnen. Dit werkt echter ook na een half uur weer uit.

Om 18.15 uur wordt mijn temperatuur gemeten en bloed afgenomen. Tegen 19.00 uur blijkt dat ik koorts begin te ontwikkelen, mijn ontstekingswaarden lopen op en de baby doet het niet goed meer in mijn buik. Mijn ontsluiting wordt nog een keer gecheckt en die blijkt nog steeds op 7/8 centimeter te zitten. Op dat moment huil ik voor het eerst die dag: ik begin uitgeput te raken en weet niet meer waar ik kracht vandaan moet halen. Na overleg komt de gynaecoloog terug en geeft aan dat er twee opties zijn: het nog even aankijken óf een keizersnede. Hier schrikken we van.

Hoewel het zwaar is, is die laatste optie niet in ons opgekomen. Ik vraag de gynaecoloog wat zij adviseert en zij raadt een keizersnede aan omdat ze niet verwacht dat vaginaal bevallen gaat lukken. De keizersnede is met een kanttekening: aangezien de ruggenprik niet werkt, bestaat er een mogelijkheid dat het onder algehele narcose moet.

19.30 uur

Ineens gaat het heel snel en een half uur later lig ik op de OK. De weg daar naartoe is heel vreemd, midden in coronatijd lijkt het ziekenhuis uitgestorven. Gelukkig krijgt de anesthesist me genoeg verdoofd (hoewel ik mijn voeten nog kon bewegen) zodat ik bij kan blijven. Om 20.18 uur komt onze lieve Lux ter wereld met 2718 gram en 46 centimeter en een matige start waar ik niet zoveel van mee krijg. Nadat ze haar aan mij laten zien, wordt ze meteen weggereden samen met mijn man. Ze blijkt niet te ademen en moet beademd worden om op gang te komen. Haar apgarscore was 4/7/8. Gelukkig gaat het daarna goed en komt ze even bij mij liggen totdat ik gehecht ben.”

Hoe kijk je terug op je bevallingsverhaal?

“Na een nachtje op de couveuseafdeling blijkt alles oké te zijn en mag ze lekker bij ons op de kamer blijven. Het herstel is pittig, zowel lichamelijk als geestelijk, maar m’n lieve kleine meisje maakt dat het allemaal waard. Ondanks de ongemakken tijdens mijn zwangerschap heb ik erg genoten van deze bijzondere tijd. Die drukte in mijn buik mis ik nog steeds wel eens! Ons meisje is nu een lief ondernemend peuterpubertje!”

Bevallingsverhaal Lea: ‘Wat er gebeurde toen de placenta kwam, zullen we niet snel vergeten’