Rachelle Abbas Kinderen 30 jan 2019, 14:08

Leestijd: 7 minuten

Bevallingsverhaal Sherita: ‘Ik bevind mij in een gekke wereld tussen dromen en wakker zijn’

Mooi, ontroerend, soms schokkend: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Sherita.

De statistieken

Wie: Sherita de Jager (28)
Start bevalling: weeën
Zwangerschapsduur: 39+6
Duur bevalling: 29 uur
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: ruggenprik
Manier van bevallen: natuurlijk
Hulpmiddelen natuurlijke bevalling: knip + tang
Gewicht kindje: 3500 gram

Hoe het begon

Het is tweede kerstdag en heel vaag voel ik ergens een irritante menstruatiesteek. Het is één dag voor de uitgerekende datum en ik werd al ongeduldig. Ik word er van wakker, raak mijn buik even aan, en probeer weer verder te slapen. Dat lukt niet, want die steek blijft terugkomen. Ik zocht direct op Google het verschil tussen oefenweeën en echte weeën.

Als je in bad gaat en de weeën blijven, dan zijn het echte weeën, las ik. Het is inmiddels 7 uur ‘s morgens en ik besluit lekker in bad te gaan liggen. De weeën blijven. Joepie, onze dochter lijkt er dan toch echt aan te komen! Een uurtje later komt vriendlief uit bed, en ik vertel hem dat de weeën zijn begonnen. Ze doen niet echt pijn, maar aangenaam was het ook niet. Ik open de app die mijn weeën kan meten. Er valt geen touw aan vast te knopen. Soms zijn de weeën lang, soms kort, soms zit er weinig tijd tussen, en soms veel.

Om 16 uur ‘s middags vraagt vriendlief voorzichtig of hij zijn werk voor die avond af zal zeggen. Ik zeg hem dat ik het toch wel fijn zou vinden als hij thuisblijft, ik word een beetje angstig bij de gedachte dat ik de – inmiddels wat pijnlijkere – weeën alleen moet doorstaan. Het wordt ineens wel heel echt.

De bevalling

We kijken elkaar schaapachtig lachend aan. Ik heb wel pijn, ja. ‘Zullen we maar naar het ziekenhuis?’, zeggen we rond 20 uur ‘s avonds. Wat als ze ons weer wegsturen? Moet je niet schreeuwend in een rolstoel naar binnen worden gereden? Met gebroken vliezen en je baby terugduwend? Ik heb pijn, soms veel en soms weinig, de apps zeggen niet veel, ik kan er niets mee, maar ja, weet ik veel. Dit is mijn eerste keer! Oké, toch maar naar het ziekenhuis, besluiten we.

Pijn

We stappen in de taxi en de weeën zijn ineens weer weg. De taxichaffeur vraagt of ik buikpijn heb, als we zeggen dat de bestemming het ziekenhuis is en hij ons over mijn buik hoort praten. Ik ben zwanger en volgens mij is de bevalling begonnen, vertel ik hem lachend. De chauffeur wordt nerveus. Hij weet niet hoe hij een kind ter wereld moet brengen, zegt hij. Mijn vriend knikt heftig mee, hij weet het ook niet. Ik ook niet, zeg ik. Rijd maar door.

LEES OOK: Bevallingsverhaal Joyce: ‘Hoe erg ze mij ook met z’n allen aan het motiveren waren om te door te gaan, ik gaf het op’

We komen aan en de taxichauffeur wens ons lichtelijk emotioneel succes. Ik word meteen geholpen. Ik loop door de lege gangen van het ziekenhuis naar de kraamafdeling, en mag meteen op de weeënmonitor. Vriendlief moet op de gang wachten, waar ik best van baal. De resultaten van de weeënmonitor laten lang op zich wachten. Tijdens het bespreken van de resultaten kan ik niet meer zitten van de pijn, en de dokter besluit dat ik toch mag blijven. Ik heb nog geen ontsluiting, mijn water is nog niet gebroken, en zelfs mijn slijmprop zit er nog in. Erg indrukwekkend is het niet. De pijn wel, inmiddels.

Slapen

We mogen naar boven, en een nachtje blijven slapen. Als ik het niet meer trek mag ik ze roepen. De douche in de kamer gaat van gloeiend heet naar koud, dus daar kan ik niets mee, het verlicht mijn pijn niet. De yogabal is wel fijn. Het is inmiddels 2 uur ‘s nachts en ik ben op. Tussen de weeën door val ik in slaap, maar elke 2 minuten word ik wakker van een nieuwe wee. Ik bevind mij in een gekke wereld tussen dromen en wakker zijn.

Medicatie

Ik wil toch wel medicatie, zeg ik tegen mijn vriend, en ik word naar beneden gereden in mijn bed. Het duurt lang voordat ik de medicatie krijg. Het wordt een ruggenprik, het enige dat sterk genoeg is, zeggen de verpleegsters. Ik wacht 3 uur op de prik – we wachten op resultaten van het laboratorium. We krijgen mijn piercing niet uit mijn oren, en mijn nagellak moet eraf, dat lukt ook niet. Ik schreeuw in het donker in de kamer waar ik alleen lig, wanneer die prik nu komt. Ik heb zoveel pijn. Om 5 uur ‘s morgens krijg ik de prik, en val ik eindelijk in slaap.

LEES OOK: Het bevallingsverhaal van Loes: ‘Niet persen! roept hij, terwijl ik uit alle macht probeer mijn baby op te houden’

Vier uur later word ik wakker. Zal er vordering zijn? Ik heb weer pijn, maar zit nog op 2 centimeter ontsluiting. Wat een drama. Ik krijg een hogere dosis en voel mijn been niet meer. Ik val weer in slaap. Om 10 uur breken mijn vliezen eindelijk. Ik moet anders gaan liggen, want de hartslag van ons meisje is niet meer stabiel. Na 4 andere posities blijkt dat ze het niet meer zo fijn heeft in mijn buik. Ze krijgt een hartmetertje op (via haar hoofd), en er komen meer mensen bij het bed staan. Vriend is even weg en schrikt als hij terugkomt, shit heeft hij de bevalling gemist? Alles wordt klaargezet voor de bevalling. Ik denk dat het rond 12 uur is dat ik moet gaan persen met slechts 8 centimeter ontsluiting.

Mijn ene been begint te trillen als de been van een drugsverslaafde. Mijn andere been voel ik niet. Ik voel Victoria ineens bewegen en word verdrietig. Wat moet mijn arme lieve meisje wel niet denken, wat gebeurt er allemaal in haar veilige wereld in mijn buik. De verloskundige praat tegen me. ‘Je moet echt persen, pers! Kom op, kom op! Persen!’. Ik voelde me net zo’n domme leerling die niet begrijpt wat er gebeurt. Ik snap niet wat ik moet doen, het lukt niet goed. Ik kijk naar mijn vriend en dan weer naar de ietwat onaardige verloskundige. Ze zegt dat ik moet duwen. Het enige waar ik aan denk is: geen keizersnede, niet na zó lang. Ik begin maar te duwen. Het is niet genoeg, zegt ze, en ze besluit me te gaan inknippen.. Ik laat Carlos zijn hand niet los, ik ben bang. Ik kijk op en de kamer staat ineens vol, er staat een andere mevrouw aan het uiteinde tussen mijn benen. Ze heeft een tang in haar hand. Aan mijn rechterkant staat een jong meisje. Ze lacht naar me en zegt iets in de trant van: ‘Ik ga op je buik duwen, en dan moet je heel hard persen, oké?’. Ik kijk naar haar en voel me even blij, eindelijk een lachend en vriendelijk gezicht. Ik pers, zij duwt, de mevrouw trekt en ik voel geflubber uit mij komen. Victoria is geboren.

Hoe is het bevallen?

Het is inmiddels even geleden. Achteraf gezien had ik misschien wel een pufcursus willen doen. Misschien had dat wat uitgemaakt. Misschien niet. De ruggenprik zorgde een paar dagen voor duizelingen, waardoor ik niet kon staan. De napijn was heel erg, waardoor ik ook niets kon doen.

Aangezien we als ongetrouwd stel in het buitenland wonen, moesten we veel papierwerk regelen. Ik kon niet lopen maar moest overal mee naartoe, dat was drama. Gelukkig zorgde mijn moeder twee weken voor ons. Emotioneel voelde ik mij ook niet top. In het begin dacht ik zelfs: ‘ik vond je leuker toen je nog in mijn buik zat’