Lise (34): ‘Op de eerste verjaardag van mijn kind trakteerde ik mezelf op een borstcrawlcursus’

De eerste verjaardag van je kind is een onvergetelijke mijlpaal. De een viert het met een op maat gemaakte taart en visite, de ander – nou ja, Lise in dit geval – trakteert zichzelf op een borstcrawlcursus.

‘Een groter cadeau had ik mezelf niet kunnen geven.’

De eerste verjaardag

“De eerste verjaardag van je kind. Het is een mijlpaal waar je iedere ouder over hoort en waar je in ieder boek over leest. Ik keek er enorm naar uit. Niet zozeer omdat mijn baby dan officieel geen baby meer is. Maar omdat ík het heb overleefd. Ik leef nog. Na een jaar van gebroken nachten, losbandige hormonen en schommelde emoties. Nog niet eerder ben ik zo vaak vergeten om mijn tanden te poetsen, heb ik mijn eigen maaltijd overgeslagen en ben ik afspraken vergeten. Sommige moeders zweven door dat eerste jaar. Ik kijk vooral terug op 365 dagen vol geploeter.

Dus ja, ik keek uit naar die eerste verjaardag. Om samen met mijn partner te proosten op het feit dat we samen – tegen alle verwachtingen in – een baby en onze relatie in leven hebben gehouden. We hebben de test doorstaan, we hebben het geflikt.

Sport als uitlaatklep

Dat klinkt rooskleurig, maar er is ook een andere kant: niet eerder heeft mijn partner – voor mijn gevoel – me zo op mijn huid gezeten als afgelopen jaar. Ik dacht dat de lockdowns erg waren… Maar toen kon ik nog makkelijk iets voor mezelf doen. Nu moet alles in overleg, want ja: baby. Bovendien werken we allebei thuis. Dus van veel dingen buitenshuis voor mezelf doen – hockey, bootcamp, werken op kantoor – ben ik naar een leven gegaan met vrijwel nul privacy en me-time. Terwijl dingen in mijn eentje ondernemen, zoals sporten, juist werkte als een uitlaatklep voor mij.

Natuurlijk heb ik afgelopen jaar stapje voor stapje geprobeerd om weer iets voor mezelf te doen. Maar dat bleek lastig. Mijn hockeyteam heb ik vaarwel moeten zeggen, aangezien drie verplichtingen in de week iets te veel zijn voor iemand zonder vaste oppas. Bootcamp bleek na een bevalling wat te heavy, dus de motivatie was ver te zoeken. Omdat ik met mijn baby (die dus nu geen baby meer is maar een dreumes) op zaterdagochtend aan babyzwemmen doe, besefte ik opeens hoe fijn ik zwemmen vind. Inademen, met je hoofd onder water en je bent eventjes van alles weg. Je hoort niets; niemand die je roept, geen baby die huilt. Héérlijk.

Inge de Bruijn

En dus dacht ik opeens: is zwemmen niet iets voor mij? Zwemmen vergt geen intensieve inspanning zoals bij bootcamp en ik kan zelf bepalen wanneer ik wil gaan. Vooral dat laatste is handig, want dan kan ik gaan zwemmen nadat we – dat doen we in dit huishouden samen – ons kind op bed hebben gelegd. Dat zou betekenen dat ik zonder ellendig schuldgevoel iets voor mezelf kan doen. Bovendien ben je letterlijk even onbereikbaar. Ik zou de koningin van het baantjestrekken worden, de Inge de Bruijn onder de moeders.

Dingetje alleen: met een A- en B-diploma uit de jaren negentig kan ik alleen de schoolslag. En daarmee kun je je niet onderdompelen in de wereld van het baantjestrekken. Dus er zat maar eending op: ik moest een borstcrawlcursus gaan volgen. Die cursus zou mijn eerste stap naar tijd voor mezelf zijn. Na de cursus zal ik me inschrijven bij een zwembad en dan ga ik twee of drie keer per week – als mijn zoon op bed ligt – baantjes trekken. Ik zag het helemaal voor me. Bovendien, wie kan er nou geen borstcrawl…?

Borstcrawlcursus

Enthousiast ging ik op zoek naar een borstcrawlcursus. De meeste cursussen begonnen pas over twee maanden. Maar er was een cursus in een zwembad in de buurt die op de verjaardag van mijn zoon begon. Dat vond ik ergens wel mooi: zijn eerste verjaardag vieren met het feit dat ik weer iets dichterbij mezelf sta. En dat hij steeds meer zijn eigen persoontje wordt, die gerust ook even zonder zijn moeder kan. De grap is: die cursus begint om kwart over negen ‘s avonds, een tijdstip waarop ik normaal gesproken al lang in bed lig, sinds de komst van de baby.

Na een dag met taart en traktaties sleepte ik mezelf van de bank af en fietste ik naar het zwembad voor de eerste les. Oké, de borstcrawl kan ik nog steeds niet, maar wat heb ik gespetterd en genoten. Ik leerde een nieuwe vaardigheid, eentje die losstaat van een baby. Dit deed ik puur voor mezelf en ik kan je zeggen, dat was heel lang geleden. Nu zit de eerste les erop, voel ik iedere spier in mijn lichaam en verheug ik me alweer op de volgende les.

In mijn enthousiasme neem ik me zo voor dat ik op iedere verjaardag van mijn kind aan iets nieuws begin.

Florine leeft in een busje met baby: ‘We gaan de hele wereld rond’