Laurien: ‘Een boze boomer draait zich met een zucht en afkeurende blik om naar mijn kind’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Ze schrijft graag over van alles wat met (haar) kinderen en opvoeden te maken heeft. Een tip: lees het met een knipoog. Dit keer gaat haar column over boze boomers die hun afkeurende blikken niet bij zich kunnen houden.

“We zitten een paar dagen met het gezin in een huisje tussen de dieren. De zebra’s, giraffen en neushoorns struinen as we speak door de ‘achtertuin’. Vanmorgen maakten we zelf een wandeling, door het safaripark. Nog voordat we door de ingang waren, viel een van de kinderen. Dat was huilen natuurlijk, dus ik troostte hem en we gingen weer verder. Ik hoorde nog wel een of andere boomer achter me sarcastisch zeggen: ‘Zo, die heeft er zin in’. Ik negeerde het, want ik wist wel beter. Toen we in de rij stonden, stootte de oudste z’n elleboog waar al een dikke bult op zat van de glijbaan in het zwembad de dag ervoor. Even heel hard huilen en geknuffeld worden door papa en hij werd al snel weer rustig. Maar toch moest een boze boomer zich even omdraaien en zuchtend met een afkeurende blik naar mijn kind kijken.

Weer kreeg ik afkeurende blikken van boze boomers

Wat is dat toch voor fenomeen dat boomers boos worden wanneer een kind huilt? Kijk, ik vind het ook echt niet leuk hoor als mijn kind huilt. Soms zelfs vervelend of irritant en heel soms voel ik me ook boos worden. Maar, en daar zit het verschil: ik laat dat niet merken aan mijn kind. Want mijn kinderen zijn niet verantwoordelijk voor mijn gevoelens. Kinderen voelen veel en kunnen niet heel veel anders dan huilen of boos worden. Ze zijn nog niet in staat tot diepe gesprekken over emoties. Dus ik zorg dat ik mijn gevoelens (later) kwijt raak en troost mijn kind tot het weer opgelucht is en zich weer goed voelt.

Waarom worden boomers boos wanneer een kind huilt? Hoezo zeggen boomers tegen een kind dat iets ‘niet eng is’ of dat het ‘vast niet zo’n pijn doet’? En waarom troosten ze niet gewoon in plaats van te zeggen ‘stop nu maar met huilen’. Kinderen mogen kennelijk niet huilen? Of geen pijn hebben? Of geen van beide? En eigenlijk ook niet gillen, ook al zijn ze buiten. Mijn kinderen mogen ook niet gillen, binnen. Want binnen gebruik je je binnenstem. Maar wanneer we buiten zijn, is het een ander verhaal. Ze moeten hun energie kwijt, maar ook hun emoties. Bovendien houden kinderen nog geen rekening met anderen. Empathie ontwikkelt zich pas op latere leeftijd, rond hun zevende of achtste. Dus dat gillen, laat dat lekker. Ze doen er niemand kwaad mee en gillen echt niet de hele tijd.

Ik voel me een ontaarde moeder

Maar natuurlijk kreeg ik in het park wéér een boze blik, inclusief nee schudden van een boomer toen de jongens samen gillend (van plezier!) langs haar liepen richting de tijgers. Ik keek haar aan en mompelde zachtjes ‘zuurpruim’. Ook niet netjes, ik weet het. Geen goed voorbeeld ook. Maar kom op boomers: je hoeft je niet om alles druk te maken toch?! Ik voel me af en toe een ontaarde moeder die de hele opvoeding he-le-maal verkeerd doet door al die afkeurende boze blikken van jullie. En natuurlijk deden jullie vroeger alles goed. Daarom hebben jullie nu zulke goed opgevoede kinderen die hun emoties opkroppen, omdat ze nooit mochten huilen.

Het zijn jullie kleinkinderen, die geen emoties mogen tonen

En die goed opgevoede kinderen voeden nu jullie kleinkinderen op. Anders, met empathie. Met emoties die wel getoond mogen worden. Emoties die er mogen zijn. Of dat nu blijdschap is (inclusief gillen) of boosheid, frustratie of verdriet. En kom niet aanzetten met het argument dat ‘we’ (lees: jullie kinderen) onze kinderen (dus jullie kleinkinderen) opvoeden als zwakke volwassenen die nergens tegen kunnen. Je emoties laten zien is niet zwak. Iedereen heeft emoties, maar als je die nooit toe laat (of mag laten) dan word je later net zo’n gefrustreerde zuurpruim als die boze boomer in het safaripark. Wil je dat voor je kleinkind?

Voor alle lieve boomers die me vandaag een glimlach, blik van herkenning of goedkeurend knikje gaven toen ik voor de zoveelste keer een kusje gaf op een schaafwond, een troostende knuffel gaf of een kalmerend (kalmeren is niet hetzelfde als zeggen dat je kind moet stoppen met huilen) gesprek had met een van de kinderen: dankjewel. En voor alle boomers die zich aangesproken voelen: ik wil hiermee niemand aanvallen, maar zoals een van de juffen bij ons op school laatst zei: ‘Zeg of doe iets aardigs of zeg of doe gewoon niks’.

Laurien: ‘Ik heb mijn best gedaan, maar ik denk dat ze nu al verpest is’

Laurien: ‘Die prestatiedruk is al heel vroeg op de basisschool merkbaar’