Redactie Persoonlijk 25 jan 2020, 07:52

Leestijd: 4 minuten

Brief aan alle moeders die nog een moeder hebben

Een tijdje terug kwam er in de rubriek ‘A letter to’ van de Britse krant The Guardian een brief voorbij die zo mooi was, dat ‘ie schreeuwde om een vertaling. Deze brief is gericht aan alle moeders met moeders.

Moeders met moeders

‘Vandaag hielp ik mee op de school van mijn kind en hoorde ik een van de andere moeders praten over een vakantie naar Disneyland volgend jaar waar haar ouders voor zouden betalen. Ik hoorde haar zeggen dat haar moeder de kinderen elke dag van school haalde, en een andere moeder vertelde dat ze er vandaag bij kon zijn omdat haar moeder thuis op haar jongste paste.

Moeder nummer drie had haar moeder meegenomen, en die waren non-stop aan het kletsen. Een andere moeder vertelde dat ze nog bij haar moeder woont, terwijl weer een andere liet vallen dat ze onlangs nog een lang weekend met haar moeder weggeweest was. En met wie was een andere moeder net gaan lunchen? Juist, met haar moeder. De moeder die naast haar stond vertelde dat ze sinds kort haar zieke moeder moet verzorgen, terwijl weer andere moeders aangaven hun moeders te missen omdat die niet in de buurt wonen. Natuurlijk zijn zieke moeders en moeders die ver weg wonen geen leuke omstandigheden, integendeel, maar… hun moeders leven tenminste nog.

Geluk

Ik hoop dat al die moeders zich realiseren hoe ongelooflijk veel geluk ze hebben. Terwijl het voor hen misschien heel gewoon is en ze er niet teveel bij stilstaan. ‘Ik vraag m’n moeder wel even of ze kan oppassen.’ ‘Mijn moeder is gek op de kleinkinderen en vindt het heerlijk bij ze te zijn.’ ‘Vorige week heeft mijn moeder de baby voor het eerst vastgehouden’. ‘Aaargh, ik word af en toe zo gek van d’r, van die moeder van mij.’

Vroeger kon ik daar ook aan meedoen: ik zat boordevol anekdotes over mijn mooie, grappige, dynamische, sterke en prachtige moeder. Nu ben ik stil. Het is te pijnlijk om over haar te moeten praten in de verleden tijd – ik kan het gewoon niet.

Rolmodel

Ik denk niet dat jullie je afvragen waarom ik niet over mijn geweldige, slimme, fantastische moeder praat. Terugkijkend weet ik nu pas hoe pijnlijk het geweest moet zijn voor andere moederloze moeders om destijds mijn verhalen aan te moeten horen. Ik stond er niet bij stil en ratelde in hun bijzijn ongehinderd over mijn moeder, over grappige dingen die we samen meemaakten, wijze adviezen die ze me gaf, of over het geweldige rolmodel dat ze voor me was.

In deze brief komt het woord ‘moeder’ vaak voor, simpelweg omdat moeders het grootste deel van ons leven vormen. De leegte die achterblijft als je moeder overlijdt is oneindig en verscheurend groot. Voor mij bestaat mijn leven tegenwoordig uit twee delen: het eerste deel toen mijn moeder er nog was en alles goed was (ook al dacht ik soms dat het niet goed was) en deel twee: mijn leven zonder haar. En ondanks dat ik probeer positief in het leven te blijven staan (voor haar), is het verdriet en de pijn vaak nog allesoverheersend.

Universum

Ik denk vaak over een parallel universum en wens – als er zoiets bestaat – dat ik zou kunnen leven in eentje waarin ze niet doodgaat; een universum waarin ik haar nog steeds vast kan houden en waarin ze mijn kind ziet opgroeien. Echter, dat zo’n universum zou bestaan, zou betekenen dat er ook een universum moet zijn waarin ze doodgaat als ik heel jong ben (en ik ben blij dat ik zo lang van haar heb mogen genieten als ik heb kunnen doen), net als een universum waarin ze helemaal nooit bestaan heeft (hoe jammer voor dat universum).

Ik zou tegen alle moeders die dit lezen, die zomaar even langs kunnen gaan bij hun moeder of haar kunnen bellen om even te kletsen, willen zeggen: doe dat! Voor alle moeders die dat niet kunnen… ik ben hier, net als jullie, in stilte.’

Anonymous

Mijn moeder, de oma van mijn dochter, leeft nog steeds – en bovenstaande brief doet me nogmaals beseffen hoe dankbaar en blij ik daarom moet zijn. Dat ben ik ook, blijkens de onvervalste Ode aan Oma die ik na de geboorte van mijn dochter voor haar schreef.

Lees ook:

• Columnist Pamela: “In Bulgarije bestaat er maar één oppas: Oma”
• Anoniem: ‘Ik heb het al die tijd geweten, maar ik wilde niet dat je ‘anders’ was’

The Guardian