GBS bacterie zorgde bij Chaia (33) voor een extreme vroeggeboorte: ‘Jullie kind gaat gewoon dood’

PCOS, een miskraam en een extreme vroeggeboorte door de GBS bacterie: Chaia maakte het allemaal mee. Wat allemaal al verdrietig genoeg is, maar wat ze nog het ergste vond was dat er niet naar haar geluisterd werd. “Ik was zo boos, ik kon niet geloven dat ze niet eens wilde meedenken.”

“Op mijn 28e begon de kinderwens van mijn man en mij sterker te worden. We hadden veel gereisd en gewerkt aan onze carrière, we waren er klaar voor. Al snel merkte ik dat ik het zwanger worden in mijn hoofd best wel had geromantiseerd. Ik dacht dat het best snel zou gaan, maar we moesten er lang op wachten. In die tijd was mijn menstruatie heel onregelmatig, er was elke keer geen pijl op te trekken wanneer ik ongesteld werd.

PCOS

Op een gegeven moment maakte ik een afspraak met een gynaecoloog, omdat we toch graag zwanger wilden worden. Er werd een inwendige echo gemaakt en daarop zag de gynaecoloog allemaal vochtblaasjes. Toen wist ze direct dat ik het polycysteus-ovariumsyndroom (PCOS) had. Dat houdt in dat ik helemaal niet ovuleerde, waardoor ik ook zo onregelmatig menstrueerde.

Ik schrok toen ik dit hoorde, maar gelukkig kon ik medicatie krijgen. Ik kreeg Clomid voorgeschreven, dat zijn tabletten die de ovulatie stimuleren. We hadden veel geluk, want meteen de eerste ronde was ik al zwanger. We waren zo ontzettend blij en voelden ons zo gelukkig.
Tot ik op een gegeven moment last kreeg van bloedingen, niet hele erge en het zette niet door, maar het was wel even schrikken. Helaas kreeg ik bij de 10-weken echo, waar mijn man niet bij mocht zijn vanwege de coronaperiode, slecht nieuws: het hartje klopte niet meer.

Geluk en verdriet

Toen ik het hoorde, kon ik het niet geloven. Hoe kon dit gebeuren? Uiteindelijk bleek dat met 7,5 week het hartje waarschijnlijk al was gestopt. Ik was in shock en eenmaal in de auto bij mijn man barstte ik in huilen uit. We waren zo blij dat we toch zwanger konden worden en dan was het zo snel alweer voorbij. We voelden op dat moment hoe geluk en verdriet echt samenhangen, het kan zo weer veranderen. Toch gaven we de hoop niet op.

Snel daarna raakte ik opnieuw zwanger door Clomid, dat was in januari 2021. Al vanaf het begin van deze zwangerschap was ik erg onzeker en bang dat ik weer bloedverlies zou krijgen. Ik heb meerdere keren bloedverlies gehad, maar elke keer was er gelukkig niks aan de hand. In week 13 kregen we weer een echo in het ziekenhuis, waaruit bleek dat alles goed was, ondanks het bloedverlies. We hoefden ons geen zorgen te maken, kregen we van de gynaecoloog te horen. Eindelijk konden we genieten van het kindje dat groeide in mijn buik en na de geslachtsbepalingsecho begonnen we zelfs met het plannen van een gender reveal.

Iets slijmerigs verliezen

Twee dagen na deze laatste echo verloor ik tijdens een nachtelijk toiletbezoek ineens de slijmprop. Vervolgens voelde ik allemaal water bij mijn benen, mijn broek was helemaal nat. Ik wist niet wat het was en riep in paniek mijn man. We snapten allebei niet wat er gebeurde, waarop we de verloskundige belden.

Van haar moesten we de volgende ochtend langskomen voor een echo. Daar kregen we eerst positief nieuws: het hartje klopte nog. Alleen er was ook slecht nieuws: er was helemaal geen vruchtwater meer. Ik vergeet nooit meer het beeld van deze echo: mijn jongetje was op de echo’s altijd zo beweeglijk maar die dag zag ik zijn strijd, de bewegingsruimte was helemaal weg.

We werden met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar we uiteindelijk toch 2,5 uur moesten wachten tot we aan de beurt waren. Die tijd was verschrikkelijk, we voelden dat we weer een kindje gingen verliezen. Toen we eindelijk aan de beurt waren, werd er opnieuw een echo gemaakt en ook daar hoorden we hetzelfde bericht. Maar zijn hartje klopte nog steeds.

Wat ik nog het ergste vond, was dat de gynaecoloog totaal geen empathie had. Wij vroegen of er nog mogelijkheden waren om het kindje te redden, waarop hij letterlijk zei: ‘Welke mogelijkheden? Jullie kind gaat gewoon dood.’ Wij konden het niet geloven en mijn man, die zelf ook arts is, probeerde nog bespreekbaar te maken welke diagnostiek kon worden ingezet om de oorzaak te achterhalen en aan de hand daarvan behandelmogelijkheden te bekijken. De gynaecoloog wilde hier echter niks van weten. Volgens hem was het gewoon botte pech.

De bevalling

De bevalling zou een paar dagen later worden opgewekt, maar een paar nachten daarvoor kreeg ik hevige rillingen, ik lag te trillen als een gek. Mijn man dacht aan een sepsis, oftewel bloedvergiftiging, en dan is het van levensbelang dat je zo snel mogelijk antibiotica krijgt. Dus belde hij de spoedeisende hulp.

Inmiddels waren ook de weeën begonnen in de auto. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, hebben wij echt zelf moeten pushen om de antibiotica geregeld te krijgen. Ondertussen was ik ook doodsbang voor wat er nog komen ging.

Op een gegeven moment voelde ik dat mijn zoon kwam, maar de assistentes wisten niet zo goed wat ze moesten doen. Mijn man trok daarom zelf maar het dekbed op en zag dat ons jongetje er al uit kwam. Ik heb even geperst en toen kwam hij. Onze zoon was al overleden, het hartje was gestopt.

Van gender reveal naar crematie

Daar lag hij dan, het was gewoon al een klein mensje, hij was al af. Ik voelde me verrassend rustig, het was goed zo. We hebben hem in een waterbad gelegd naast ons bed. Het voelde heel dubbel. Hij was er, we keken naar hem, we maakten foto’s en lieten hem zien aan onze familie. Soms vond ik het te moeilijk om naar hem te kijken, dan keek ik de andere kant op.

Ik weet niet eens meer zo goed hoe we ons op dat moment voelden, wat ik nog wel weet is dat we heel veel vragen hadden. Niks wees erop dat het zo mis kon gaan, maar opeens gingen we van het plannen van een gender reveal naar het plannen van een crematie.

Niet geloofd worden

Na de bevalling werd ik onderzocht op eventuele infecties en hieruit is gebleken dat ik drager was van de GBS bacterie, een bacterie die bij zwangere vrouwen voor problemen kan zorgen. Alleen zorgt deze bacterie meestal later in de zwangerschap voor problemen. Het zou dus heel zeldzaam zijn als het bij ons al zo vroeg het geval was.

Toch hadden wij heel sterk het idee dat het door deze bacterie kwam, alleen werden we niet geloofd. Het werd bestempeld als een miskraam. Dit voelde echt als een verlegenheidsdiagnose. Als ik namelijk één dag later was bevallen was het volgens de protocollen geen miskraam meer maar een extreme vroeggeboorte.

We namen hier dan ook geen genoegen mee en namen het heft in eigen handen. We zochten naar wetenschappelijke studies die het verband tussen een GBS infectie en het vroegtijdig breken van de vliezen konden aantonen. Deze studies hebben we gearceerd meegenomen naar het nagesprek met de gynaecoloog die mij eerder had gezien vanwege het bloedverlies. Maar ze heeft geen enkele blik geworpen op deze artikelen en gaf stellig aan dat een GBS infectie niet zo vroeg al ervoor kan zorgen dat de vliezen breken.

Boos

Ik was zo boos, omdat de gynaecoloog niet wilde meedenken over een oorzaak en een plan van aanpak voor een toekomstige zwangerschap. Ik begreep niet dat ze zo volhardend bleef tot aan het arrogante toe.

Omdat we hier geen voldoening uit haalden, vroegen we een second opinion aan bij een arts die gespecialiseerd is in complexe zwangerschappen. Het was een wereld van verschil hoe wij door hem werden behandeld. Hij dacht met ons mee en heeft zelfs de placenta opnieuw laten beoordelen door een klinisch patholoog. En wat bleek: het onderzoek bevestigde dat er inderdaad sprake was van een GBS infectie in de placenta en deze zou dus toch hoogstwaarschijnlijk, honderd procent garantie is er nooit, de oorzaak geweest zijn van de extreme vroeggeboorte. Ons vermoeden bleek al die tijd dus wel te kloppen.

Eindelijk gehoord

Ik was zo opgelucht, eindelijk werden we gehoord en wisten we hoe het kwam. De arts dacht mee over hoe we konden voorkomen dat dit weer zou gebeuren bij een volgende zwangerschap. Dat kan bijvoorbeeld door tussentijdse kweken, waardoor je kunt zien of de bacterie aanwezig is. Als dat het geval is, kun je dat oplossen door antibiotica.

Snel daarna werd ik opnieuw zwanger en dit keer zelfs spontaan. Ik zat ook veel beter in mijn vel door goede keuzes in voeding te maken en meer te bewegen. Deze zwangerschap werden we heel goed begeleid, door de gynaecoloog van de second opinion. Sinds maart 2022 zijn we ouders van een gezond meisje en zijn we gelukkiger dan ooit.”

De 20-weken echo van Roos was niet goed: ‘Mijn zoontje overleed na 17 minuten in mijn armen’