Sophie Nortier Columns 12 mei 2020, 07:35

Leestijd: 2 minuten

Columniste Afke: ‘ik moest me inhouden op ‘t plein om de leerkracht niet te overladen met lieve woorden’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw, vrijwilliger en ZZP-er en leert steeds beter om gewoon zichzelf te zijn. Ze heeft een zwak voor imperfectie en echtheid. Daar schrijft ze over.

Column: Eerste schooldag na lockdown

Daar gaan ze. Iedere keer als ik over een scheve tegel, rand of klinkertjes rijd kleppert het lege fietsstoeltje achterop mijn fiets. De zon speelt met de ruisende bladeren van de bomen en de frisse wind verkoelt mijn rode wangen die mijn lockdownconditie verraden.

Hoe verder ik verwijderd ben van school hoe meer ruimte ik ervaar en hoe blijer ik me voel. Ein-de-lijk even geen ‘mama’ op 56 verschillende manieren in één minuut, of de ‘Kan het wat stiller’s’ van een partner met ‘belangrijke’ belafspraken. Of met samengeknepen billen in de tuin met ruziënde luidruchtige kinderen terwijl de buren, zonder kinderen en gesteld op hun rust, ook in de tuin zitten.

Maar alles heeft twee kanten. Vanmorgen lagen ze nog zo lekker te slapen en wilde ik dat wat precies goed en zo lief is niet verstoren. Het eindeloos lummelen in pyjama had ook wat. Net als die lege agenda en niet weten welke dag het is.

Aan de andere kant van de straat fietst een moeder die ik al heel lang niet heb gezien. Acht weken of 56 dagen om precies te zijn. Wat fijn om haar blik weer te ontmoeten.

Ik ben graag op mezelf, maar voel nu dat ik ook opleef van contact. Zoals ik me moest inhouden op ‘t plein om de leerkracht en peutergroepleidster niet te overladen met lieve woorden en tegelijk blij was dat ik meteen weer kon gaan door de strenge Coronaregels.

Als ik mijn fiets in onze voortuin zet en mijn huissleutels zoek verheug ik me op de stilte die ik straks zal ontmoeten in huis. Kan ik rustig gaan zitten om mijn praktijk weer op te starten, naar muziek luisteren en wie weet zelfs een boek lezen. Maar voordat ik de sleutel in het sleutelgat kan steken wordt de deur al opengedaan. “Waar bleef je nou?” vraagt mijn middelste. Oh ja, voorlopig gaan ze nog even om en om naar school.

Alles heeft twee kanten. Samen koffie en het huis voor ons alleen. We verheugen ons.

Lees ook:

• Columnist Afke: ‘Je bent de slechtste juf die er bestaat, roept hij woedend’
• Afke: ‘Ineens voelde ik weer de band tussen ons, en het vertrouwen dat alles gewoon goed was’
• Columnist Afke: ‘Het leek wel een aflevering van de luizenmoeder’