Sophie Nortier Columns 15 mei 2020, 11:01

Leestijd: 2 minuten

Columnist Afke: ‘Ik draag mijn lichaam. Mijn lieve wijze lijf.’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw, vrijwilliger en ZZP-er en leert steeds beter om gewoon zichzelf te zijn. Ze heeft een zwak voor imperfectie en echtheid. Daar schrijft ze over.

Column: Moedertaal

Het is moederdag en ik mag uitslapen van 4/5e deel van het gezin. 1/5e deel vindt dit maar raar en besluit haar moeder eens van dichtbij te bekijken. Toevallig ligt er ook een rolletje verbandpleister in de kamer. En een schaar.

Ik houd me slapend in de hoop dat de verveling toeslaat en ze haar dokterskwaliteiten op haar mannelijke familieleden zal botvieren die beneden zijn. Maar dit blijken ideale omstandigheden voor haar. Mijn lichaam besluit zich over te geven en doet ondertussen een tukje. Nou ja, het vertrekt even naar een andere wereld. Dat kan een moederlichaam.

Ik denk aan de moeders en hun lichamen, die ik ontmoet op mijn massagetafel. Hun verhalen, zichtbaar en onzichtbaar. De herinneringen en verlangens die opgeslagen liggen rond het bekkengebied. Hun veranderde vormen en hoe die soms omarmd, soms verstoten worden en hoe ze soms nog moeten wennen. De rouw om dat wat niet meer is of dat wat niet is gekomen.

Een lege baarmoeder, borsten die moe, maar voldaan wat onderuit zakken, een rug die iedereen kan dragen, een borstgebied gevuld met liefde, maar ook op zoek naar ruimte. Verbaasde handen die niet meer gewend zijn om te ontvangen, een buik die zichzelf corrigeert wanneer ontbloot, schouders met to-do lijstjes. Benen die opgetrokken worden en weer even klein willen zijn, een hoofd met definities van moeders en hun lichamen, intern en extern gevoed.

Krachtig, kwetsbaar, teder, speels, gesloopt, woest, zich verontschuldigend, verdwaald, bereid, begrensd, wachtend, meer dan dat. Stil, verdrietig, ingehouden, gek, verstopt, gretig, verdoofd, gefragmenteerd, verkrampt, open, trots, onzeker, ver weg, aan, anders, gloeiend, hetzelfde.

Een meisje kruipt met glinsterende ogen en het laatste stukje pleister omhoog richting mijn gezicht. Mijn lichaam ontwaakt. Genoeg, laat ze weten.

Op naar twee gamende zonen die in de houding zullen schieten zodra ik de kamer binnenkom, zich afvragend wat ze ook alweer moesten doen. Een partner die ze toe zal spreken en dan zal vragen of ik koffie wil, een moeder van 83 jaar die stiekem hoopt dat ik zo in de auto stap en de buitenwereld die moederdag viert, negeert, afwijst, vergeet of pijnlijk vindt.

En ik draag mijn lichaam. Mijn lieve wijze lijf. Kom maar bij mij vandaag.

Lees ook:

• Columnist Afke: ‘Mijn buik voelt zich liever niet alleen’
• Afke: ‘Echt lachen kun je alleen als je ook weet wat echt huilen is’
• Afke: ‘Ineens voelde ik weer de band tussen ons, en het vertrouwen dat alles gewoon goed was’