Janne Vogel Columns 24 aug 2018, 13:01

Leestijd: 6 minuten

Afke: ‘Tom je moet naar beneden komen. Mijn teen is eraf’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw en ZZP-er. In haar praktijk voor Holos Massagetherapie (www.voeling.nl) begeleidt ze vrouwen bij het (weer) vertrouwd raken met en luisteren naar hun lichaam. Afke is altijd op zoek naar dat wat (aan)raakt en heeft een zwak voor imperfectie en echtheid. Daar schrijft ze over voor Famme.

‘Fuck.’
‘Fuckerdefuck.’
‘Tom.’
‘Tom wordt wakker.’
‘Godverdomme!’
‘Tom je moet naar beneden komen. Mijn teen is eraf.’

Ik staar naar het houten fietsje waar ik zojuist in het donker over gestruikeld ben, op weg naar bed. Het houten fietsje dat ik maanden geleden via Marktplaats kocht voor onze peuter. Het was me niet opgevallen dat er aan de achterkant een haakje zat. Het is er waarschijnlijk opgezet door de vorige eigenaren met het idee om er een karretje aan te kunnen hangen. Maar in plaats van een karretje hangt mijn teen er nu aan. Ik kijk snel weg.

Helemaal, ja

‘Voet gebroken?’, vraagt de taxichauffeur opgewekt. 
’Nee, teen eraf’, antwoord ik. 
De taxichauffeur draait zijn hoofd naar mij, doet zijn mond een stukje open en kijkt dan weer voor zich uit. Soms is stilte aangenaam en bevrijdend, soms is stilte dwingend en benauwend. Ik denk aan mijn teen in het zakje met ijsklontjes in mijn tas. De tas waar ik straks mijn portemonnee uit haal om de taxirit te betalen. Het lijkt me beter om deze informatie voor mijzelf te houden.
Ik schuif mijn voet wat meer naar het midden van het zeiltje dat de ambulancebroeder voor de zekerheid heeft meegegeven. De lucht van de airco blaast over mijn tenen die uit het verband steken. We rijden door de nacht en als ik niet op weg zou zijn naar de eerste hulp van het ziekenhuis zou ik genieten van de illusie dat iedereen slaapt en ik de wereld zonder dat iemand me ziet kan verkennen.

‘Helemaal? Maar hoe heeft dat kunnen gebeuren?’ Voor de derde keer vertel ik wat er is gebeurd. Lachend om hoe bizar en stom en… De verpleegkundige vraagt of ik een sterke pijnstiller wil, maar ik weet nog hoe ziek mijn moeder daar van werd en bedank vriendelijk. De arts tilt het zeiltje op waar mijn voet tot nu toe onder verstopt lag. Ze schijnt met een lampje en kijkt. ‘Dat is een ernstig trauma mevrouw’, zegt ze en kijkt me aan. ‘Ja’, zeg ik en lach zonder iets te voelen.

Wachtkamer

‘Haal deze gast weg of ik sta niet voor mezelf in. Haal hem weg! Met zijn stomme gestaar. Ik sla ‘m op z’n bek hoor.’ Vanuit mijn ooghoeken zie ik de jongen staan. Hij schreeuwt tegen de mevrouw bij de balie. Er schuift een dik glas tussen hem en haar omhoog. Ik zit aan zijn kant, wacht op een taxi die mij weer naar huis zal brengen. Mijn voet leunt op de bank in de wachtruimte en mijn billen zitten klem in een rolstoel. Ik besef dat ik niet weg kan als ik dat zou willen en probeer die gedachte te verdrijven.

Naast mij zit de moeder van het kindje dat ik hartverscheurend hoorde krijsen in de röntgenkamer toen ik wachtte op mijn beurt. Ik kijk in de maxi cosi. Gelukkig, hij slaapt. Ik glimlach naar de moeder, maar ze wendt haar blik af en staart naar haar telefoon. Een vrouwelijke beveiliger, iets te tenger voor mijn gevoel van veiligheid, krijgt de jongen bij de balie rustig en spoort een andere jongen aan om in deze ruimte plaats te nemen zodat de twee elkaar niet kunnen zien. De jongen zwalkt met een wazige blik en glimlach naar een bank en laat zich net voor de zitting op de grond vallen. Daar valt hij in slaap.

Spoeling

Het is tijd voor de spoeling. Twee keer per dag de douchekop op de wond is belangrijk voor een goed herstel. Ik mag het verband om mijn voet laten zitten en los laten weken door het water als ik het vervelend vind om het verband zelf los te maken.
’Kom’, zegt Tom. ‘Wacht even, ik neem alvast mijn medicijnen in, dat is beter toch?’, antwoord ik. Tom kijkt naar me. Ik ontwijk de blik die me laat weten dat het toch echt zal moeten gebeuren, hoe lang ik het ook uitstel. 
De eerste keer hielp mijn vriendin, arts van beroep, mij. Ik zette mijn voet in een bak lauwwarm water, dat leek ons een eenvoudigere stap dan meteen de stralen van de douche te voelen. Maar van het gevoel en de aanblik van wapperende huid in water werd ik misselijk.

De tweede keer hield ik mijn voet onder de douche en dwong mezelf om te kijken. Het leek me goed en bovendien had ik mezelf voorgenomen dapper te zijn in dit hele proces. Eenmaal terug op het grote bed ging het lichtje uit en kreeg ik voor het eerst van mijn leven een klap in mijn gezicht van mijn echtgenoot. 
Ik kan het niet opbrengen vanavond. Mijn hele lijf staat op de rem. Mijn adem is oppervlakkig en mijn vingers schieten onafgebroken onzichtbare propjes in de lucht.

Tom

‘Ik wil je niet beledigen, maar je kunt beter je krukken wat verder voor je neerzetten mama.’ Ik denk aan de woorden van mijn oudste zoon en kijk naar hem. Hij heeft zijn matras stiekem onze slaapkamer in geschoven en ligt nu naast mijn bed te slapen. Zijn aanwezigheid stelt me gerust en moedigt aan om mijn angst aan te gaan.
 Ik sta op en zoek mijn krukken.
 Tom helpt me de badkamer in en trekt mijn onderbroek omlaag zodat ik kan plassen. Ik denk terug aan al die keren dat ik mezelf mooi maakte voor hem en niet kon kiezen 
welke jurk ik aan zou trekken voor onze ontmoeting. De keren dat ik tijdens een etentje even naar de wc ging om mijn gezicht bij te werken en mijn buik inhield in bed. De keren dat ik geloofde dat al die dingen van grote invloed waren op Tom en bepaalden of hij bij me wilde zijn of niet.

Ik leg mijn been over de rand van het bad en zet de kraan aan. Tom geeft de schaar zodat ik het eerste verband los kan knippen. Daarna vul ik een flesje met water. Het water is nog te koud. Gelukkig, ik moet nog even wachten. Ik staar naar de tegeltjes en tel de voegen. ‘Ik wou dat ik één van die voegen was’, denk ik. ‘Je hoeft het niet te doen’, zegt Tom en hij geeft een kus op mijn haar. ‘Ik kan het voor je doen. Ik huil. Omdat hij zo lief is, omdat ik mezelf zo’n watje vind, om de opluchting.

Mascara

Tom laat het water over mijn voet lopen en terwijl ik één voor één de gaasjes van mijn voet voel glijden staar ik naar de voegen. Ze zijn toe aan een schoonmaakbeurt. ‘Gaat het?’, vraagt Tom bij ieder nieuw te vullen flesje. Dan is het klaar. Ik hink naar het grote bed en voel de luchtstroom langs de wond gaan. ‘Ik hoef niet te kijken’, herhaal ik voor mezelf. Als ik op bed lig legt Tom een grote handdoek op mijn benen. ‘Zo. Nu kun je niets zien.’ Hij bekijkt mijn voet en vraagt wat ik wil weten. Ik laat hem vertellen wat ik kan horen en stoppen waar ik onpasselijk word. Eindelijk mag er nieuwe zalf op het gat en wordt mijn voet liefdevol ingepakt door de handen van Tom. 
Hij komt naast me liggen en ik aai de haartjes op zijn arm. ‘Is mijn mascara eigenlijk uitgelopen?’, vraag ik.