Sophie Nortier Columns 13 dec 2020, 07:49

Leestijd: 5 minuten

Brenda’s adoptieverhaal #6: ‘Een geadopteerd meisje van 4 wijst haar adoptiemoeder totaal af’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Dit is deel zes van Brenda haar adoptieverhaal. Lees ook deel één, deel twee, deel drie, deel vier en deel vijf.

Column Brenda: De adoptie – deel 6

‘Het benodigde paspoort van Yens dat we nodig hebben om door te kunnen vliegen, is er dus niet. Ik begrijp er niets van, want de andere stellen hebben allang de benodigde papieren. Wat is er nu weer aan de hand? Ik wil ook weer terug naar Beijing, want ik ben deze hotelkamer meer dan zat en Yens ook. Hij wordt al chagrijnig als hij binnenkomt.

Maar als je het niet meer verwacht, krijgen we een telefoontje van onze gids. We mogen het paspoort na het betalen van wat smeergeld ophalen. Ik ben best kwaad hierover, omdat het registratiekantoor eerst zelf een fout maakt (voor de tweede keer) en ons dan ook nog extra laat betalen. Corruptie zoals je alleen in films ziet.

Uiteraard ontvangen we het benodigde papiertje zonder bonnetje, maar het betekent tot mijn grote opluchting wel dat we met de andere stellen terug mogen vliegen naar Beijing.

De laatste avond trakteren we onze gids Sophie (ze geven zichzelf Amerikaanse namen) op een etentje. Daarna beginnen we weer aan het slaapritueel. De vader van Yens heeft in de adoptiepapieren gelezen dat Yens voor het slapen altijd in bad ging (daar is op zijn bijna 14-jarige leeftijd echt niks meer van over, het kind moet nog net niet gedwongen worden om te gaan douchen). Dus dat gaan we ook maar proberen.

Daarna gaat er weer een halve liter melk in en na wat wiegen valt ons mannetje als een roos in slaap. De vraag is alleen voor hoe lang. Wij gaan hierdoor ook vrij vroeg naar bed, omdat we kapot zijn van alle gebroken nachten, maar ook van alle ervaringen.

Onze vriendin die ons aankomstkaartje heeft gemaakt, heeft deze vandaag op de bus gedaan in Nederland. Benieuwd of iedereen ons grapje op de voorkant kan waarderen (een vlucht van China naar de Zaanse Schans). Het door vader zelf geschreven gedichtje zullen ze zeker kunnen waarderen. Elke keer als ik het lees, moet ik ervan huilen zo mooi vind ik het.

Wat we van te voren niet hebben bedacht, is dat onze familie en vrienden ons aankomstkaartje op de verjaardag (8 december) van Yens zullen ontvangen. Hoe bijzonder. Morgen wordt Yens namelijk 1 jaar. We zullen er helaas weinig aan doen, omdat we doorvliegen naar Beijing voor de laatste procedures in China.

De volgende dag worden we door meneer de koekepeer gewekt om 05:00 uur. Hij is jarig, maar op dit tijdstip is dat niet het eerste waar ik aan denk. We vinden het veel te vroeg en Yens slaapt (hij wel) nog een uurtje op schoot van zijn vader in een stoel.

Vandaag vliegen we dus terug. De kleine meisjes Sophie en Ming die mee zijn en inmiddels Yens zijn hartsvriendinnen zijn geworden, hebben een mooie verjaardagmuts geknutseld en tekeningen gemaakt en iedereen zingt “lang zal hij leven”. Ik krijg er tranen van in mijn ogen en besef dan pas echt dat mijn kind jarig is.

Maar heel veel tijd om erbij stil te staan, krijgen we niet. De koffers moeten worden klaar gezet. Yens zijn eerste verjaardag is er niet eentje om naar huis over te schrijven. De reis is een drama voor hem. We vliegen midden op de dag en elke keer als hij net in slaap is gevallen, wordt hij weer wakker gemaakt, omdat we in een bus of taxi moeten stappen. Echter, hij blijft wel lachen onze kleine held.

In het hotel in Beijing zien we alle andere stellen weer terug. We bewonderen hun nieuwe aanwinsten en gaan op tijd naar bed.

Als we de volgende dag in de ontbijtzaal aantreden, zien we aan de hoofden van de andere stellen dat ook daar een slagveld heeft plaatsgevonden. Een stel heeft een dochtertje van 4 geadopteerd die door alles wat ze heeft meegemaakt haar adoptiemoeder totaal afwijst. Afschuwelijk om te zien hoe een super vrolijke vrouw nu totaal verslagen eruit ziet. Dat is dus ook adoptie.

Gelukkig is dit uiteindelijk helemaal goed gekomen, maar die wetenschap hadden we toen nog niet. Ook bij de andere stellen is het soms kommer en kwel. Een jongetje huilt tranen met tuiten als zijn moeder even naar de markt gaat. Hij denkt dat ze niet meer terugkomt en drijft zijn vader tot wanhoop. Zodra moeders weer over de drempel stapt, is het over met het gebrul.

Ook een ander stel heeft grote zorgen. Hun zoon heeft een enorme koortsaanval gehad vannacht. Hij kreeg zelfs blauwe lippen en ze zijn op een holletje naar de eerste hulp gegaan. Wat een verschrikking, het zal je gebeuren in een ver vreemd land. En de vraag is nog maar of ze mee kunnen vliegen naar Nederland morgen. Dan is het feit dat je kind niet slaapt en het liefst de hele dag gedragen wil worden, maar een peulenschil.

Vandaag is onze laatste dag in China. Zelf heb ik het hier helemaal geschoten en ben blij dat we naar huis gaan. In het hotel pak ik nog even de koffers in en we besluiten te gaan lunchen in de McDonalds, die ze hier ook hebben. Daarna gaan we snel nog even naar de supermarkt en halen wat eten voor in het vliegtuig, omdat het eten bar slecht was op de heenreis.

Daar komen we erachter dat we niet kunnen betalen. De vader van Yens blijkt onze portemonnee in de McDonalds op het dienblad gelegd te hebben en heeft deze bij het legen hiervan dus ook in de prullenbak gemieterd. Hier zat al ons geld en pinpassen in. Stress dus op de laatste dag. Wat nu?

Volgende week zondag lees je hoe dit verhaal verder gaat en of ook dit nog goed gaat komen.