Maaike van de Graaf Kids 16 aug 2020, 06:00

Leestijd: 4 minuten

De zoon van columniste Brenda ging op kamp en had de tijd van z’n leven: ‘Het resultaat van een portie liefde’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Column deel 5: De zoon van columniste Brenda ging op kamp en had de tijd van z’n leven: ‘Het resultaat van een portie liefde’

Mijn zoon is anders. Altijd al geweest. Momenteel heeft hij halflang haar, zijn nagels zijn zwart gelakt en aan zijn vinger pronkt een leuk zilveren ringetje. Zijn nek wordt gesierd door de vele kettingen die hij deze zomer heeft gekocht. Hij wil later modeontwerper worden of choreograaf, dat kan ook. Hij houdt van zingen (nog niet als een nachtegaaltje) , zit op theaterles en doet aan dancing on heels. En dat laatste kan hij best goed.

Ik weet nog heel goed dat aangaf dat hij niet alleen hiphop wilde dansen maar ook het uur erna wilde blijven. Want dan dansten ze namelijk op hakken en dat leek hem helemaal het einde. We moesten heel even aan het idee wennen, maar lieten hem gaan. Tot mijn verbazing liep hij zo weg op de hakken die hij van ons had gekregen. Menig vrouw kan er jaloers op zijn, inclusief ikzelf.

Anders dan anderen

Duidelijk een kind dat anders is dus en daarom zal je misschien wel begrijpen dat hij vaak niet door de maatschappij wordt geaccepteerd. Zeker niet door leeftijdsgenoten (dertien / veertien jaar) die kneiterhard tegen elkaar zijn en het liefst allemaal hetzelfde eruit zien. De groepsdruk is groot. Maar mijn kind heeft hier maling aan en blijft bij zichzelf met alle gevolgen (zoals pesten) van dien.

Afgelopen weekend was hij op theaterkamp. In die bloedhitte had hij in een tent moeten slapen. Ik was vergeten om hem een van de vele waaiertjes mee te geven die hij zelf in zijn bezit heeft en die vrouwen – die in de overgang zitten – ook ziet gebruiken. Maar het was het derde jaar op rij dat hij meeging met de theaterschool en ik wist zeker dat de hitte zijn humeur niet zou verpesten. En dat klopte. Het was inderdaad heel erg warm geweest in de tent, maar hij had goed geslapen. Het was zeker weten heel erg leuk geweest (zo praat-ie in de app). Hij was er nog hyper en schor van ook.

De show stelen

In de wandelgangen hadden we gehoord dat hij de show had gestolen met de dansles op hakken die ook werd georganiseerd en waar hij verrukt over was geweest. Yens was bijna de enige die geen hakken had hoeven lenen, omdat hij ze al heeft (maat 43, zie je het voor je?). Hij liet mij een filmpje zien van de les. Daarbij merkte hij op dat ik vooral ook naar de andere kinderen moest kijken en niet alleen naar hem. Een typische opmerking van mijn kind dat altijd de bescheidenheid zelve is.

Nadat ik braaf naar iedereen had gekeken, zag ik dat alle jongens hun best deden, maar toch lichtelijk ongemakkelijk op de geleende hakken dansten, in korte broek. Daartussen stond een gedreven jongen de sterren van de hemel te dansen op zijn zwarte laarsjes. Zijn halflange haar had hij uiteraard niet in een staart gebonden (anders zie je de lok niet meer), hij droeg zoals altijd een bloesje om zijn middel (dat modebeeld waait vast nog over naar hier) en hij had een lekkere dikke lange joggingbroek aan.

Als hij niet zou zijn opvallen door zijn dansstijl dan was het wel door die broek waarvan ik het al heet kreeg als ik er naar keek. Ik vroeg hem waarom hij in godsnaam een lange broek aan had tijdens de dansles? Het antwoord was simpel ”Fashion gaat voor het weer”. Ik moest lachen en noemde hem mijn fashion boy. Hij antwoordde gevat met “exactly weather girl”.

Resultaat van een portie liefde

Het viel mij sowieso op dat hij het ene grapje na het andere maakte en hij kwam ook behoorlijk zelfverzekerd over. Dit was duidelijk een ander kind dan het kind dat ik de afgelopen tijd met zichzelf had zien worstelen en met vlagen heel erg neerslachtig was. En dus bedankte ik de theaterschool en alle lieve kinderen die mee waren heel hartelijk voor de positieve uitwerking die ze altijd op mijn kind hebben. “We houden gewoon van Yens”, was het antwoord. Maar zo gewoon is dat niet weet ik uit ervaring.

Het kind dat ik terug kreeg van kamp was het resultaat van een portie liefde. Met een sausje van ‘je bent goed zoals je bent’. En zie hier wat liefde en acceptatie met een mens doet. Zo simpel kan het leven dus zijn.

Meer lezen?

• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 1) 
• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 2)
• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 3)
• Columniste Brenda gaat met haar zoon naar de camping: ‘Waarom wilde ik dit?’ (Deel 4)