Gina Koninkx Columns 20 okt 2019, 09:14

Leestijd: 3 minuten

Columniste Sanne: ‘Zeg waar blijft die derde nou?’

Sanne is getrouwd met David en is een stay-at-home-mama van Jesper en Julia. Ze leest veel, schrijft minder dan ze zou willen en vraagt zich af waar al die uren in de dag toch blijven.

Column: Zeg, waar blijft die derde nou?

Ben je eindelijk in een leeftijd waarop je tevreden kunt terugkijken en vol goede moed kunt vooruitkijken. Je bent minder kritisch voor jezelf, je doet het goed, je ziet er best oké uit, alles werkt nog naar behoren en hangt redelijk op z’n plek en je bent moeder van twee heerlijke druktemakers. Het gaat wel goed zo.

Derde kindje

En dan ineens is het die tijd van de maand. Nee, geen zorgen, ik ga het niet hebben over de tijd van de buikkrampen. Ik bedoel die momenten precies daar tussenin. Dat moment waarop er een drang door je heen giert die je met de beste wil van de wereld niet kunt onderdrukken. Die dagen in de maand waarop je lijf schreeuwt: ‘Zeg, waar blijft dat derde kind nou? Gaan we nog ’s aan de slag, of hoe zit dat? Je wordt er niet jonger op, weet je nog wel?’

Voor mezelf was ik er – na een hele hoop ge-heen-en-weer wel uit. Hoe graag ik het ook zou wíllen, hoeveel ruimte er ook in mijn hart is voor nog een kind, het is goed zo. Ik heb twee lieve, uitdagende, gezonde kids en ik heb al genoeg ballen in de lucht te houden. Bovendien voelt David er weinig voor om nog een keer alles door te maken, en hij zegt ook terecht: zo’n kind kost ook geld en we hebben geen plek. Niet dat hij geen ruimte in zijn hart heeft, hoor, maar hij is meer van het praktische. En hij is ouder. En bij hem gieren ook niet maandelijks die voortplantingshormonen door zijn lijf.

Het is goed zo

Ik was er dus na veel wikken, wegen en elke keer weer voorzichtig aankaarten eindelijk uit: het is goed zo. Mijn hersens waren zo behulpzaam om hele lijsten met punten aan te dragen die dat idee ondersteunen. Alles van spuitluiers tot gebroken nachten, van financiën tot gebrek aan ruimte, van mijn eigen krakkemikkige gestel en leeftijd tot aan (realistische) zorgen dat het derde kind mogelijk niet even gezond en wel wordt geboren.

Maar dan komt dus maandelijks het hormonenleger op gang. ‘Weet je het echt écht zeker? Maar heel zeker, bedoel ik? Want nu kan het toch. Je kan het best, jij kan alles, weet je nog? En heb je dat kleine, lieve, slapende baby’tje daar al gezien op het schoolplein? En die andere moeders met drie, vier of vijf kinderen? Die kunnen het ook! Zou je niet nog graag één keer…’ En ga zo maar door.

Elke maand hetzelfde liedje

David begrijpt het niet. Waarom ik er elke maand weer aan denk, weer zucht, soms zelfs verdrietig ben. Hij begrijpt niet dat het geen kwestie is van één keer een beslissing nemen. Van heus wel weten waar je het over hebt en waar je aan begint.

Het is die vloedgolf van gevoelens, verlangens, emoties die maandelijks door je heen spoelt. Die je half week maakt zodra je ergens zo’n schattig pasgeboren kindje ziet. Die toch elke keer weer een deurtje open duwt dat je zorgvuldig en zachtjes had gesloten. Elke maand weer. En daar kan helaas nog steeds geen chocola tegenop.

Meer columns lezen? Columnist Pamela: ‘We betrapten hem erop dat hij zelfs in zijn slaap boos werd en mama riep’