Lizette van Loenen Persoonlijk 19 mrt 2018, 14:53

Leestijd: 4 minuten

Esther: ‘Accepteren. Loslaten. Het klinkt allemaal heel makkelijk en logisch, maar ik heb er moeite mee’

Esther (34) en haar man hebben een vurige kinderwens, maar dit gaat voor hen niet vanzelf. Na 3,5 jaar zelf proberen, staan ze nu aan het begin van het IVF-traject. Voor Famme houdt ze een hier een dagboek over bij. Ze zit thuis met burn-out klachten.

Column: Hartjes

Wat zijn vriendschappen toch belangrijk. Dat is wat ik me zo realiseer nu ik niet lekker in mijn vel zit en met burn-out klachten thuis zit. Het is ongelofelijk hoeveel steun en liefde ik haal uit de aandacht van familie en vrienden. Lieve appjes, soms uit onverwachte hoek. Lieve kaartjes, met grappige foto’s of lieve teksten. Of soms met  gewoon maar een paar regels, maar hoe attent dat iemand laat weten dat ze aan je denkt. Prachtige bossen bloemen, van collega’s en vriendinnen. Ons huis staat er vol mee en dat brengt kleur en een heerlijke geur. En dat onverwachte pakket met de post van een groepje vriendinnen. Een verwenpakket vol met chocola, badderspulletjes en maskertjes. Of de door mijn nichtje en neefje prachtig beschilderde en versierde schoenendoos met heerlijk warme, zachte sloffen en een prachtig versierd briefje van mijn broer en schoonzus erbij. En dan de man van een goede vriendin, die op het eerste uitje dat ik in vier weken had, mijn vriendin en ik verraste met rozen op de door ons gereserveerde tafel, en als klap op de vuurpijl was de rekening ook al door hem betaald. En wat te denken van alle telefoontjes van mensen die regelmatig even bellen om te horen hoe het gaat en mijn stem even willen horen.

Dankbaar

Ik word aan alle kanten verwend, in de gaten gehouden (op een goede manier) en er worden hartjes onder mijn riem gestoken. Ik ben daar heel erg dankbaar voor. Het gaat niet om de grootte van de gebaren, het gaat niet om het geld dat er aan uitgegeven is. Het gaat om het feit dat er aan me wordt gedacht, dat mensen de moeite nemen om te laten zien dat ze aan me denken en om me geven. Dat raakt me, en het warme gevoel van geliefd zijn maakt me heel erg dankbaar. Het zijn lichtpuntjes in deze weken, waarin mijn wereld heel erg klein is. Ik ben veel thuis, want ik heb gewoon geen energie om er op uit te gaan. Behalve een dagelijks wandelingetje of fietstochtje zit ik veel op de bank en dat is nu ook gewoon even prima. Hoewel het niet bij me past, ik eigenlijk heel ondernemend ben, kan ik het nu gewoon niet opbrengen. Als je niet lekker in je vel zit, dan gaat dat gevoel niet weg bij leuke dingen doen. Je neemt jezelf overal mee naar toe. Het gevoel is dan soms wel even wat minder aanwezig, want je bent afgeleid. Maar weg is het nooit. En bovendien kost alles me veel meer energie, dus begin ik vaak al niet eens aan ‘het leuke ding’. Want dan wordt het weer een soort van ‘moeten’, en dat ‘moet’  ik nu eigenlijk vermijden. 

Loslaten en accepteren

Het is inmiddels vijf weken geleden dat ik op mijn werk aangaf dat het niet meer ging, en het gaat nog steeds niet zoals ik het graag zou zien. Ik ben nog steeds moe, gevoelig voor prikkels, snel gestresst, ik heb een korte spanningsboog en ik ben nog steeds vergeetachtig/warrig. Allemaal signalen van een burn-out, volgens de psycholoog en de bedrijfsarts. Moeilijk te accepteren, ik had eigenlijk gehoopt dat het na een paar weken rust wel beter zou gaan. Maar blijkbaar is het toch echt even klaar, en hetgene dat je dan moet doen is je eraan overgeven. Accepteren. Loslaten. Het klinkt allemaal heel makkelijk en logisch, maar ik heb er moeite mee. Ik ben ongeduldig, wil graag weer verder met mijn leven. 

Niet alleen

Maar ik moet het er even mee doen, het is niet anders. Het schijnt dat je hier sterker uit komt, dus dat hoop ik dan maar. Ik voel me op dit moment alles behalve sterk. Behalve als ik weer een lieve verrassing op mijn deurmat, in mijn telefoon of in mijn handen gedrukt krijg. Dan heb ik heel even het gevoel dat ik de wereld aan kan. Want ik sta niet alleen.