Lizette van Loenen Kinderen 7 mrt 2018, 15:40

Leestijd: 3 minuten

Esther: ‘Bij zwemles krijg ik altijd herkenbare glimlachjes als ik weer als allerlaatste de kinderen naar binnen heb geschoven’

Column: Chaotisch

Ooit volgde ik een cursus Getting Things Done. Het idee was dat ik zo efficiënter mijn tijd in zou kunnen delen met een zoon van drie, een tweeling van een en een baan met drie tijdschriften in Amsterdam. Bij de eerste oefening moesten we een ´dump´ maken: binnen 1 minuut zoveel mogelijk actiepunten op schrijven die in je opkwamen. Een blaadje per actiepunt. Degene met de meeste blaadjes was de winnaar en kreeg een grote, rode knop die “You’re a winner!” riep als je er op drukte. 

De grote, rode knop heeft nog lang in het raam bij m’n bureau gestaan. De Getting Things Done methode gebruik ik eigenlijk niet meer, ik vind ‘m niet efficiënt genoeg, maar als ik begin deze week een dump had gemaakt van puur privé-actiepunten, zou die er ongeveer als volgt hebben uitgezien:


– Jacq bellen

– Syl bellen

– Mams bellen, rok genaaid?

- Buuf appen dat ik niet mee ga sporten

- Inschrijven 10-minuten gesprekken

– Verhuiskaartje Jacq

– Verhuiskaartje San
– Laarzen klaarleggen E&L bosexcursie

- 10-uurtje in zakjes

– Mailen naar werk: Egge foto uitprinten (vriendenboekje)

- Glazenwasser betalen

– Tandarts betalen

– Waterschoenen passen Egge

- mt. 110/116 in zak klaar voor ophaal

- vtwonen opzeggen

– Fietsje op Marktplaats
– Intertoys bon terugvragen Marin
– Lego ruilen

– Cadeautje Skyler en Kaya

– Partijtje Jules plannen!!!!!



Om niet depressief te worden van alleen al het kijken naar de lijst, zet ik voor het gemak wassen draaien, wassen drogen, wassen strijken, wassen opvouwen, wassen in juiste kasten leggen, broodtrommels vullen, vaatwasser leegmaken en zes keer per dag een doek over het aanrecht en de eettafel er maar niet bij. 



Echt zo chaotisch?

Niet gek dus dat ik zo af en toe wat vergeet, toch? Toch was ik licht beledigd toen mijn stagiaire mij desgevraagd heel subtiel en lief bedoeld vertelde dat ze iemand kende die nóg chaotischer was dan ik. Ik dacht er lang over na. Ben ik echt zo chaotisch? De kinderen gaan altijd in de juiste kleren, met de juiste gevulde broodtrommels naar school, we krijgen zelden aanmaningen en ik weet als enige van het gezin altijd waar de brillen, schoenen, knuffels en Pokémon-plaatjes liggen.

Ze nemen op tijd lievelingsboeken mee naar school, lege eierdozen naar het bos, schone gymspullen op dinsdag en woensdag en kastanjes voor het thema ‘Herfst’.

 Toch ben ik iemand die je waarschijnlijk wel het makkelijkst omschrijft als ‘lief en een beetje chaotisch’. Ik reageer meestal als allerlaatste op groepsapps en bij de zwemles krijg ik altijd wat herkenbare glimlachjes als ik weer als allerlaatste (maar nog nét op tijd!), twee kinderen naar binnen heb geschoven. En onhandig ben ik wel, ja. Er bestaan vast geen handige mensen die chaotisch zijn, of onhandige, maar extreem gestructureerde mensen.

Onderbroek vergeten



Op zaterdagochtend, brak van een Surpriseparty de avond ervoor, kom ik om dertig seconden voor acht met piepende banden het zwembadterrein op. De kinderen weten al niet meer beter dan dat ze op hun hardst naar binnen moeten rennen en alvast in de gang hun jassen mogen uittrekken. Ik hoor de douches al lopen en net op tijd springen ze er ook onder. 

Na afloop van de zwemles kom ik tot de ontdekking dat ik Lisa haar onderbroek ben vergeten. Ik zeg iets als: ‘Oh sorry sorry! Je mama is soms ook zo vergeetachtig! Hou maar even je bikinibroek aan, dan mag je op een grote handdoek in de auto zitten. Oh…’

M’n oudste raakt me aan en zegt: ‘Geeft niet hoor mama, je bent wie je bent.’
 Ik moet lachen om de wijze woorden en dito blik van mijn achtjarige. En hij giechelt mee. 
Hij heeft gelijk.