Janne Vogel Columns 26 jun 2018, 17:47

Leestijd: 5 minuten

Gaby: ‘Mijn derde trimester was niks vergeleken met deze laatste weken’

Gaby is moeder van Lars (11) en Lotte (8), getrouwd met een zeer gedreven ondernemer, ex-expatvrouw, eetcoach voor kinderen en schrijfster/uitgever. Blogt ook.

Column: De laatste loodjes…

Tijdens mijn zwangerschappen hoorde ik vaak tijdens de laatste weken de goedbedoelde zin: ‘succes met de laatste loodjes’. Zo lief en attent. Inmiddels zijn die 2 kleintjes uitgegroeid tot een 12 – en een 9-jarige en vraag ik me af waarom niemand me nu succes wenst met de laatste loodjes. Want man man man, die dikke buik is niks vergeleken met het schema van de laatste weken van groep 8.

De middelbare school is gekozen, dat voelde al als een bevalling en dus waande ik me op de roze wolk. Ineens is daar via de school-app een uitnodiging voor een informatieavond voor de laatste weken. Moet daar nu echt een hele avond voor georganiseerd worden? Waar hebben we het over; een musical & het afscheidskamp?! Maar goed, als brave moeder kwam ik netjes opdagen en dat was maar goed ook! Tijdens deze avond kreeg ik 2 volle A4 pagina’s met tijden, data en actiepunten in mijn hand gedrukt. De eerste uitdaging was het kostuum voor de musical. Hij speelt de hofnar. Ouders zijn verantwoordelijk voor de kleding. Ondanks dat ik uit Brabant kom en carnaval mij niet vreemd is, hangt er toch écht geen hofnar pakje in de kast. Bij een vader die toevallig ook uit Brabant komt, gelukkig wel. Hoppa, in the pocket! Opgelost…

Agenda

Inmiddels staat mijn hele agenda vol met aantekeningen over dingen die ik écht niet mag vergeten. Ik vergeet ze toch, omdat dochterlief met turnen verkeerd neerkomt en we bij de dokter, het ziekenhuis, de fysio en bij de zorgwinkel voor krukken staan. Onze buurman van 93, waar ik toch zeker 2 keer per week even binnenwipte voor een babbeltje om zijn eenzaamheid een beetje dragelijker te maken, overlijdt plotseling en ik ben in gedachten heel ergens anders dan bij mijn agenda…

Zoonlief vergeet de helft van zijn spullen voor het kamp in te pakken van de zenuwen. Dus mama komt toch weer ten tonele om dat nog een beetje in goede banen te leiden. Een kind dat nooit in pyjama slaapt, moet wel een pyjama mee op kamp, en dus koop ik een totaal overbodige pyjama voor 3 nachten. Gelukkig kan ik wel een slaapzak van mijn zus lenen. Die dan wel weer uit Brabant via Schiphol uitgewisseld wordt, terwijl we onze ouders staan op te wachten van hun droomreis.
Lange sokken tegen de tekenbeten, kleding voor warme én koude dagen en heel belangrijk: zijn astmamedicatie mét voorzetkamer. Deze zorgt ervoor dat de medicatie goed in zijn longen terecht komt, zeker als je midden in de weilanden zit.

Op maandag zit ik bij de crematie van de buurman. Hier neem ik afscheid van een tijdperk van het dagelijks ‘zwaaien jullie even naar de buurman’, even een praatje maken en er voor hem zijn als hij was gevallen of iets nodig had. Ik ben verdrietig en ga hem missen.
Op dinsdag schakel ik om, en sta ik ‘vrolijk’ mijn zoon uit te zwaaien voor zijn afscheidskamp. In de ochtend kan hij niet eens eten van de zenuwen en probeer ik zijn wens te vervullen om niet te gaan huilen. En dat lukt! Stoer zwaai ik hem uit. Ik ben doodmoe… Terwijl ik gedachteloos boodschappen probeer te doen die dag, gaat mijn telefoon. Op mijn scherm verschijnt: Juf. Worst nightmare.

Gelukkig valt het mee en is zoonlief de voorzetkamer van zijn medicatie vergeten. Na wat telefoontjes met apotheker en ouders krijgt juf het voor elkaar dat een ouder, die toch toevallig naar het zuiden van het land rijdt, het ding bij me ophaalt. Opgelost…
‘s Avonds is dochterlief heel verdrietig en mist ze haar broer. Ze is bang dat er iets met hem gebeurt en ze komt tot de conclusie dat met krukken lopen helemaal niet zo ‘leuk’ is als dat ze dacht… Na een huilbui en een goed gesprek gaat ze rustig slapen. Opgelost…

Compleet

Eindelijk is het vrijdag, de dag die met een grote smiley door Lotte getekend in mijn agenda staat. Om 16.00 u komt Lars weer thuis. In de ochtend krijg ik via manlief de mail door die hij in alle hectiek was vergeten door te sturen. Daarin staat de dresscode voor de bruiloft die we de volgende dag hebben in Amsterdam. Lange jurken en het bruidspaar is dol op hoeden?! Waar haal ik nu nog een hoed en een bruiloftwaardige outfit vandaan? Ik duik in mijn ex-expat jurken, maar helaas. Niks te vinden, maar voor latere zorg.

Om 16.30 u sluit ik Lars weer in mijn armen. Nu kan ik het bijna niet drooghouden, maar ik doe mijn best. Heerlijk, we zijn weer compleet. Zonder stem en misselijk van vermoeidheid nemen we hem mee. Het kamp zit erop. Wat rest is een was waar je U tegen zegt. Die is inmiddels ook opgelost en ligt weer schoon in de kast.

Op zaterdag zit ik zonder hoed in een redelijk bruiloftwaardige outfit naast bekende Nederlanders en belangrijke mensen van een prachtige ceremonie te genieten. Twee mooie mensen die na 31 jaar eindelijk ‘JA’ zeggen tegen elkaar. De zon schijnt, ik drink een glas wijn, laat het garnalenkroketje uit mijn handen vallen, maar geniet intens van de warmte en de liefde die voelbaar is.

Wat een emoties in één week… en dan hebben we het nog niet eens over de avondvierdaagse, de zwemvierdaagse, de musical, het afscheidsfeest en de kennismaking op de nieuwe school. Mama is moe. Net als in de laatste weken van mijn zwangerschap… De laatste loodjes wegen het zwaarst…