Heleen Iordens Persoonlijk 10 jan 2018, 11:30

Leestijd: 3 minuten

Heleen: ‘Het is wonderlijk welk gevoel me overspoelt zodra ik wegrijd; vrijheid, tomeloze ambitie’

Columnist Heleen is moeder van Jet (5) en Lou (3) en een broertje dat in januari het gezin zal komen verblijden. Heeft nog twee bonuskinderen; Lieke (16) en Stan (14).

‘s ochtends als ik opsta, voel ik meteen dat het een goede dag wordt. Ik douche, was mijn haren, scrub mijn steeds dikker wordende lijf, droog me af en smeer me van top tot teen in met amandelolie. Voor de verandering pak ik een net ogende outfit uit mijn steeds dunner wordende garderobe. Een zwarte broek, hakken en een grijs/blauw blouseje dat wijd valt en dus precies past om mijn zes maanden zwangere buik. Ik föhn mijn haren, doe een lik mascara op en voel me op en top vrouw.

Mooi

Beneden aangekomen kijkt mijn dochter Jet me bewonderend aan en zegt ‘Mam, wat zie je er mooi uit’. Ook mijn man vraagt zich af waar de ietwat slonzige versie van zijn vrouw is gebleven. Ik smeer twee boterhammen, pak een grote kop thee en mijn laptop tas in de andere hand en terwijl ik probeer te voorkomen dat mijn zware tas van mijn schouder glijdt waarbij hete thee mijn hand overspoelt en ik van schrik de twee boterhammen van mijn bord af laat glijden, kus ik mijn gezin gedag. Mijn dag is begonnen.

Blijven ontwikkelen

In de auto installeer ik mijn kop thee in de daarvoor bestemde houder, zet ik mijn tas op de stoel naast me en daar bovenop plaats ik het bord met de twee boterhammen. Ik toeter nog even naar mijn zwaaiende dochters, zet Radio 1 rustig aan en rijd richting mijn werk. Het is wonderlijk welk gevoel me overspoelt zodra ik wegrijd; vrijheid, tomeloze ambitie maar vooral ook het gevoel dat ik meedoe. Waar ik mezelf altijd voorhoud dat het voor mij de allerbelangrijkste taak is om mijn kinderen veel te zien en op te voeden tot evenwichtige, zelfbewuste mensen, merk ik dat ik die taak beter kan handelen als ik daarnaast mezelf blijf ontwikkelen. Ik heb mijn werk, inclusief alle verantwoordelijkheden en ontwikkelingen, écht nodig om een leukere moeder te kunnen zijn.

In de steek laten

Voorheen was ik innig tevreden met mijn driedaagse werkweek, de afgelopen tijd lijkt, met de komst van deze baby, mijn ambitie ook per maand toe te nemen. Ik heb zelfs een verzoek tot “meer werken” ingediend. Terwijl ik het verzoek indiende, realiseerde ik me hoe weinig realistisch dat eigenlijk was. Immers; ik had al eerder ervaren wat de komst van een baby met me deed. Het gevoel dat je zo’n klein weerloos baby’tje over zou dragen aan een relatief onbekende die nog helemaal niet zou weten wat elke huil betekende, maakte me week van binnen. Daarnaast kon ik zo’n kleine hummel ook helemaal nog niet uitleggen dat ik écht weer terug zou komen en dat ik hem niet in de steek had gelaten.

Balans

Mijn verzoek werd vriendelijk geweigerd; er was té weinig werk om mij extra uren voor in te zetten. Enerzijds was ik teleurgesteld, anderzijds opgelucht. Het moederschap lijkt stiekem best op mijn ochtendritueel waarbij het ‘s ochtends gedag kussen van mijn gezin gepaard gaat met een wiebelig afglijdende laptop tas, hete thee in de ene hand en een bord met boterhammen in de andere. Het draait allemaal om het zoeken naar balans.