Lia Jaeqx Columns 3 jan 2020, 08:06

Leestijd: 3 minuten

Column Lia: “Ik was vaker dan ooit in 2019 te prikkelbaar en had meer moeite om mijn geduld te bewaren”

Samen met haar vrouw voedt columnist Lia drie gevoelige, nieuwsgierige en iets te slimme kinderen van 6, 5 en 3 jaar op. Door haar full time job als verpleegkundig specialist GGZ lijkt ze naar eigen zeggen soms op de ‘man die op zondag het vlees snijdt’. Haar missie? Laten zien hoe verschillend we allemaal hetzelfde zijn. Je vindt haar ook op haar eigen blog.

Column: 2019, eindelijk voorbij

Ik sta onze trap te schuren, met weemoed. We hebben toen we hier kwamen wonen de trap groen geverfd, net als al onze muren, tegen ieders advies in, gewoon omdat wij dat mooi vonden, en nog steeds! Ik hou van kleur, was er nooit op uitgekeken en toch gaan we nu naar grijs en wit. Het past bij onze nieuwe blauwe keuken. Desondanks voelt het toch een beetje alsof ik mijn wilde haren afknip, terwijl ik ze liever, na dit rotjaar heel lang wil laten groeien.

Rotjaar

Rotjaar? Ja voor mij, en ik denk ons gezin, was het een rot jaar. Om allerlei redenen voelde ik me niet goed. De ene drempel volgde veel te snel op de andere drempel, tot dat al die drempels samen een berg vormde waar ik even geen energie voor had. En terwijl ik dit schrijf voel ik de tranen en de bekritisering over dat ik dit opschrijf, want de generatie van de burn-outs zijn we toch?? En we schijnen niet meer te leren om te lijden. Maar als ik eerlijk ben durf ik te zeggen dat ik misschien iets te goed ben geworden in lijden. Door vooral afstand te nemen van mijn gevoel, chronische hoofd- en rugpijn en moeilijkheden en door continu te focussen op het lange termijn doel, was ik behoorlijk vergeten hoe ik het op korte termijn wel of niet aankon.

Het gebeurde vooral op het werk en in mijn ambities die ik daarnaast als een ‘soort van hobby’ erbij deed. Maar de last werd vooral thuis gevoeld. Ik was vaker dan ooit in 2019 te prikkelbaar, gebruikte het volume van mijn stem te veel en had meer moeite om mijn geduld te bewaren, wat je bij de opvoeding van onze gevoelige drie musketiers echt wel nodig hebt. Misschien heeft iedere ouder dat wel nodig denk ik.

Onze Musketiers

Onze musketiers voelde het zo goed aan, dat het even niet zo wilde met mij. De ene reageerde heel zorgzaam, de andere heel dwars en de laatste vooral afwerend. Allemaal even terecht als je het mij nu vraagt, maar jee wat vond ik dat moeilijk. Vooral omdat ik, als hulpverlener, weet hoeveel invloed de stemming van ouders kan hebben op kinderen.

Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik naast het prikkelbare en te harde stemvolume in 2019 ook de meeste keren sorry heb gezegd tegen onze musketiers. Sorry omdat het aan mij ligt dat ik soms te snel of heftig reageer, sorry omdat ik even niet mee gek kan doen vanwege de pijn in mijn rug. En soms was een sorry niet op zijn plaats maar wel een uitleg, dat het even wat minder gaat.

Op naar een nieuw jaar!

Door een nieuwe werkplek, een rustigere weekplanning en ambities die veel beter passen bij mij, voel ik me beter. Ik ben er nog niet, maar dat komt. Ik hoop vooral dat 2020 ons topjaar wordt, niet alleen met een nette kleur verf tegen de muren en op de trap. Vooral hoop ik op langere wilde haren, waarmee we samen lekker gek doen, dansen, lol maken, wandelen, ontdekken, leren, genieten en spelen met elkaar en het leven, zodat iedereen weer op een lekkere manier verder kan in ons knusse huisje vol liefde, die gelukkig nooit weg is geweest.

Meer lezen van Lia?

• Lia: “Al zolang ik me kan herinneren wilde ik moeder worden en verpleegster, maar vooral moeder.”
• Lia: ‘Soms zijn het draken die inmiddels allemaal het concept samenzwering begrijpen’
• Lia: ‘Die heerlijke gesprekken en nieuwsgierige vragen zijn we al lang gewend van onze oudste musketier’