Lia Jaeqx Persoonlijk 1 nov 2019, 08:51

Leestijd: 3 minuten

Lia: “Al zolang ik me kan herinneren wilde ik moeder worden en verpleegster, maar vooral moeder.”

Samen met haar vrouw voedt columnist Lia drie gevoelige, nieuwsgierige en iets te slimme kinderen van 6, 5 en 3 jaar op. Door haar full time job als verpleegkundig specialist GGZ lijkt ze naar eigen zeggen soms op de ‘man die op zondag het vlees snijdt’. Haar missie? Laten zien hoe verschillend we allemaal hetzelfde zijn. Je vindt haar ook op haar eigen blog.

Column: Er was eens…

Ruim tien jaar geleden vroeg ik, samen met Pardoes, mijn vrouw in de Efteling ten huwelijk. Gelukkig was Pardoes een man, anders had ik geen schijn van kans. Toen ze ‘ja’ zei wist ik het zeker: Mijn vrouw zou mij veel gelukkiger maken dan dat ik een paar jaar daarvoor durfde te dromen.

Al zolang ik me kan herinneren wilde ik moeder worden en verpleegster, maar vooral moeder. Ik hield veel van kinderen. Had in mijn beste oppasjaren elf oppaskinderen in negen gezinnen. Bij verjaardagen waar ik kwam was kinderentertainment totaal overbodig. En toch werd in mijn puberjaren het steeds moeilijker om vast te houden aan mijn voorbedachte sprookje: mannetje, huisje, boompje, beestje en veel kindjes, verder had ik niks nodig.

Ondanks dat ik het liefste ‘one of the guys’ was, bleef ik maar verliefd worden op meiden, juffen en natuurlijk Victoria van de Spice Girls. Ik hield van de jongens waar ik mee omging, maar werd niet echt verliefd. Langzaam aan veranderde mijn sprookje richting: vrouw, huisje, boompje, beestje. Voor kinderen was er in mijn hoofd geen plek met een vrouw. Ik ben zelf opgegroeid zonder vader, omdat hij stierf toen ik net vijf jaar was, dat wilde ik niet voor mijn kinderen.
Zo verdween mijn wens om moeder te worden, die ik direct opvulde met een carrièreplan. Geen kinderen betekende: volledig storten op mijn werk en vechten voor mijn ambities.

Toen ik Judith leerde kennen was ze heel duidelijk. Ze wilde wel moeder worden en als ik haar met kinderen zag, dacht ik alleen maar hoe geweldig ze daarin zou zijn en wat voor mens ik was om een kind niet zo’n moeder te gunnen.

Het gevolg: wij met onze drie musketiers en twee honden in ons droomhuis, met een boompje voor de deur. Ik weet dat dit een heel zoetsappig verhaal is. En toch iedere keer als we naar de intocht van Sinterklaas kijken, of met zijn vijven meezingen en dansen op de hits van Kinderen voor Kinderen, dan voel ik die brok in mijn keel. Vaak gevolgd door de tranen in mijn ogen, tranen van geluk. De, voor mij, ‘echte gezinsmomenten’ kan ik niet beschrijven, maar ik voel ze des te meer. Ik voel dat ik het geluk heb om dit gezin te hebben, wat veel mooier is dan ik überhaupt ooit durfde te dromen, met onze kinderen die ik eigenlijk in gedachte al vaarwel had gezegd. Ik ben moeder!

Vandaag was weer zo’n moment: ter voorbereiding op het concert van Kinderen voor Kinderen, keken we naar het concert van vorig jaar. En ja hoor, bij liedje twee stond ik te huilen, dansen en lachen tegelijk. De oudste herkent inmiddels mijn gelukstranen, de jongste schenkt er niet veel aandacht aan, de middelste keek me wat verward aan. Ik heb het haar nog maar eens uitgelegd. Daarnaast heb ik ze alvast gewaarschuwd: tijdens het concert zal ik waarschijnlijk meer op een waterval lijken, maar wees gerust, achter die waterval ben ik vooral superduper gelukkig omdat jullie jullie zijn!

Meer lezen van Lia?
Lia: ‘Het is soms best lastig als je drie, vier of zes jaar bent en zoveel ziet en voelt, wat je niet altijd genoeg begrijpt’
Lia: ‘Alle drie krijgen ze even ‘alleen-tijd’ met één van de mama’s – een zeldzaam goed in ons drukke gezin’