Redactie Persoonlijk 24 jun 2019, 17:00

Leestijd: 3 minuten

Lia: ‘Die heerlijke gesprekken en nieuwsgierige vragen zijn we al lang gewend van onze oudste musketier’

Samen met haar vrouw voedt columnist Lia drie gevoelige, nieuwsgierige en iets te slimme kinderen van 6, 4 en 3 jaar op. Door haar full time job als verpleegkundig specialist GGZ lijkt ze naar eigen zeggen soms op de ‘man die op zondag het vlees snijdt’. Haar missie? Laten zien hoe verschillend we allemaal hetzelfde zijn. Je vindt haar ook op haar eigen blog.

Column: Duizenden vragen

Ik sta versteld van de vragen die onze drie musketiers kunnen produceren. Uiteenlopende vragen: ‘Waarom is die kleur rood?’ ‘Zijn de koeien al naar het slachthuis?’ ‘Hoe gaan ze in Afrika naar de WC?’ ‘Hoe ziet de hemel eruit?’ ‘Waarom gooien mensen afval niet in de prullenbak?’ ‘Waarom liegt zij tegen de juf?’ ‘Als een vulkaan lava uitbarst, kunnen we dan nog naar huis?’ ‘Kan een been er door een dokter afgehaald worden en hoe gaat dat dan?’

Dat zijn dan alleen de vragen die opkomen tijdens het wandelen met de hond. Ik geniet van die wandelingen waarbij één van de drie musketiers mee gaat en we, met zijn tweeën, over van alles en nog wat praten. Die heerlijke gesprekken en nieuwsgierige vragen zijn we al lang gewend van onze oudste musketier. Ninthe is graag op onderzoek uit en leeft mee met de wereld om haar heen. Aimee, de middelste van het stel, is wat stiller en lijkt soms meer op zichzelf gericht te zijn, maar dan ineens uit het niks komt er zo’n mooie levensvraag op. Ik denk dat ze van het verrassingseffect houdt!

De laatste tijd wil Oscar ook alleen mee als één van de mama’s de hond uitlaat. Ondanks dat hij er meestal niet bij is als de meest interessante vragen van zijn zussen gesteld worden, doet hij er niet aan onder. Hij geniet net zoveel als ik van de wandelingen en de gesprekken onderweg. Hij praat en stelt vragen over wat hij ziet of waar hij aan denkt. Momenteel zijn dat natuurrampen, dinosaurussen, monstertrucks of werkbouwvoertuigen. Het verbaast me wat er allemaal in zijn hoofd rond spookt, heerlijk zo’n inkijkje.

We proberen antwoorden te geven. Gelukkig bevindt de parate kennis van mijn vrouw zich in een ander gebied dan die van mij, dus samen redden we het vaak. Als het niet lukt, hou ik ervan om met de betreffende musketier even te filosoferen over wat het antwoord zou kunnen zijn, om het dan na de wandeling samen op te zoeken.

Ik wil ze ook uitdagen om buiten ons antwoorden te zoeken. Bijvoorbeeld door het aan anderen te vragen. Dat valt niet mee. De vragen die ze stellen passen soms niet bij hun leeftijd waardoor volwassenen vaak denken dat ze te jong zijn voor de antwoorden, jammer. Ze blijven teleurgesteld achter, waarna wij zelf het betreffende antwoord geven.

Gisteren op een pannenkoekenboot probeerde we het nog eens. ‘Waarom liggen die boeien in het water?’ vroeg Aimee. Ninthe bleek het antwoord ook niet te weten. Ik stelde voor het aan de kapitein te vragen. Na geaarzel gingen ze mee, ze durven het niet meer zo goed dus stelde ik de vraag. De kapitein ging door zijn hurken en ik zag dat het deze keer goed kwam. Uit zijn borstzakje pakte hij een schrijfblokje en een pen. Hij tekende de rode, rechte boeien en de groene met een punt aan de kanten van de rivier. Hij legde uit dat hij daar tussenin moet varen, omdat anders de boot vastloopt. Aimee stelde zelfs nog een vraag. Na de uitleg draaide we om, Aimee keek me glunderend aan: ‘Wat een lieve man was dat, mam!’ Inderdaad lieverd, een hele lieve man.