Rachelle Abbas Columns 9 mei 2019, 15:19

Leestijd: 3 minuten

Lia: ‘Ik weet het nog goed, ons eerste bezoek aan de verloskundige’

Samen met haar vrouw voedt columnist Lia drie gevoelige, nieuwsgierige en iets te slimme kinderen van 6, 4 en 3 jaar op. Door haar full time job als verpleegkundig specialist GGZ lijkt ze naar eigen zeggen soms op de ‘man die op zondag het vlees snijdt’. Haar missie? Laten zien hoe verschillend we allemaal hetzelfde zijn. Je vindt haar ook op haar eigen blog.

Column: Ode aan onze verloskundigen

Soms laten situaties je terugdenken aan toen. En de laatste tijd vindt er een soort ophoping van die momenten plaats. Om ons heen lijkt iedereen ongeveer zwanger te willen worden, te zijn of net een baby gekregen te hebben. Allemaal newborn papa’s en mama’s vol verwachting op het verdere leven met hun kroost, heerlijk. Voor hen althans, want ik ben erg blij dat we de babytijd ruim voorbij zijn nu onze jongste musketier ook drie jaar geworden is.

Echt, begrijp me niet verkeerd. Ik ben super blij met onze drie musketiers. Ik genoot van het knuffelen, de stapjes in de ontwikkeling, de vele kilometers die ik vol trots maakte met een of twee musketiers in de wandelwagen voor me uit duwend. Maar aangezien ze kort op elkaar geboren werden, was het de afgelopen jaren wel heftig hier in huis. Ontelbare luiers werden verschoond, spenen of lievelingsknuffels herhaaldelijk gevonden als ze weer kwijt waren en de dagelijks planning van de nodige middagslaapjes die botste met de haal- of brengtijden van de peuterspeelzaal en school. Het is voorbij voor ons.

Maar voor de mensen om ons heen is het net begonnen of gaat het nog beginnen allemaal. Daardoor denk ik terug aan de afgelopen jaren en eigenlijk vooral aan onze verloskundige, die we toen zo intensief zagen en daarna nooit meer. Best gek, want in mijn hoofd staan ze allebei nog altijd op een groot gouden voetstuk. Alle drie de keren hadden we dezelfde twee super verloskundigen aan onze zijde.

Ik wilde alles perfect doen. Mijn vrouw, Judith, veranderde voor mij in een soort van heilig tempel waar niks aan mocht komen. Vanaf het moment dat de test liet zien dat we zwanger waren, wilde ik alles doen om haar zo goed mogelijk te ondersteunen. Ik las me suf aan zwangerschapsboeken en bevallingsverhalen, waardoor mijn onzekerheid eigenlijk alleen maar groeide. Ik weet het nog goed, ons eerste bezoek aan de verloskundige: ik had een hele lijst voedingsmiddelen waarvan ik niet wist of het nu wel of niet gegeten mocht worden. Onze verloskundige maakte daar direct korte metten mee. Ze reageerde precies zoals ik nodig had in mijn paniekerige onzekerheid. Direct en duidelijk: ‘Doe niet zo raar, joh! Deze drie dingen mag ze niet eten en voor de rest alles, laat je asjeblieft niet zo gek maken.’ Bij de vele vragen daarna werd altijd precies goed gereageerd: met zorg wanneer zorg nodig was, maar met duidelijkheid als ik weer eens doordraafde.

Pittige zwangerschappen eindigde met geweldige bevallingen. Een uur nadat onze oudste musketier het levenslicht zag, zei mijn vrouw: ‘Zo, dat was een eitje!’ Hoewel ik daar anders overdacht vanaf de zijlijn, kon ik haar alleen maar bewonderen voor de kracht die ze had gegeven en het mooie mensje wat ons een gezin een beetje meer compleet maakte. Tijdens de kraamweken werden we allemaal ontzettend in de watten gelegd zodat we – net als de papa en mama to be om ons heen nu – vol verwachting ons verdere leven in konden gaan.