Rachelle Abbas Persoonlijk 19 jan 2019, 14:10

Leestijd: 3 minuten

Lia: We hebben, na grondig overleg, besloten deze ramp zo’n kort mogelijke periode ons leven te laten beheersen’

Samen met haar vrouw voedt columnist Lia drie nieuwsgierige kinderen van 6, 4 en 2 jaar op. Door haar full time job als verpleegkundig specialist GGZ lijkt ze naar eigen zeggen soms op de ‘man die op zondag het vlees snijdt’. Haar missie? Laten zien hoe verschillend we allemaal hetzelfde zijn. Je vindt haar ook op haar eigen blog.

Column: Zwemles

In onze families zijn wij de laatste met kinderen. Dit maakt dat we veel verschillende mijlpalen in de ontwikkeling hebben beleefd. Weliswaar van een afstandje, maar drie neven en drie nichten gingen onze musketiers voor. We horen de verschillende manieren hoe deze mijlpalen behaald en beleefd worden. Zindelijkheidstraining in alle variaties, reacties van het consultatiebureaus in alle vormen en maten en ga zo maar door. We horen het allemaal en die ervaringen zijn, op zijn zachtst gezegd, erg uiteenlopend, want gelukkig is ieder kind en daarmee iedere ouder anders.

Eén ding waar de tantes en ooms van onze musketiers wel éénduidig in waren was: de zwemles. Het is een ramp! We hebben, na grondig overleg, besloten deze ramp zo’n kort mogelijke periode ons leven te laten beheersen. We wachtten met Ninthe, onze oudste musketier, tot ze tegelijk met Aimee, de middelste, aan zwemles kon beginnen. Dat scheelt in ieder geval een jaar. In datzelfde overleg kozen we een bewust moment; na de zomervakantie, zodat ze in het zwembad van de camping watervrij gemaakt konden worden. Zo gepland zo gedaan. We zetten ons schrap voor die eerste les, of vooral ik, want mijn vrouw kan dit soort nieuwe situatie veel beter hendelen. Die eerste keer in het zwembad was een beproeving. De duwende wachtrij voordat je naar binnen mag, het grote kleedlokaal met te veel kinderen en ouders die net wat te gehaast willen zijn. Om vervolgens met de welbekende blauwe zakjes om de schoenen, dochters aan de hand en een onrustige zoonlief op mijn arm opnieuw te wachten in een veel te warme ruimte bij de douches. De opluchting als we dan de ruimte met het zwembad mogen betreden maakte snel plaats voor irritatie. Duwende kinderen en ouders. Ik val bijna met Oscar in het zwembad en twijfel of ik in een wedstrijdbad beland ben. Je lijkt goud te krijgen als jouw kind als eerste bij de zwemdocent zijn of haar presentie heeft gemeld. Als de strijd gestreden is, mag je het zwembad verlaten om door een raam te bekijken of jouw eigen musketier voldoende zin heeft om naar de zwemjuf te luisteren.

Nu 22 lessen verder, is die eerste schrik ervan af. Ninthe gaat als een speer. Tot haar grote genoegen gaat ze snel door, de elkaar opvolgende groepjes met verschillende zwemniveaus, heen. Ze vindt het heerlijk in het water en lijkt er rustiger door te worden. Een mooie tegenhanger van de schooldagen, waardoor ze zich thuis beter lijkt te voelen. Aimee heeft de smaak inmiddels ook te pakken. De eerste tien lessen heeft ze gedeeltelijk op de kant zitten bestuderen hoe alle kinderen zich bewegen. Mede door het engelengeduld van de juffen en meesters durfde ze zichzelf er ook aan te wagen en begint ze de lol van Ninthe te snappen. Op de zwemlesdagen zijn ze dan ook uitzinnig enthousiast, een ramp is in ons geval meer een walhalla geworden voor onze meiden. Enigszins jaloers wacht Oscar geduldig zijn beurt achter het raam af, spelend met andere te kleine broertjes en zusjes.