Rachelle Abbas Kids 21 sep 2018, 21:50

Leestijd: 3 minuten

Lonneke: ‘Óf ik ben een bijzonder intelligente detective, óf jullie zijn alledrie bijzonder lui’

Lonneke (41) is vinoloog (wijnexpert) en is moeder van drie dochters (10 en een tweeling van 6). Samen met haar man is ze eigenaar van een restaurant en omdat haar leven zo hectisch is, vindt ze het heerlijk ontspannend om met een gezonde dosis sarcasme en zelfspot over haar jongleerkunsten als moeder te schrijven op mamadrinktwijn.nl. En hier op Famme, natuurlijk.

Column: Lieve kinderen, ruim je eigen troep op!

Lieve kinderen, ogen en oren deze kant op. Ja hierheen. Even alle tablets wegleggen en naar mama luisteren. Ik stop ermee. Ga het niet meer doen. Ik neem per direct ontslag als troep-zoeker, troep-speurder of troep-vinder.

Blijkbaar verkeren jullie in de veronderstelling dat ik bovennatuurlijke gaven bezit, een zesde zintuig of radar heb. Misschien denken jullie wel dat mama – net als superman – dwars door muren heen kan kijken. In dat geval zal deze onthulling voor jullie als een verrassing komen; IK WEET OOK NIET WAAR JULLIE TROEP LIGT. Waar je die gymschoenen achteloos hebt uitgeschopt, waar dat ene speeltje ligt (wat je niet eens fatsoenlijk aan me kunt beschrijven), of waar je je nieuwe stiften zonder dop hebt achtergelaten. Nee, dat wéét ik niet, en dat houd ik ook niet bij.

Niet meer. Jullie zijn nu oud en wijs genoeg om zélf te onthouden wanneer je voor het laatst met iets gespeeld hebt en waar het nu dus zeer waarschijnlijk op je ligt te wachten. Wat misschien wel belangrijker is; jullie hebben óók ogen. Goed werkende ogen, waar je gewoon mee kunt zoeken. Net als mama. En dan bedoel ik niet met een lege blik nutteloze rondjes lopen door de kamer, terwijl je loopt te jammeren dat je het ‘nergens kunt vinden!’ en dat je echt ‘overal al gekeken hebt!’

Nee, ik bedoel actief zoeken. Je weet wel; al bukkend nóg meer troep opzijschuiven. Op je knieën onder de kast of bank kijken. Daadwerkelijk kastjes en laden open en dicht doen. Nu we het er toch over hebben: waarom denken jullie eigenlijk dat juist de vrouw die haar sleutels drie keer per dag kwijt is, wél kan onthouden waar jullie troep ligt?

Met grote regelmaat beweren jullie alledrie dat je al uuuuuren gezocht heb. Úren. Maar dat die missende wat het ook mag zijn (schoen, trui, jas, huiswerk, knuffel, pop…) gewoon verdwenen is. Des te vreemder dat ik altijd maar 5 minuten hoef te zoeken om weer een vermissingszaak op te lossen, want zo groot is ons huis niet en jullie zijn nogal voorspelbaar. Óf ik ben een bijzonder intelligente detective, óf jullie zijn alledrie bijzonder lui.

Even voor de duidelijkheid. Wanneer jullie naar me schreeuwen dat de crackers onvindbaar zijn, terwijl ik vanaf 5 meter afstand kan zien dat het pak recht voor je neus staat, dan word ik daar een tikkie humeurig van. Vraag me niet 110x per dag waar jullie troep is. Dat weet ik niet en dat kan me niet schelen. Ik stel voor dat jullie alle energie die nu gestopt wordt in zeuren, schreeuwen en klagen (‘ik kan nooit iets vinden in dit huis..’) vanaf vandaag gaan besteden aan jullie nieuwe baan als troep-zoeker. Gefeliciteerd met deze promotie!

Zo, en waar zijn mijn verdomde sleutels nou weer..