Rick Meijer Columns 25 mrt 2020, 10:00

Leestijd: 2 minuten

Rick: ‘Elke keer verbaas ik me weer over de weerbaarheid, de onschuld en het relativeringsvermogen van kinderen’

Columnist Rick Meijer (40) is vader van Lana (7) en Sam (4) en getrouwd met Saskia. De band met zijn kinderen is bijzonder, maar maakt hem ook kwetsbaar. Hilarische, pijnlijke, ontroerende, maar soms ook verdrietige momenten die hij samen met hen meemaakt, zorgen ervoor dat die band steeds hechter wordt. Soms probeert hij dit onder woorden te brengen op papier. Lukt hem nog aardig ook.

Column: De zon schijnt

Ik kijk naar buiten. De zon schijnt door het tralies van glas onze slaapkamer naar binnen. De straat is verlaten, maar twee vogels doorbreken de stilte die verlatenheid met zich mee kan brengen. Ze praten niet met elkaar, ze kletsen! De uitbundigheid lijkt wel op een dans der vreugde.

Langzaam kruipt de geur van koffie via de trap naar boven en spoort me aan om het bed uit te stappen. Er ontstaat een glimlach op mijn gezicht als ik de vertrouwde blije geluiden van mijn kinderen hoor als ik de trap af loop. Ze zitten aan tafel, precies zoals ze altijd doen rond deze tijd. En ik lach naar ze, geef ze een kus en een knuffel en ik doe ook precies zoals ik altijd doe. Alles lijkt normaal, ook hier beneden is de verwarming niet nodig.

Toch voelt het anders. En elke keer als ik oogjes rood en vochtig zie worden als ik ze hetzelfde antwoord moet geven op de vraag of we eindelijk weer naar een speeltuin kunnen, verbaas ik me weer over de weerbaarheid, de onschuld en het relativeringsvermogen van kinderen. Want na een paar minuten verdrietig zijn vinden ze altijd weer een manier om gelukkig te worden.

Ik doe de radio aan en als Snelle ons vertelt dat ook hij het best een beetje eng vindt, breekt mijn vrouw. Ze wil het niet laten zien, maar onze dochter voelt het. Ze troost haar zoals een moeder haar dochter zou troosten. En ik? Ik kijk naar buiten en naar binnen. De natuur groeit!

Lees ook:

• Rick: ‘de vrouw smolt zichtbaar, want haar vingers waren inmiddels in die van hem verweven’
• Rick: ‘Het speelgoedboek was nog maar het begin, het bleek een sleutel te zijn van de poort naar een veel grotere magische wereld’
• Rick: ‘Wat geef het, Rickie. Wij zijn The Boys of Summer’