Maaike van de Graaf Columns 3 sep 2020, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Afke’s dochter is verdrietig omdat haar moeder gaat werken: ‘Ze stampt met haar voet op de grond’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw, vrijwilliger en ZZP-er en leert steeds beter om gewoon zichzelf te zijn. Ze heeft een zwak voor imperfectie en echtheid. Daar schrijft ze over.

Afke’s dochter is verdrietig omdat haar moeder gaat werken: ‘Ze stampt met haar voet op de grond’

‘Ga jij werken vanavond?’ vraagt mijn dochter van vier. ‘Ja,’ antwoord ik terwijl ik mijn spullen verzamel. Het is al laat en ik heb weinig tijd. ‘Waarom ga jij werken?’ De toon van haar stem verandert en klinkt boos. ‘Vind je het niet leuk als ik wegga?’, vraag ik en hoop dat ik zo een boze bui voorkom en soepel kan vertrekken. ‘Nee. Jij mag niet gaan werken,’ zegt ze en stampt met haar voet op de grond.

‘Hm. Jij zou het liefst willen dat ik nóóit meer ging werken en dat ik voor áltijd thuisbleef hè?’ Ik stop met inpakken en kijk naar haar. ‘Ja!’, roept ze. Er vliegt een boek door de kamer. ‘Tel tot tien, tel tot tien’, denk ik. ‘Hee. Ik wil niet dat je met boeken gooit!’ Ik adem naar mijn tenen en herstel mezelf. ‘Je moet wel heel boos zijn dat je met een boek gooit,’  zeg ik. Ik zak door mijn knieën en kijk haar vragend aan.

‘Ja.’ De boosheid in haar stem slaat om in iets wat eerder hulpeloos klinkt. ‘Kom eens hier,’ zeg ik en steek mijn armen uit. ‘Nee,’ bromt ze en slaat haar armen over elkaar. Ik zie vanuit mijn ooghoeken hoe laat het is en dat ik echt moet gaan. Dat vertel ik haar. Ik beloof haar dat wanneer ik weer terug ben ik haar stiekem nog een kusje zal brengen.

”Hartje’, fluistert ze snikkend in mijn oor’

Vandaag helpt het niet. Vandaag is wankel. Soms is dat wat het is en soms voelt het zo dat er nog iets moet gebeuren. ‘Of zal ik een onzichtbaar mandje op mijn rug maken waar jij in past en je stiekem meenemen?’ zeg ik zacht. Gelukkig, daar zijn haar tranen. ‘Hartje,’ fluistert ze snikkend in mijn oor als ik haar op schoot neem.

Ik versta het eerst niet, maar dan herinner ik me ons bezoek aan het ziekenhuis een paar weken geleden. We hadden allemaal een hartje op onze hand getekend en iedere keer als het spannend werd tijdens de ingreep tikte ze haar hartje tegen mijn hartje of tegen het hartje op haar vaders hand. ‘Tzieng,’ zeiden we en dan mocht de dokter weer verder gaan. Haar lijfje kon zo steeds weer ontladen en zij bleef rustig liggen. Zo hadden we een algehele narcose kunnen voorkomen.

‘Een hartje, ja..goed idee,’ fluister ik terug.Ik vraag waar ik haar hartje zal tekenen en ze wijst een plek aan. Daarna volgt mijn hand. We duwen de hartjes tegen elkaar. ‘Tzieng.’ Dan mag ik gaan. Die avond herinnert het hartje mij aan mijn thuis. Als een anker houdt het me op mijn plek. In verbinding met mijn meisje.

De hartjes:

Meer lezen?

• Columnist Afke: ‘Ik draag mijn lichaam. Mijn lieve wijze lijf.’
• Columnist Afke: ‘Mijn buik voelt zich liever niet alleen’
• Columnist Afke: ‘Echt lachen kun je alleen als je ook weet wat echt huilen is’
• Columnist Afke: ‘Ineens voelde ik weer de band tussen ons, en het vertrouwen dat alles gewoon goed was’