Columniste Brenda: ‘Wat een haat! Hoe kunnen mensen zo lelijk doen?’

Columnist Brenda (53) is moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 59 –  en weer door

Waardevolle reacties

Ik krijg momenteel zoveel mooie mailtjes van mensen die interesse hebben in onze camping. Ze vertellen mij iets over hun kind of over hun zoektocht samen. En dat is zo mooi. Soms pink ik een traantje weg als ik lees dat een transkind zo graag wil komen, omdat het een plek is waar hij niet gejudged (ze spreken graag Engels, maar veroordeeld dus) wordt. Of dat een moeder een beetje in de war is, omdat haar kind opeens zo snel gaat in het proces dat hij iemand anders wil zijn dat ze de camping aangrijpt als een veilige plek om samen met haar kind die ontdekkingsreis aan te gaan.

Je mag best weten, het raakt mij tot op het bot, zo mooi vind ik het. Ik vind het zo waardevol dat mensen dit met ons delen, omdat ik als moeder weet hoe moeilijk het soms is. Daarom ben ik zo dankbaar dat we een camping mogen creëren die gezien wordt als een veilige plek waar je jezelf kan en mag zijn. Waar je mag experimenteren in je zoektocht en waar je deze als gezin samen kan aangaan.

De beerput die social media heet

Dat zijn de mooie dingen en daar moet ik mij aan vasthouden. En niet aan de beerput die ook openging toen er een artikel over onze camping in Metro verscheen. Wat ik toen moest teruglezen aan reacties op Facebook raakte mij in eerste instantie (gelukkig komt er nog een tweede instantie) diep. Wat een haat! Hoe konden mensen zo ontzettend lelijk doen over iets dat een kwetsbare doelgroep moest beschermen? Hoezo mocht er niet iets apart voor deze doelgroep georganiseerd worden en was het een mode verschijnsel? We waren allemaal sick als ouders en eigenlijk was het helemaal sick. Ik was zo blij dat een landelijk medium er aandacht aan wilde besteden, omdat ze het een mooi initiatief vonden. Maar die vreugde was snel weg.

Soms is het zo zwaar

Mijn verstandige kind dat helaas al zoveel voor hun kiezen heeft gehad, zei mij niet te luisteren naar mensen met dit niveau. “Ze weten niet waar ze het over hebben, mam”. En dat klopt! Ze hebben echt geen, maar dan ook GEEN idee. Een kind kiest echt niet voor trans of non-binair of… om aandacht te krijgen. Als dat zo was dan kozen ze wel iets wat vele malen makkelijker is. Deze zoektocht is namelijk heel erg moeilijk. Mijn kind is zeer regelmatig heel erg neerslachtig en dan maak ik mij ontzettende zorgen. Zorgen dat ze niet op een dag langs die trein rails lopen, omdat ze voor de zoveelste keer zijn afgewezen. Omdat er een maatschappij die zo kneiterhard is en ze afwijst. Omdat het zo f*cking zwaar is om 24 uur per dag je best te moeten doen om jezelf te kunnen zijn. En in geval van sommige transkinderen, dat het zo moeilijk is dat je in een lichaam zit waar je niet in wilt zitten en dan de wachttijden zo godsgruwelijk lang zijn en je elke dag maar weer geconfronteerd wordt met de persoon die je niet wilt zijn.

Er zijn zoveel van dit soort kinderen die dan liever dood zijn. Erg he? Dat vind ik nou ook en daarom hoop ik (net als al die andere ouders) dat mijn kind toch elke keer weer de kracht vindt om door te gaan. Tot er een moment komt dat je wat ouder bent en je meer weet wie je wilt en kan zijn. Dus we hebben hoop nodig. En safe spaces.

Gelijkgestemden

Dus mogen ze dan een plek hebben waar ze niet gejudged worden? We zetten ze niet apart neer in de maatschappij, maar geven ze even een moment om te ontspannen. Een adempauze. Een moment met gelijkgestemden waardoor je als kind een keer niet anders voelt. Of waardoor je als ouder ziet dat er meer ouders worstelen met bepaalde dingen en je ziet dat er meer kinderen zijn zoals de jouwe. En een vakantie met gelijkgestemden vindt toch iedereen fijn? Zo zijn er kinderen die graag meegaan met een voetbalkamp of zijn er ouders die een single parent vakantieboeken. Dat geeft toch niet? Ik gun het iedereen om op deze manier even op te laden.

Twijfel

Heel even twijfelde ik aan mijzelf en 1 nacht sliep ik er niet zo lekker van (ik slaap sowieso niet zo lekker, omdat het organiseren van deze camping spannend is en ook veel verantwoordelijkheid met zich mee brengt (althans die voel ik) ). Maar de volgende dag lachten mijn kind en ik erom.

“Mam, hoe meer haat je krijgt op een project, des te meer weet je dat de doelgroep dit nodig heeft. Hoe meer reacties het oproept, des te meer impact maak je.” Zulke wijze woorden van een ontzettend lief en mooi kind dat ik nog lang bij mij hoop te hebben. Dit zijn de kinderen die we nodig hebben in deze wereld. Die met hun wijsheid en liefde onze ogen openen. Ik voel zo de noodzaak.

Focus op het goede

En het levert ons ook mooie momenten op waarin we ook wat aflachen. Bijvoorbeeld toen Devin wat hakken pasten die ik bij Noppes had gekocht voor de catwalk die Devin gaat organiseren.

Ik focus mij op het goede. We zijn met een geweldig programma bezig georganiseerd door mensen die begrijpen hoe het is, omdat ze ooit iemand anders waren. Ik ben super trots op wat Yvette (mijn rechterhand), Devin en ik momenteel allemaal klaar spelen. En er zijn mensen die ons met spullen helpen. Zoals een lieve mevrouw die allemaal tent spullen ter beschikking stelt, zodat mensen die geen accommodatie hebben en wel op ons veld willen staan toch kunnen komen. Dus ik voel OOK heel veel liefde.

En dat lieve mensen, is het belangrijkste.

Onderwerpen

• brenda