Columnist Brenda: ‘Vandaag heeft Devin een mental breakdown’

Columnist Brenda (53) is moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 51 – mental breakdown

“Mijn kind komt vroeg thuis van school. Normaal blijft Devin nog wat langer op school om daar huiswerk te maken, omdat ze dit thuis lastiger vinden. Vandaag is het anders. Vandaag heeft Devin een mental breakdown.

Als ik vraag hoe dit komt, weet mijn kind het niet. Het was gisteren ook al zo en ik merk dat ik van deze opmerking een beetje nerveus word. Daarom wil ik weten of het al langer aan de gang is. Dat is het niet tot mijn grote opluchting en ik maan mijn eigen hersenspinsels tot rust. Pubers hebben soms een off day. De hormonen gieren en de emoties gaan alle kanten op. Dat is normaal. Sterker nog, ik heb zelf ook wel eens een off day. Nou ja day. Het duurt misschien dan niet de hele dag (of wel) en dan weet ik ook niet precies wat de aanleiding is. Ik voel mij dan gewoon een beetje down. Misschien ook de tijd van het jaar, ik weet het niet.

Inmiddels heb ik geleerd om te accepteren dat iets gewoon zo is. Dat je mag voelen wat je voelt en dat zeg ik mijn kind dan ook. Devin wil er niet over praten en dat begrijp ik ook. Zelf heb ik ook niet altijd zin om overal over te praten en dus maak ik een lekker appeltje en peertje voor hen en geef m’n kind wat te drinken. Het waait wel weer over weet ik inmiddels (sterker nog het is alweer over gewaaid).

Nu reageer ik wellicht anders dan andere moeders. Daar ben ik mij bewust van en vind ik ook niet zo leuk. Je zou het overdreven kunnen noemen. Ik noem het bezorgd. Er was namelijk een tijd dat mijn kind heel erg depressief was. En misschien is dat er toen ook op deze manier ingeslopen. Dat weet ik niet. Ik verwijt het mijzelf dat ik het toen niet goed heb zien aankomen en dus ben ik nu extra alert. Het gekke is, het kwam toen ik het juist niet verwachtte.

Ik had maanden in de vechtmodus verkeerd. Werd wanhopig van de pestincidenten die zich in korte tijd opvolgden en was voor mijn gevoel constant in gesprek met school. Toen Corona ervoor zorgde dat mijn kind niet meer met de pesters geconfronteerd werd, kwam er voor mijn gevoel rust in de tent. En toen gebeurde het. Op de momenten dat je veilig bent en de rust wederkeert dan pas kan je gaan voelen. Voelen wat je allemaal is overkomen. Dus dat deed mijn kind dan ook. En daarom snap ik nu dat die emotionele klap toen kwam. Mijn kind wist niet meer hoe ze moesten leven. Dat was pas echt een mental breakdown.

Je zult begrijpen dat ik het daarom super lastig vond om de documentaire “Eindeloos gepest” te kijken die van de week op tv was. Het kwam opeens weer zo dichtbij en was allemaal zo herkenbaar. Van de regenboog vlag in de kamer tot de moedige strijd om bij jezelf te blijven. Het was die avond trending topic op Twitter en Ruud de Wild had erbij moeten huilen. En dan snap ik meteen, want toen de KRO-NCRV mij in het online gesprek dat daarna volgde, vroeg hoe ik de documentaire had ervaren, begon ik ook te huilen. Ook dat had ik helemaal niet zien aankomen en ik probeerde zo goed en zo kwaad als het kon door te praten. Pesten laat een litteken achter. Zowel bij het kind als bij de ouder. Een litteken dat af en toe weer open gereten wordt op dit soort momenten, omdat ik de wanhoop en angst zo goed snap als moeder.

Er werden die avond vele theorieën op los gelaten door de experts waarbij ik aan tafel zat. Hoe we het pesten kunnen stoppen. En die zullen vast helpen, maar ik weet inmiddels ook dat de praktijk soms toch anders werkt. Dat de sociale druk om ergens bij te horen enorm groot is op het voortgezet onderwijs. En dat er nou eenmaal kinderen zijn die om welke reden dan ook anders zijn. Net als de mijne waarbij het gelukkig wel goed is afgelopen. Ook even belangrijk om te vermelden voor ouders in soortgelijke situaties. Dat het dus niet altijd slecht hoeft af te lopen.

Maar dit had nooit mogen gebeuren en ik mag hopen dat we er met z’n allen wat van leren. Daarom hebben de ouders van Maryana ook meegewerkt. Alleen heb ik zelf geen enkele illusie dat pesten zal stoppen. Ik ben bang dat het er altijd zal zijn. Ook mijn eigen kind zal misschien wel hun leven lang mensen tegenkomen die hen niet begrijpen en daarom naar gaan doen. Het is de harde realiteit.

En ook ik heb de wijsheid niet in pacht. Maar ik weet wel uit ervaring dat als kinderen andere gelijkgestemde kinderen ontmoeten of rolmodellen hebben, dat ze dan zekerder van zichzelf worden. Omdat ze herkenning hebben en voelen dat ze er niet alleen voor staan. Dat er meer zijn zoals zij. Die gelijkgestemden hoeven niet op school rond te lopen, maar kunnen ook op clubjes zijn. In ons geval bij theater, dansen of in lhbt groepen (ook op school). Maar het kan van alles zijn. Super belangrijk! Dat zijn de oplaadmomenten waardoor je kind er weer even tegenaan kan.  En natuurlijk moet je dan nog steeds zorgen voor een veilige thuis situatie, praten met school en het pest gedrag bestrijden. Dat staat daar los van.

De vraag of je pesten strafbaar moet maken, vind ik lastig. Bij de nieuwe school waar mijn kind nu opzit word je 1x gewaarschuwd en dan meteen geschorst. En dit werkt dus wel. Het grappige is, hierdoor trekt het ook weer andere kleurrijke kinderen aan die zich natuurlijk veiliger op deze school voelen. Iets met de kip en het ei.

Maar lastig blijft het wel. En immens verdrietig. Zeker als zo’n geweldig leuk kind als Maryana uit wanhoop uit het leven stapt. Want daar zijn we het allemaal wel over eens. Dit mag nooit meer gebeuren.”

Columnist Brenda: ‘Nederland is echt geen verkeerd LGBTQ land, maar het is niet altijd veilig’

Onderwerpen

• brenda