Pamela Teodosieva - Reinbergen Columns 10 sep 2019, 14:06

Leestijd: 3 minuten

Columnist Pamela: “De eerste keer dat ik mijn naam in het Bulgaars op papier zette, schreef ik Ramela”

Onze columnist Pamela (27 jaar) is getrouwd met haar Bulgaarse man Samuil (28 jaar) en moeder van hun acht maanden oude baby Joël. Sinds 2017 wonen ze samen in Ruse, Bulgarije, waar Sam vandaan komt. Deze week vertelt ze over het onder de knie krijgen van de Bulgaarse taal want dat is zo makkelijk nog niet.

Bulgaars is ingewikkeld

Twee jaar geleden emigreerde ik naar Bulgarije en begon ik de Bulgaarse taal te leren. Dit is een hele uitdaging. Het Bulgaars behoort tot een andere taalfamilie dan de West-Europese talen. Het heeft daardoor geen connecties met de talen die ik (een beetje) spreek, zoals Nederlands, Engels of Frans.

In het begin kon ik er daardoor niets van maken. Na een paar uur in het bijzijn van Bulgaren had ik bijvoorbeeld alleen het woordje ‘computer’ opgevangen. Ook de borden langs de kant van de weg of de naam van mijn favoriete winkel kon ik niet lezen, want zelfs het alfabet is anders.

Grappige situaties

Ik weet nog dat we op een avond met vrienden waren en Sam even de kamer verliet. Ik verzamelde al mijn moed om te vragen hoe oud het meisje was dat rond ons huppelde. ‘Hoeveel uur?’ vroeg ik, wijzend op het meisje. Ik werd onbegrepen aangekeken. ‘Zij, hoeveel uur?’ vroeg ik weer. Na wat overleg kwam het antwoord. Een vinger werd omhoog gestoken, dus ik begreep dat ze 1 jaar was. Pas toen we thuis waren ging het lichtje ineens branden en bedacht ik dat ik de verkeerde vraag had gesteld.

Een andere keer zei één van onze vrienden dat ik zo’n onschuldig, lief lachend meisje was. Wacht maar, dacht ik, tot ik mijn mond open kan doen! De eerste keer dat ik mijn naam in het Bulgaars op papier zette, schreef ik Ramela. De letter die in Nederand een P is, is in Bulgarije namelijk een R. Het voordeel is dat je na zulke blunders razendsnel de juiste woorden of letters leert gebruiken.

Streven naar perfectie

Langzaam ging ik meer begrijpen van de taal en kon ik ook iets terug zeggen. Heel fijn, want iemand leren kennen als je alleen vriendelijk kan lachen gaat wat moeilijk. Inmiddels kan ik prima een gesprek voeren met iemand. Ik ben blij dat ik met mensen af kan spreken zonder Sam nodig te hebben voor vertaling. Toch ben ik nog niet tevreden.

Ik vraag me regelmatig af of mijn grammatica juist is. Ook ben ik vaak op zoek naar woorden en gaat een gesprek in een groep te snel om alles te kunnen volgen. En een grapje maken in een andere taal is een kunst die ik jammer genoeg nog niet helemaal onder de knie heb. In twee jaar tijd heb ik aardig wat bereikt, maar mijn doel is in de komende twee jaar te leren vloeiend Bulgaars te kunnen spreken. Het liefst zonder fouten en zonder accent. Mission impossible, maar ik zet me in om zo dicht mogelijk bij dit doel te komen. Want ik heb twintig jaar Nederlands gesproken, maar de komende zestig jaar zal Bulgaars mijn hoofdtaal zijn!

Lees ook: Columnist Pamela: “3,5 jaar geleden kochten we een huis, of eigenlijk: een bouwval”