Rachelle Abbas Persoonlijk 2 jan 2019, 14:50

Leestijd: 4 minuten

Daphne: ‘Je weet wel, de knop die mij in op magische wijze van zombie in superwoman verandert’

Columnist Daphne schrijft over haar transzoon Nouri (12), die naast Cerebrale Parese (hersenbeschadiging) ook genderdysfoor is en in transitie zit van meisje naar jongen. Over dochter Lynn (5), een olijke kleuter met een zeer hoog diva gehalte en een behoorlijke gebruiksaanwijzing. Maar ook schrijft Daphne soms over zichzelf en haar belevenissen als treinmachinist. Op Daphnes Wereld houdt ze haar eigen blog bij.

Column: Goede voornemens

Goede voornemens… Ik doe er niet aan. Ik vind het stom. Altijd al stom gevonden. Waarom wachten tot 1 januari om wat aan jezelf of aan je leven te doen? Veranderen kan je immers altijd! Toch?

Moet ik nodig zeggen! Ik, die al vanaf de geboorte van de jongste (inmiddels ruim vijf jaar geleden) mezelf voorneemt om de ruim twaalf kilo die ik in de zwangerschap was aangekomen, er weer af te krijgen. Wanneer in het voorjaar de lentekriebels weer opborrelen roep ik tegen mezelf: ‘Oké Daf, dít jaar gaan we weer strak in de bikini!’ Proest! Strak? Ja, de bikini zit strak, maar dat is het ook wel! Ik begin zo langzamerhand een beetje zo’n rollade effect te krijgen. Ik heb daar best moeite mee soms.

Oké, een beetje credits voor mezelf: vorig jaar ben ik meer dan tien kilo en vele centimeters afgevallen. Daar ben ik best trots op en zit sindsdien een stuk beter in mijn vel. Maar ik ben nog lang niet waar ik wil zijn. Ik wil weer strak, net als vroeger. Vroeger, toen ik nog geen kinderen had, had ik ook veel meer tijd en energie over om te sporten. Ik was behoorlijk fanatiek: ging minimaal twee keer per week naar de (kick)boksschool en was daarnaast regelmatig te vinden in mijn favoriete fitnesscentrum. Ik beschikte dan ook over een dijk van een conditie, stalen buikspieren en best indrukwekkende bi- en triceps – al zeg ik het zelf.

Hoe anders is het nu? De respectabele bi- en triceps hebben plaats gemaakt voor flubberende kipfilets, mijn buikspieren heb ik er volgens mij tegelijk met de jongste telg uitgeperst en verder beschik ik over de conditie van een stacaravan!

Ik hoor je nu denken: ‘Doe er dan wat aan!’ Ik weet het, dat wil ik ook! Ik heb er vaak genoeg aan gedacht om weer naar de sportschool te gaan. Met de nadruk op gedácht, want daar blijft het bij; denken. Op de een of andere manier kan ik die knop maar niet vinden.

Je weet wel: de knop die mij in op magische wijze van zombie in superwoman verandert. De knop die ervoor zorgt dat ik na amper vier uurtjes slaap (omdat ik gewerkt heb tot in de nacht), mezelf niet halfdood uit bed hoef te sleuren, maar dat ik vol nieuwe energie uit bed spring en vrolijk een paar kilometer ga hardlopen.

De knop die ik omdraai zodat ik niet scheel kijkend van vermoeidheid de dag probeer te overleven, maar die mij in een levendige moeder verandert die de hele dag haar onverdeelde aandacht besteedt aan de kids en aan het eind nog energie over heeft om ‘even’ honderd sit-ups te doen.
 De knop die mijn batterijtjes aanstuurt, zodat ik op mijn vrije dag na het wegwerken van de was, stofzuigen, boodschappen doen, grasknieën uit broeken schrobben, konijnenhokken en kattenbakken uitmesten en privé chauffeur spelen, ‘s avonds niet in aftandse onesie op de bank plof en uit ellende de halve voorraadkast leeg eet, maar nog zeeën van energie over heb om naar de sportschool te gaan en daar effe keihard wat aan mezelf te gaan doen.


De knop die ik om kan zetten zodat ik niet als chagrijnige gorrila-moeder met chronisch slaap- en energie tekort mijn kinderen loop af te snauwen, maar mij glimlachend het huis op orde doet houden om daarna nog fluitend naar mijn werk te gaan tot in de nachtelijke uurtjes. Om vervolgens na en paar vluchtige uurtjes slaap wederom fris, vrolijk en zonder kreukels uit mijn bed te springen en de hele, godganse cyclus te herhalen.


Die knop! Ken je die? Weet je toevallig ook waar die van mij zit? Of hoe die werkt? Dan mag je dat mij komen vertellen, want ik heb werkelijk geen idee! Dus, ook al doe ik niet aan goede voornemens, mijn doelstelling voor 2019? De knop vinden.

Ik wil méér energie en conditie, weg met de flubberarmen en ik wil mijn stalen buikspieren terug. Een maatje minder zou trouwens ook wel welkom zijn. Of – voor het geval deze doelstelling iets te hoog gegrepen is – gewoon de knoop van mijn favoriete jeans weer normaal dicht kunnen krijgen na de kerstperiode, dan ben ik ook al heel tevreden. Gelukkig nieuwjaar! 😉

Meer columns lezen van Daphne? Dat kan hier.